Matrioszka Rosja i Jastrząb

Dziwie się niskim ocenom tej książkę. W jednej z nich zarzucono autorowi że nie zgłębił żadnego tematu. A jak zgłębić kraj tak specyficzny jak Rosję? Biorąc tą książkę do ręki pamiętajmy że nie jest to encyklopedia, analiza historyczna czy dysertacja naukowa.
Autor próbuje pokazać nam ten kraj przez pryzmat spostrzeżeń swoich jak i zwykłych mieszkańców. Trochę wojny, trochę polityki, trochę historii ale to tylko dodatki do czegoś więcej, czegoś nieuchwytnego czego nie sposób nazwać. Duszą? Charakterem? Życiem? Czy może wszystkiego po trochu?
Gorąco polecam...

Dziwie się niskim ocenom tej książkę. W jednej z nich zarzucono autorowi że nie zgłębił żadnego tematu. A jak zgłębić kraj tak specyficzny jak Rosję? Biorąc tą książkę do ręki pamiętajmy że nie jest to encyklopedia, analiza historyczna czy dysertacja naukowa.
Autor próbuje pokazać nam ten kraj przez pryzmat spostrzeżeń swoich jak i zwykłych mieszkańców. Trochę wojny, trochę...

„Dwa kontynenty, kilka stref czasowych i klimatycznych. Ludzie śniegu, stepowi żeglarze i górale. Rolnicy, myśliwi i wojownicy. Wielkie miasta, zapomniane wioski i namioty ze skór. 46 obwodów, 21 republik i 9 krajów”.
Jak o takim ogromie zjawiska opowiedzieć, nie mówiąc już o dotarciu do jego istoty? Jak mówią – dotknięciu rosyjskiej duszy. Autor wykorzystał do tego ambitnego zadania jeden z symboli Rosji – matrioszkę. Jak sam napisał – „Wydaje mi się, że poznawanie Rosji w jakimś sensie przypomina otwieranie matrioszki. Pierwsza lalka jest duża, kolorowa i przykuwa uwagę. Druga jest nieco mniejsza, widać subtelne zmiany różniące ją od pierwszej. Trzecia może wydawać się nam brzydka, a czwarta zachwyci nas urodą. Na piątą nie zwrócimy uwagi, ale szóstą będziemy oglądać z wielkim zainteresowaniem. I tak aż do ostatniej, najmniejszej laleczki, która jest naga, bez wizerunków i ozdób. Niektórzy nazywają ją „duszą matrioszki””. Zaczął więc swoje reportaże-odsłony od warstwy pierwszej, wierzchniej, tej, którą widzi pierwszy raz turysta przyjeżdżający do Moskwy. Swoją wiedzę czerpał nie tylko z polskojęzycznych i rosyjskojęzycznych publikacji oraz Internetu, których bibliografię dołączył do książki, ale również z własnego doświadczenia. Był dziennikarzem, reporterem i korespondentem zagranicznym przez kilka lat pracującym w Moskwie. Podejmując się tego ostatniego zadania, chciał poznać bliżej ludzi i kraj, w którym przyszło mu przez jakiś czas mieszkać. Jak powiedział w wywiadzie „Zajrzeć w duszę Rosji” – „Napisanie tej książki było dla mnie lekcją rosyjskiej historii i tradycji. Potrzebę pisania zdeterminowała potrzeba poznania. Pracując nad kolejnymi rozdziałami wzbogacałem swoją wiedzę o kraju, w którym pracuję. Chciałem też tą wiedzą podzielić się z innymi”. Wiedział jednak, że to nie wystarczy, więc w poszukiwaniu informacji zaprzyjaźniał się z ludźmi z ulicy. Tak napotkał w moskiewskim metrze bezdomnego Stiepana. Kiedyś znanego i cenionego muzyka, którego losy posłużyły do pokazania „ofiar zemsty politycznej” ludzi Kremla, o czym czytałam w reportażach Michaiła Zygara „Wszyscy ludzie Kremla”. Wśród wielu nazwisk wspomniał o najbardziej znanym w Polsce więźniu politycznym Michaile Chodorkowskim, którego spojrzenie na łagier poznałam w „Portretach z łagru”.
Urodę Moskwy pięknej na górze i tajemniczej pod ziemią pokazał autorowi również wujek Borka.
Artysta, malarz i milioner. Jego zagmatwane losy posłużyły z kolei do zwiedzenia tajemniczych miejsc Kremla z komunistyczną przeszłością, do których nie mają dostępu turyści. Również Rublowki. Rejonu stolicy od lat zamieszkiwanego przez rosyjskich miliarderów, artystów i polityków, którego obraz znałam z reportaży Walerija Paniuszkina „Rublowka” i wspomnień francuskiej guwernantki Marie Freyssac „Sceny z życia rosyjskich milionerów”. Polskie pochodzenie ze strony ojca wujka Borki pozwoliło również na ukazania długiej historii rosyjskiej Polonii tak trafnie porównanej przez autora do splątanego warkocza. Wśród wielu postaci wymienił mniej znanego brata Józefa Piłsudskiego – Bronisława. Zesłanego na Sachalin, gdzie ocalił od zapomnienia historię i kulturę narodu Ajnów, o czym czytałam w powieści biograficznej Pawła Goźlińskiego „Akan”.
Właściwie nie ma w tych reportażach tematu, którego poznani przez autora przewodnicy po Rosji nie mieliby wpisanego we własne życiorysy. Zaskakujące, pogmatwane, czasami roztrzaskane, pełne cierpień, łez i krwi przelanej za Rosję, dla której wojna trwa nadal, a jej ofiary wracają z wielu frontów w pociągach pełnych metalowych trumien młodych mężczyzn, czasami jeszcze chłopców, które opisywał w korespondencjach z Rosji 1998-2012 Wacław Radziwinowicz „Gogol w czasach Google’a”.
Na każdy poruszany temat miałam gotową pozycję, a nawet kilka, rozwijającą go.
Dlatego dla mnie ten zbiór reportaży to przede wszystkim podsumowanie dotychczasowej wiedzy w drodze do rosyjskiej duszy. Dla zaczynających przygodę z Rosją to idealne kompendium wiedzy podstawowej na jej temat w każdej dziedzinie – sztuki, nauki, socjologii, polityki, kultury i historii. Vademecum z odrobiną praktycznych rad od autora, z którymi warto zapoznać się przed wyruszeniem w pierwszą podróż. Dla pozostałych pierwszy krok do przełamania schematów myślowych i uprzedzeń wyniesionych z patrzenia tylko na pierwszą warstwę matrioszki i uświadomienie sobie, że jest ich dużo, dużo więcej niż tylko Moskwa i urzędujący w niej politycy.
Tyle, ile narodów, obwodów, republik, krajów i zamieszkujących je ludzi.
naostrzuksiazki.pl

„Dwa kontynenty, kilka stref czasowych i klimatycznych. Ludzie śniegu, stepowi żeglarze i górale. Rolnicy, myśliwi i wojownicy. Wielkie miasta, zapomniane wioski i namioty ze skór. 46 obwodów, 21 republik i 9 krajów”.
Jak o takim ogromie zjawiska opowiedzieć, nie mówiąc już o dotarciu do jego istoty? Jak mówią – dotknięciu rosyjskiej duszy. Autor wykorzystał do tego...

Ta Matrioszka to chyba musi być taka trochę nijaka ,jak ta książka..
Nie wiem do końca jak sklasyfikowac tą książkę. Chwilę wspomnienia, chwilę reportaż. Misz masz w poruszanych tematach też nie polepsza oceny.
Brakowało mi zagłębienia się w jakiś temat -wyczerpania tematu.
Czy polecam ? Tylko osobą szukającym podstawowych informacji o Rosji. Nic specjalnego.

Ta Matrioszka to chyba musi być taka trochę nijaka ,jak ta książka..
Nie wiem do końca jak sklasyfikowac tą książkę. Chwilę wspomnienia, chwilę reportaż. Misz masz w poruszanych tematach też nie polepsza oceny.
Brakowało mi zagłębienia się w jakiś temat -wyczerpania tematu.
Czy polecam ? Tylko osobą szukającym podstawowych informacji o Rosji. Nic specjalnego.

Matrioszka? Raczej bigos, albo kapusta z grochem ...
Setki tematów wrzucone do jednego kotła i wymieszane razem. Szum informacyjny, wielość tematów ale niestety z reguły potraktowanych zdawkowo. Autor pisze jakby brał udział w konkurencji na najbardziej karkołomne wolty tematyczne. Jak przejść od wódki do kawioru, od kawioru do urody rosjanek a następnie do znajomości języków w Rosji. Wszystko to na 7 stronach. Często na jednej stronie mamy kilka tematów podanych jak krótkie "newsy" prasowe czy radiowe. Katastrofa Kurska - 5 wierszy, rozdział o opozycji 10 stron - 4 opozycjonistów, historia, poltyka, religia, statystyka - wszystko miesza się ze wszystkim. Niestety nie można nazwać tej książki prawdziwym reportażem. Jest to raczej zbiór ciekawostek, refleksji, wspomnień i wiadomosci spisanych przez radiowca, przyzwyczajonego chyba do takiej skrótowej formy podawania treści. Tak jakby autor chciał przekazać nam wszystko co wie o Rosji na 300 stronach tekstu. Niestety daje to wrażenie chaosu, szumu informacyjnego a nie efektu opisywanej na końcu "Matrioszki".

Matrioszka? Raczej bigos, albo kapusta z grochem ...
Setki tematów wrzucone do jednego kotła i wymieszane razem. Szum informacyjny, wielość tematów ale niestety z reguły potraktowanych zdawkowo. Autor pisze jakby brał udział w konkurencji na najbardziej karkołomne wolty tematyczne. Jak przejść od wódki do kawioru, od kawioru do urody rosjanek a następnie do znajomości...

Mam mieszane uczucia co do tej książki. Można dowiedzieć się z niej ciekawych informacji o Rosji, o jej historii, legendach, których najprawdopodobniej większość osób spoza Rosji nie zna. Czyta się w miarę lekko, jednak niektóre rozdziały były bardzo dla mnie męczące. Nie przeczytałabym jej drugi raz, ani nawet pierwszy gdyby opis na okładce nie był tak intrygujący (wnętrze książki nie umywa się do tego fragmentu na okładce). Jedno jednak trzeba przyznać autorowi, zachęcił mnie do odwiedzenia Rosji. Jeśli ktoś chce się dowiedzieć więcej o historii, itp. to lepiej znaleźć jakąś dobrą książkę historyczną albo ciekawe artykuły.

Mam mieszane uczucia co do tej książki. Można dowiedzieć się z niej ciekawych informacji o Rosji, o jej historii, legendach, których najprawdopodobniej większość osób spoza Rosji nie zna. Czyta się w miarę lekko, jednak niektóre rozdziały były bardzo dla mnie męczące. Nie przeczytałabym jej drugi raz, ani nawet pierwszy gdyby opis na okładce nie był tak intrygujący...

Dowiedziałam się z tej książki wielu ciekawych rzeczy o Moskwie, o Rosji w ogóle, a nawet jednej o Mickiewiczu.
Ale autor do wybitnych nie należy, ani do zbyt świadomych, niestety. "Daleki jestem od generalizowania, jednak...". Badum tsss! "Rosyjskie kobiety są ładne i lubią dostawać drogie prezenty" - ale ja jestem daleki od generalizowania. "Rosjanki, jak większość kobiet na świecie, lubią kupować ubrania" - jestem daleki od generalizowania jak Moskwo od Władywostoku. "Rosjanie mają bardzo dobre zdanie o swoich paniach" - i ani słowa o przemocy domowej, która jest w Rosji wszechobecna i praktycznie zdepenalizowana.
Postać wujka Borki jest wymyślona, złożona chyba z trzech istniejących osób, więc nie przywiązujcie się.
To bardziej takie michałki dziennikarskie niż literatura faktu, nie spodziewajcie się wnikliwego, reporterskiego spojrzenia.

Dowiedziałam się z tej książki wielu ciekawych rzeczy o Moskwie, o Rosji w ogóle, a nawet jednej o Mickiewiczu.
Ale autor do wybitnych nie należy, ani do zbyt świadomych, niestety. "Daleki jestem od generalizowania, jednak...". Badum tsss! "Rosyjskie kobiety są ładne i lubią dostawać drogie prezenty" - ale ja jestem daleki od generalizowania. "Rosjanki, jak większość kobiet...

Autor w dużej mierze pisze o tym, o czym wszyscy wiemy. Na kartach książki przewijają się treści, które słyszymy za każdym razem, kiedy media pragną powiedzieć nam coś o Rosji. Szukałem książki, która odczaruje ten nieco stronniczy obraz tego kraju, a nawet sięgając po wątki wciąż obecne w mediach, będzie starała się zgłębić je na tyle, aby nie były one irracjonalnymi faktami, ale konsekwencją pewnych procesów. Książkę czyta się w miarę przyjemnie. Daje ona pewien ogląd na historię i rzeczywistość współczesnej Moskwy, ale jeżeli szukasz czegoś, co szybko pozwoli dowiedzieć się czegoś więcej o tym kraju, to myślę, że są lepsze pozycje na rynku.

Autor w dużej mierze pisze o tym, o czym wszyscy wiemy. Na kartach książki przewijają się treści, które słyszymy za każdym razem, kiedy media pragną powiedzieć nam coś o Rosji. Szukałem książki, która odczaruje ten nieco stronniczy obraz tego kraju, a nawet sięgając po wątki wciąż obecne w mediach, będzie starała się zgłębić je na tyle, aby nie były one irracjonalnymi...

Książka Macieja Jastrzębskiego to dobra propozycja dla osób, które na Rosję chcą spojrzeć wielowymiarowo. Dobrze napisana, dotyka historii, kultury, obyczajowości Rosji i co najważniejsze samych Rosjan. Autor w ciekawy sposób przeplata wątki z historii współczesnej Rosji z opowieściami o Rosjanach, dzięki temu przy jednoczesnym skupieniu uwagi na wielobarwnym obrazie Rosji z daleka, śledzimy historię pojedynczego człowieka z bliska. Przy całej wielości płaszczyzn, których dotyka autor, książka jako całość tworzy ciekawe kompendium wiedzy o Rosji. Osobiście cenię tę książkę właśnie za solidne i obiektywne ukazanie faktów i wydarzeń z historii Rosji, autor robi to w naprawdę dobry sposób, zręcznie manewrując fabułą.
Polecam :)

Książka Macieja Jastrzębskiego to dobra propozycja dla osób, które na Rosję chcą spojrzeć wielowymiarowo. Dobrze napisana, dotyka historii, kultury, obyczajowości Rosji i co najważniejsze samych Rosjan. Autor w ciekawy sposób przeplata wątki z historii współczesnej Rosji z opowieściami o Rosjanach, dzięki temu przy jednoczesnym skupieniu uwagi na wielobarwnym obrazie Rosji...

To nie opis Rosji z punktu widzenia podróżnika, ale dziennikarskie dyrdymały, w dodatku mało ciekawe.

To nie opis Rosji z punktu widzenia podróżnika, ale dziennikarskie dyrdymały, w dodatku mało ciekawe.

Książkę wybrałam przypadkowo i, jak się okazało, był to trafny wybór. Na tyle trafny, że po jej przeczytaniu mam ochotę odwiedzić Rosję, a nigdy takich ciągot nie miałam. Czyta się lekko i przyjemnie.

Książkę wybrałam przypadkowo i, jak się okazało, był to trafny wybór. Na tyle trafny, że po jej przeczytaniu mam ochotę odwiedzić Rosję, a nigdy takich ciągot nie miałam. Czyta się lekko i przyjemnie.