Bardzo polecam tę książkę. Jest to zbiór felietonów, które autorka napisała z myślą o Polakach mieszkających poza granicami kraju, ale ja czytając je w Polsce mogłam z nich również dużo wynieść.

Autorka promuje język polski, przypomina jego historię i troszczy się o jego kształt. Nie ma jednak w tym tonu przykrego moralizatorstwa, może tylko lekka nostalgia za tym, co odchodzi. Dzięki niej dowiedziałam się skąd pochodzi słowo "kolęda", kim jest "kum", gdzie szukać osób mówiących językiem polskim, którym można by rozmawiać z Mickiewiczem, co zauważył Sienkiewicz podróżując po Stanach Zjednoczonych, itd.

Ponadto zainspirowała mnie do większej dbałości o mój język. Pokazała jak ważny on jest, gdyż nie jest tylko środkiem do komunikacji, ale tak naprawdę narzędziem myślenia, które kształtuje nas jako osoby, skarbem narodu. Fascynujące, że polonistka mieszkający od wielu lat w USA wie o języku więcej ode mnie.

Jest to niezwykle wciągająca i intrygująca lektura. Szkoda tylko, że są to felietony z okresu 1990-2000. Chętnie przeczytałabym co pani Olszer zauważa w języku i co o tym myśli dziś. Czas ukazywania się felietonów w Nowym Dzienniku wskazuje na to, że dziś to już bardziej kwestia obserwacji historycznych i rzeczywiście, czytamy tu o słowach, które to podobno weszły do języka polskiego, ale ja już ich nie znam, (bo wyszły z użycia) jak: pampersi, jezioraństwo, obdżektor i kilka innych.

Bardzo polecam tę książkę. Jest to zbiór felietonów, które autorka napisała z myślą o Polakach mieszkających poza granicami kraju, ale ja czytając je w Polsce mogłam z nich również dużo wynieść.

Autorka promuje język polski, przypomina jego historię i troszczy się o jego kształt. Nie ma jednak w tym tonu przykrego moralizatorstwa, może tylko lekka nostalgia za tym, co...