Dla językoznawców – pewnie jedna z podstawowych lektur. Dla reszty czytaczy – sporo ciekawych anegdot przeplatanych trochę mniej ciekawymi omówieniami gramatyki, ortografii, zmian w pisowni itd. Ale najbardziej mnie zaintrygował fakt, że przez kilkaset lat istnienia Państwa Polskiego, przynajmniej od Chrztu Polski aż do szesnastego czy nawet siedemnastego wieku, naszym rodakom trudno było zrozumieć, że jeśli nazywasz się Polakiem to powinieneś mówić po polsku! To już prędzej do lekarzy dotarła odkrywcza myśl, że po drodze między sekcją zwłok a odebraniem porodu warto umyć ręce... Łykaliśmy bezkrytycznie łacinę, czeski, niemiecki, ruski, o francuszczyźnie nie mówiąc a polski… zostawialiśmy wieśniakom i kuchtom dworskim! To prawie cud, że między Bugiem a Odrą ktoś jednak po polsku mówi a wielu innych „ktosi” nawet jeszcze pisze co nieco do poczytania…

Dla językoznawców – pewnie jedna z podstawowych lektur. Dla reszty czytaczy – sporo ciekawych anegdot przeplatanych trochę mniej ciekawymi omówieniami gramatyki, ortografii, zmian w pisowni itd. Ale najbardziej mnie zaintrygował fakt, że przez kilkaset lat istnienia Państwa Polskiego, przynajmniej od Chrztu Polski aż do szesnastego czy nawet siedemnastego wieku, naszym...

Książkę tę przeczytałam jako podręcznik w czasie studiów i pozwoliła mi zrozumieć zawiłości polszczyzny, pozwoliła zrozumieć sens rz, ż, ó, u i tym podobnych rzeczy, ale także pokazała, jak żywą tkanką jest język.

Dzięki niej do dziś z pełnym zainteresowaniem przyglądam się zmianom w polszczyźnie. Nie wszszytko mnie cieszy, ale raduje to, że nasz język żyje. Bo dopóki żyje język, dopóty żyje naród.

Książkę tę przeczytałam jako podręcznik w czasie studiów i pozwoliła mi zrozumieć zawiłości polszczyzny, pozwoliła zrozumieć sens rz, ż, ó, u i tym podobnych rzeczy, ale także pokazała, jak żywą tkanką jest język.

Dzięki niej do dziś z pełnym zainteresowaniem przyglądam się zmianom w polszczyźnie. Nie wszszytko mnie cieszy, ale raduje to, że nasz język żyje. Bo dopóki żyje...

„Historia Języka Polskiego” Zenona Klemensiewicza to książka o zasłużonej pozycji w badaniach dziejów polszczyzny, toteż trudno ją poddać ocenie bez groźby bezkrytycznego uwielbienia lub zamachu na rodzime wartości. Trzeba jednak powiedzieć uczciwie, że nie jest to lekka, łatwa i przyjemna podróż do egzotycznej krainy zamierzchłych czasów, lecz książka stricte naukowa, która nieprzygotowanego czytelnika może przytłoczyć wielością i złożonością językoznawczych szczegółów. Dla osób obeznanych natomiast, poważnym minusem tej książki może być to, że w wiedzę o pochodzeniu naszego języka włącza ona merytoryczny wprawdzie, lecz wyraźnie ambicjonalny i subiektywny spór badaczy reprezentujących różne ośrodki naukowe – Kraków i Poznań, spór dotyczący przeważających regionalnych (małopolskich lub wielkopolskich) cech języka ogólnopolskiego. Na szczęście, jest też w niej miejsce na rzeczowe i obiektywne wnioski autora na ten temat, tak że wspomniany mankament nie wpływa na całokształt tej wartościowej publikacji.

„Historia Języka Polskiego” Zenona Klemensiewicza to książka o zasłużonej pozycji w badaniach dziejów polszczyzny, toteż trudno ją poddać ocenie bez groźby bezkrytycznego uwielbienia lub zamachu na rodzime wartości. Trzeba jednak powiedzieć uczciwie, że nie jest to lekka, łatwa i przyjemna podróż do egzotycznej krainy zamierzchłych czasów, lecz książka stricte naukowa,...