Czytając 2 tom Plastusia nie ukrywam że poszedłem nieco za ciosem. Pamiętam jak, jako dziecko ubolewałem nad tym, że nigdzie nie mogłem przeczytać jego kolejnych części aż w końcu nadarzyła się okazja w życiu dorosłym!

Plastuś nadal bawi swoimi przygodami tym razem na wsi, gdzie na skutek "zguby" spędza tym razem nie z Tosią a z jej kuzynką Hanią

Poznaje on środowisko wiejskie. Przyjaciół Hani a także zwierzątka mieszkające w pobliżu. Dla Plastusia jest to wielka przygoda ; )

Reasumując jest to wspaniała kontynuacja pierwszej części. Czas poznać kolejną ; )

Czytając 2 tom Plastusia nie ukrywam że poszedłem nieco za ciosem. Pamiętam jak, jako dziecko ubolewałem nad tym, że nigdzie nie mogłem przeczytać jego kolejnych części aż w końcu nadarzyła się okazja w życiu dorosłym!

Plastuś nadal bawi swoimi przygodami tym razem na wsi, gdzie na skutek "zguby" spędza tym razem nie z Tosią a z jej kuzynką Hanią

Poznaje on środowisko...

Szczerze mówiąc nie pamiętam Plastusia z czasów mojego dzieciństwa. Zakładam, że czytałem „Plastusiowy pamiętnik”, jeśli był lekturą również w tamtych czasach – teraz jest na liście lektur bodajże w pierwszej klasie. Do naszego domu Plastuś trafił jako prezent mikołajkowy w ubiegłym roku – taki wybór zapadł w grupie przedszkolnej naszej 5-latki. Muszę powiedzieć, że wybrano ciekawe wydanie – edycja limitowana (5000 egzemplarzy) z okazji 90-lecia wydania „Plastusiowego pamiętnika” (Wydawnictwo Siedmioróg). Cykl opowiadań powstał dla czasopisma dla dzieci „Płomyczek” w 1931, a w formie książkowej wydano go w 1936 roku. 20 lat później Maria Kownacka napisała również „Przygody Plastusia” – nasze wydanie zawiera obie te pozycje. „Plastusiowy pamiętnik” opowiada o szkolnych przygodach ludzika z plasteliny, natomiast „Przygody Plastusia” o jego perypetiach na wsi. Dzięki „Plastusiowemu pamiętnikowi” dzieci rozpoczynające naukę mogły odkryć, że w szkole poza nauką mogą spotkać ich różne przygody i mogą nawiązać przyjaźnie – takie książki potrafią „odczarować” szkołę, która nie wszystkim dzieciom na początku dobrze się kojarzy, mogły sprawić, że nawet pospolite przyrządy (gumka-myszka, stalówki itd.) stawały się ciekawsze. Dziś ta książka nie jest już chyba tak ciekawa dla maluchów jak dawniej – stała się dość archaiczna, wiele rzeczy może nie być zrozumiałych dla dzieci. Czytając ją do poduszki naszym dzieciom (5 i 7 lat) często przerywałem, żeby dopowiedzieć im o czym w ogóle czytamy - czym są stalówki lub kałamarz, dlaczego pisało się piórami ze stalówką, dlaczego ołówki ostrzyło się nożykiem, a nie temperówką itd. Z jednej strony może to być ciekawe, ale trochę wybija z lektury, maluchy traciły koncentrację, czasem gubiły wątek. Również i mi czasem trudno się to czytało – niektóre sformułowania nie są już tak naturalne jak wtedy, wymagane jest większe skupienie u czytającego rodzica. Ale plastelina była i jest w zasadzie taka sama – ona może stanowić pomost z tamtymi czasami, dzieci również teraz mogą stworzyć swojego Plastusia. Plastuś wydostał się poza kartki książek – wystąpił w filmach („Plastusiowy pamiętnik”, „Plastuś na wsi”),był też bohaterem słuchowisk radiowych i bajek muzycznych (ciekawostka – najsłynniejszą radiową odtwórczynią Plastusia była ponoć Irena Kwiatkowska). Na Plastusiu wychowywały się kolejne pokolenia polskich dzieci, ale trafił on również poza polskie granice – książki Marii Kownackiej tłumaczono m.in. na rosyjski, japoński, niemiecki, ormiański czy ukraiński. Warto, aby dzieci poznały „Plastusiowy pamiętnik”, chociażby po to, aby dowiedziały się, że świat wyglądał wtedy zupełnie inaczej – teraz często dzieciom trudno zrozumieć, że świat był inny 10 czy 20 lat temu (a co dopiero 90-100 lat),że nie było smartfonów, internet nie był powszechny, a ich rodzice nie mieli takich zabawek jak oni mają teraz. Nawet wieś przedstawiona w „Przygodach Plastusia” jest inna niż obecnie – ta odmienność może być dla dzieci interesująca lub zniechęcająca. U nas na szczęście bardziej interesowała niż zniechęcała – o pewne rzeczy dopytywali, próbowali sami dojść o czym im czytam, szukaliśmy też oznak wiosny jak Plastuś na wsi. Książki o Plastusiu są ważne choćby ze względu na ich wkład w wychowanie i wykształcenie kolejnych pokoleń – stanowią pewien element tradycji, którą należy kultywować, aby zupełnie nie zanikła. Nawet jeśli jest już dość archaiczna, to jest w niej jakaś ponadczasowa magia.

Szczerze mówiąc nie pamiętam Plastusia z czasów mojego dzieciństwa. Zakładam, że czytałem „Plastusiowy pamiętnik”, jeśli był lekturą również w tamtych czasach – teraz jest na liście lektur bodajże w pierwszej klasie. Do naszego domu Plastuś trafił jako prezent mikołajkowy w ubiegłym roku – taki wybór zapadł w grupie przedszkolnej naszej 5-latki. Muszę powiedzieć, że wybrano...

Kiedy dowiedziałam się, że jest to lektura na ferie dla mojego pierwszoklasisty, myślałam, że będzie koszmar. Nie ten język ("skulgnąłem", "drapichrusty", "rosochata"),nie te realia (kałamarz, stalówki, fartuszek). A jednak! Już nie mam wątpliwości, że ta książka jest magiczna i ponadczasowa!

Kiedy dowiedziałam się, że jest to lektura na ferie dla mojego pierwszoklasisty, myślałam, że będzie koszmar. Nie ten język ("skulgnąłem", "drapichrusty", "rosochata"),nie te realia (kałamarz, stalówki, fartuszek). A jednak! Już nie mam wątpliwości, że ta książka jest magiczna i ponadczasowa!

Cudowna lektura dla dzieci i rodziców. Radosne przygody dzielnego Plastusia są wspaniałym sposobem na podróż w czasie do lat szkolnych. Polecam każdemu!

Cudowna lektura dla dzieci i rodziców. Radosne przygody dzielnego Plastusia są wspaniałym sposobem na podróż w czasie do lat szkolnych. Polecam każdemu!

Czytałam ją na noc sześciolatkom i były wniebowzięte.

Czytałam ją na noc sześciolatkom i były wniebowzięte.

Moja opinia jest mocno subiektywna. Kiedy wspominam tę książkę robi mi się ciepło na sercu. Przeczytałem ją pięć może sześć razy miom dzieciom do snu. Ekranizacja tej książki to moje dzieciństwo. Polecam rodzicom jako wspólną lekturę z dziećmi.

Moja opinia jest mocno subiektywna. Kiedy wspominam tę książkę robi mi się ciepło na sercu. Przeczytałem ją pięć może sześć razy miom dzieciom do snu. Ekranizacja tej książki to moje dzieciństwo. Polecam rodzicom jako wspólną lekturę z dziećmi.

Kolejna z ulubionych książek dzieciństwa. Co prawda część druga podobała mi się trochę mniej, ale z sentymentem wracam do wspomnień o plastelinowym ludziku.

Kolejna z ulubionych książek dzieciństwa. Co prawda część druga podobała mi się trochę mniej, ale z sentymentem wracam do wspomnień o plastelinowym ludziku.

Pierwszy raz czytałam o Plastusiu jako małe dziecko, w I lub II klasie szkoły podstawowej. Książka pozostała w mojej pamięci w szczątkowych ilościach tylko dlatego, że po lekturze w szkole każde dziecko miało ulepić swojego Plastusia.
Do pozycji wróciłam jako dorosła osoba, nie z sentymentu, lecz z konieczności.
Książeczka napisana przyjemnie, lekko, z przyzwoitymi przygodami i zwrotami akcji. Trochę moralizatorstwa, ale było ono na porządku dziennym w czasach Kownackiej. Pytanie nasuwa się tylko jedno, czy dzisiejsze dzieciaki będą chciały zrozumieć inne realia? Drewniane piórniki, scyzoryki i gałganki. Nawet fakt przekazywania młodszym rocznikom elementarza nie przystaje do dzisiejszej rzeczywistosci...

Pierwszy raz czytałam o Plastusiu jako małe dziecko, w I lub II klasie szkoły podstawowej. Książka pozostała w mojej pamięci w szczątkowych ilościach tylko dlatego, że po lekturze w szkole każde dziecko miało ulepić swojego Plastusia.
Do pozycji wróciłam jako dorosła osoba, nie z sentymentu, lecz z konieczności.
Książeczka napisana przyjemnie, lekko, z przyzwoitymi...

ha uwielbiałam plastusia i jak poszłam do 1 klasy to Mama zrobiła mi plastusia z plasteliny miałam w piórniku jak Tosia!

ha uwielbiałam plastusia i jak poszłam do 1 klasy to Mama zrobiła mi plastusia z plasteliny miałam w piórniku jak Tosia!

Bardzo mądra i pouczająca książka dla dzieci.

Bardzo mądra i pouczająca książka dla dzieci.