„Notatki z podróży po Grecji” Karoliny Lanckorońskiej są bardzo ciekawe. Nie mogą być inne, skoro ona jest ich autorką. Dziełko to króciutkie, na jeden wieczór lub kilka przejazdów komunikacją miejską. Autorka, która pisała maturę ze starożytnej greki, do ojczyzny Homera i Sofoklesa wybrała się dopiero po 60 roku życia. Jak dowiedziałam się od osoby, która ją dobrze znała, dopiero wtedy uznała się godną ujrzenia artystycznych miłości swojego życia (poza dziełami włoskiego renesansu). Karolina Lanckorońska była zbyt mądrą i przenikliwą osobą, żeby skupić się tylko na opisie budowli czy rzeźb. Opisy i zdjęcia już doskonale zna, więc nie ma sensu ich powielać. Pisze o wrażeniach czy o konfrontacji wyobrażenia o danym obiekcie z tym, co wreszcie dane jest ujrzeć jej oczom.
Nie zamyka się tylko na zabytki starożytne czy późniejsze, wręcz przeciwnie, jej obserwacje z Grecji lat 60. są bardzo przenikliwe. Stara się rozmawiać z ludźmi o ich kraju, wówczas jeszcze bardzo biednym, niemal pozbawionym ośrodków socjalnych (szpitali, sierocińców itp.). Szuka źródeł niechęci (delikatnie mówiąc) prawosławnych duchownych do katolicyzmu.
Całość napisana piękną polszczyzną, nie ma ani jednego słowa za dużo, żadnych popisów stylistycznych. Taka oszczędność w słowach, a taka w tym siła i plastyczność obrazu.

„Notatki z podróży po Grecji” Karoliny Lanckorońskiej są bardzo ciekawe. Nie mogą być inne, skoro ona jest ich autorką. Dziełko to króciutkie, na jeden wieczór lub kilka przejazdów komunikacją miejską. Autorka, która pisała maturę ze starożytnej greki, do ojczyzny Homera i Sofoklesa wybrała się dopiero po 60 roku życia. Jak dowiedziałam się od osoby, która ją dobrze znała,...