Maksymilian Ogromski, jak nazwisko wskazuje ma wielki rozmach a do życiowych planów podchodzi maksymalnie poważnie. Jako młody miłośnik kinematografii chce nakręcić film, poznać fascynującą Gigę i zatrudnić ją w roli głównej aktorki, przebiec 400 metrów w czasie krótszym niż 50 sekund, zdobyć pieniądze na kamerę i sprzęt turystyczny, i jakoś się odnaleźć w nowej szkole.
Początki nie są łatwe, gdyż wymuszona zmiana szkoły wprawiła go w zły humor - trafił do klasy z nielubianym przez siebie Klemensem Mężykiem, a na dodatek na samym początku nieświadomie zakpił z nowego nauczyciela języka polskiego, magistra Szykonia...

Imponująca jest umiejętność wcielenia się dorosłego pisarza w postać nastoletniego bohatera - swobodne posługiwanie się młodzieżowym slangiem, dystans, poczucie humoru.

Powieść była pierwotnie drukowana w odcinkach w "Płomyku", pod innym tytułem "Agenda, czyli moje ważne sprawy."

Książka zestarzała się całkiem znośnie. Nadal bawi i poprawia humor 😁

Maksymilian Ogromski, jak nazwisko wskazuje ma wielki rozmach a do życiowych planów podchodzi maksymalnie poważnie. Jako młody miłośnik kinematografii chce nakręcić film, poznać fascynującą Gigę i zatrudnić ją w roli głównej aktorki, przebiec 400 metrów w czasie krótszym niż 50 sekund, zdobyć pieniądze na kamerę i sprzęt turystyczny, i jakoś się odnaleźć w nowej...

Jak ja się świetnie bawiłem podczas czytania tej książki! Niziurski musiał być w świetnej formie podczas jej pisania. Zgrabnie, sprytnie i ciekawie wplótł tyle wątków i zwrotów akcji, że nie sposób było się oderwać od osobliwych przypadków Cymka!
Niby wszystko jest jak zwykle u Niziurskiego, a mimo to książka wyróżnia się na tle innych dzieł autora. Czternastoletni Maksymilian Ogromski, czyli Cymeon lub Cymek, mieszka na Zabuczu. Został przeniesiony do nowo wybudowanej szkoły. Wszyscy jej uczniowie zostali przeniesieni z innych placówek, więc dla każdego jest to nowy start. Nasz bohater ma oczywiście już od początku niesamowite perypetie: z nauczycielami (magister Szykoń),kolegami (Cykandrami),rodziną (dwie starsze siostry) i miłosne z dziewczynami (Giga i Nella Szyperska). Jest też wątek filmowy i kryminalny.
Lubię Niziurskiego za pełne przygód i trzymające w napięciu powieści pisane świetnym stylem. Nie jest infantylny, traktuje swojego czytelnika z szacunkiem. Rzuca mu też intelektualne wyzwania. Mimo, że są to powieści teoretycznie kierowane do młodzieży, to dorosły czytelnik odnajdzie się w przedstawionym świecie doskonale. Niziurski wysoko trzyma poziom, co perfekcyjnie udowodnił w "Osobliwych przypadkach...". No i ta nieodzowna nutka nastoletniego sentymentalizmu...!

Jak ja się świetnie bawiłem podczas czytania tej książki! Niziurski musiał być w świetnej formie podczas jej pisania. Zgrabnie, sprytnie i ciekawie wplótł tyle wątków i zwrotów akcji, że nie sposób było się oderwać od osobliwych przypadków Cymka!
Niby wszystko jest jak zwykle u Niziurskiego, a mimo to książka wyróżnia się na tle innych dzieł autora. Czternastoletni...

Pożyczyłam tę książkę (jako Osobliwe przypadki Cymeona Maksymalnego) za namową Misty Popa, który bardzo ją zachwalał. No i się zawiodłam. O ile pierwsza część jest całkiem ciekawa, bo dzieje się w szkole i wszystkie te relacje między uczniami i nauczycielami wybrzmiewają, to druga (komedia omyłek na wyścigach) i trzecia (nagrywanie filmu) są mało zabawne czy porywające, a postacie są dość płaskie.

Faktyczny wtf na końcu czy Cymeon idzie z ekologiem czy seryjnym mordercą jest tak nierozwiązany i z dupy jak się spodziewałam, ale w sumie z punktu widzenia pisania książki trochę przeginka

Pożyczyłam tę książkę (jako Osobliwe przypadki Cymeona Maksymalnego) za namową Misty Popa, który bardzo ją zachwalał. No i się zawiodłam. O ile pierwsza część jest całkiem ciekawa, bo dzieje się w szkole i wszystkie te relacje między uczniami i nauczycielami wybrzmiewają, to druga (komedia omyłek na wyścigach) i trzecia (nagrywanie filmu) są mało zabawne czy porywające, a...

Przeczytana w wieku siedmiu lat :) Pamiętam, że bardzo mi się podobała, zwłaszcza ta wpadka z nauczycielem polskiego. Pamiętam też, że nie wiedziałam, co to znaczy "zakładnik" :D

Przeczytana w wieku siedmiu lat :) Pamiętam, że bardzo mi się podobała, zwłaszcza ta wpadka z nauczycielem polskiego. Pamiętam też, że nie wiedziałam, co to znaczy "zakładnik" :D

Bardzo podobała mi się ta książka. Żałuję, że nie sięgnęłam do niej, gdy sama byłam w wieku głównego bohatera. Teraz czytałam z dzieckiem, jednak mimo tego, ta lektura była dla mnie przyjemnością. Człowiek znów może cofnąć się do czasów, gdy wszystko było o wiele prostsze, choć tak naprawdę wydawało się bardzo trudne.
Jednak ostatnie zdania w książce sprawily, że zaczęłam szukać kolejnej czesci, które nie ma. Choć, jak teraz się zastanawiam, to zakończenie może być dla nas kwestią, nad którą mamy się zastanowić? Nie dostanę na to nigdy odpowiedzi...
Jeżeli chodzi o samo wydanie. Małe literki, wszystko wydrukowane z oszczędnością kartek, jak częste wydania lektur. Na pewno nie nadaje się na prezent i średnio zachęca do czytania. Choć młodzież już nie potrzebuje obrazków, to mi w takich wydaniach brakuje, tym bardziej, że akcja dzieje się w czasach, gdzie wiele rzeczy wyglądało inaczej.

Bardzo podobała mi się ta książka. Żałuję, że nie sięgnęłam do niej, gdy sama byłam w wieku głównego bohatera. Teraz czytałam z dzieckiem, jednak mimo tego, ta lektura była dla mnie przyjemnością. Człowiek znów może cofnąć się do czasów, gdy wszystko było o wiele prostsze, choć tak naprawdę wydawało się bardzo trudne.
Jednak ostatnie zdania w książce sprawily, że zaczęłam...

Jedna z Fajniejszych książek Edmunda Nizurskiego, opowiadająca o życiu szkolnym. Gdy tylko zobaczyłem tytuł Niesmowite to mówię sobie- ee... jak każda nizurskiego- a tutaj nagle wielkie rozczarowanie, książka tak mnie wsciągneła że w 17 dni przeczytałem. Najlepsze momenty to były ten z gotowaniem bigosem oraz ten z tłuczkiem.
No nizurski odwaliłeś kawał dobrej roboty nawet dwa i pół kawału bym powiedział

Jedna z Fajniejszych książek Edmunda Nizurskiego, opowiadająca o życiu szkolnym. Gdy tylko zobaczyłem tytuł Niesmowite to mówię sobie- ee... jak każda nizurskiego- a tutaj nagle wielkie rozczarowanie, książka tak mnie wsciągneła że w 17 dni przeczytałem. Najlepsze momenty to były ten z gotowaniem bigosem oraz ten z tłuczkiem.
No nizurski odwaliłeś kawał dobrej roboty nawet...

Niezwykle wysoko cenię sobie pisarstwo Pana Edmunda Niziurskiego. To wprawdzie tylko literatura młodzieżowa, ale jak napisana! Nie umiem wytłumaczyć tego fenomenu, ale niesamowitym jest umiejętność wcielenia się dojrzałego autora w postać nastoletniego bohatera. Umiejętność operowania młodzieżowym językiem, który będzie zrozumiały dla kolejnych pokoleń. Nawet czytane po latach książki Pana Edmunda nie tracą na poczytności. W sumie kłopoty z pedagogami oraz problemy szkolno-podwórkowe pozostają częścią życia każdego pokolenia. Przyznaję, że Cymeona poznałem bardzo późno. Może to wpływa na nieco niższe postrzeganie książki w porównaniu z takimi asami jak „Siódme wtajemniczenie”, „Szkolny Lud – Okulla i ja” czy „Nieziemskie przypadki Bubla i Spółki.” Ale czytało mi się bardzo dobrze, trochę zdziwiło otwarte, niedopowiedziane zakończenie.

Niezwykle wysoko cenię sobie pisarstwo Pana Edmunda Niziurskiego. To wprawdzie tylko literatura młodzieżowa, ale jak napisana! Nie umiem wytłumaczyć tego fenomenu, ale niesamowitym jest umiejętność wcielenia się dojrzałego autora w postać nastoletniego bohatera. Umiejętność operowania młodzieżowym językiem, który będzie zrozumiały dla kolejnych pokoleń. Nawet czytane po...

Całkiem przyjemna, zabawna książka. Niestety zakończenie trochę kulawe - akcja miło się rozkręcała, a tu nagle koniec i mam poczucie jakby niektóre wątki zostały urwane.

Całkiem przyjemna, zabawna książka. Niestety zakończenie trochę kulawe - akcja miło się rozkręcała, a tu nagle koniec i mam poczucie jakby niektóre wątki zostały urwane.

Doskonała książka świetnie opisująca problemy dojrzewającej młodzieży na wesoło. Aż samemu chciałoby się znowu mieć 15 lat.

Doskonała książka świetnie opisująca problemy dojrzewającej młodzieży na wesoło. Aż samemu chciałoby się znowu mieć 15 lat.

"OSOBLIWE przypadki Cymeona Maksymalnego", nie "niesamowite". Także dlatego, że nie ma w nich nic niesamowitego, bez wątpienia za to są osobliwe!

"OSOBLIWE przypadki Cymeona Maksymalnego", nie "niesamowite". Także dlatego, że nie ma w nich nic niesamowitego, bez wątpienia za to są osobliwe!