Pierwsza w języku polskim rozprawa teologiczna z zakresu metodologii, traktująca ikonę jako źródło dla interpretacji i historii dogmatu. Autor wykorzystując klasyczną w teologii Zachodu metodę miejsc teologicznych i inne sugestie metodologiczne Melchiora Cano, nawiązuje do osiągnięć m.in. hermeneutyki Gadamera, Chenu, Bartha, Ratzingera czy von Balthasara. Zaproponowana w książce kategoria ortoikoniczności nawiązuje do przyjętych w teologii kategorii ortodoksji i ortopraksji i jest przejawem teologicznej troski o poprawność zapisu dogmatu za pomocą koloru, kształtu, relacji przestrzennych, motywów i symboli. Uzupełniono je o elementy metodologii Wschodu w odniesieniu do ikonologii, dzięki czemu rozprawa ma charakter ekumeniczny i stanowi wkład we współczesną teologię komunikacji.
Układ treści w poszczególnych rozdziałach nawiązuje do personalistycznej kategorii spotkania. Ikonę traktuje się jako specyficzne miejsce kontaktu Boga zstępującego w tajemnicy Wcielenia z człowiekiem, który przez kontemplację ikony dotyka świata nadrzyrodzonego. Dlatego też praca stanowi także wkład w analizę parenetycznego charakteru ikony chrześcijańskiej.