Z tęsknoty za przygodą sięgnąłem po literaturę, która ma swoje lata, ale wciąż budzi żywy podziw, że można stworzyć mroczną, acz komediową opowieść o białych podróżnikach lądujących w Afryce chcąc sięgnąć po diamenty w tytułowej kopalni. Biblijny Salomon, jak głosi legenda, skrywa swoje skarby w świątyni. Wielu starało się odkryć rzekomą tajemnicę, gdzie znajduje się antyczne bogactwo, lecz na próżno odbywano eskapady, gdyż nikt nie stanął na wysokości zadania zlokalizowania skarbca. Może to zawstydzające, ale nigdy nie widziałem żadnej ekranizacji powieści. Może to brzmi zabawnie, jak na kogoś, kto ogląda filmy hurtowo, ale z drugiej strony, to dobrze, bo zaglądając do oryginału nie wiedziałem, jak potoczy się akcja, co na pewno sprawiło, że zaglądałem w karty powieści na świeżo i z czystym umysłem.

Historia wydaje się banalna. Mamy grupkę dzielnych wojów, gdzie sprawę przejmuje przywódca wyprawy Allan Quatermain, czyli brytyjski wagabunda. Zostaje wynajęty przez bogacza Curtisa, by odnalazł jego zaginionego brata. Zanim odwiedzimy Czarny Kontynent mamy klasyczne wprowadzenie, kto wyruszy w niebezpieczną podróż. Będą nam towarzyszyć murzyni, gdzie będziemy przemierzać pustynię, aby zapolować na antylopy, gdy głód zajrzy do żołądka. Przejdziemy przez wzgórza lądując na tajemniczym skrawku, gdzie urzęduje lud Kukuana. Tubylców, którzy mają nierozsądnego króla, oraz, jak to w pierwotnych plemionach - wciąż wierzą w czary, więc oddają część bogom poświęcając swoich ludzi w ramach ofiary, niczym w Starym Testamencie. Quatermain od początku ma mapę prowadzącą do kopalni króla Salomona, ale nigdy nie wierzył, że jest prawdziwa czy pomocna w odnalezieniu licznych błyskotek.

Nasz dzielny Allan wyruszając na niepewną misję zabiera z sobą Umbowę, który wygląda królewsko i na kogoś, kto sprawia pozory elokwentnego gościa pomagając dogadać się z tubylcami, gdy dotrą do klanu Kukuana. Po drodze, wiadomo, różne perturbacje, a sam początek jest niejako leniwy, bo to wstęp do szerszej historii, ale gdy dotrzemy do intrygującego ludu w samym sercu Afryki powieść szybko się rozkręca i trzyma czytelnika w napięciu, bo co krok dowiadujemy się nowych faktów, a akcja nie zwalnia tempa. Nasi kamraci zostają uznani za bogów, za przybyszów z gwiazd, gdyż sami tytułują się czarnoksiężnikami z odległej planety. Są biali, wyglądają cudacznie, mają rurę, z której zabijają zwierzynę na odległość, a to wystarczy, aby tubylcy uwierzyli, że są kosmitami. Sam lud Kukuana cechuje starożytny dialekt, na czele stoi okrutny tyran, czyli król, który regularnie dba o to, aby krajanie czuli się zagrożeni, bo włada strachem, a sam popełnił okropną zbrodnię w przeszłości zabijając własnego brata, wypędzając jego żonę z dziećmi. No, niezły popapraniec, który będzie chciał wykorzystać możliwości ,,czarowników'', aby siać postrach, jak na okrutnika przystało. Uwielbia krwawe rytuały, jak Aztekowie.

Najbardziej enigmatyczną postacią jest zmarszczona wiedźma. Wiekowa kobiecina, która wiecznie się śmieje, czerpie radość z cudzego nieszczęścia, i jak twierdzi, nigdy nie umrze z cudzej ręki. Niezła psychopatka, z tą różnicą, że ma ogromną wiedzę, gdyż jako jedyna zna przejście do tajemnej komnaty z ukrytym bogactwem od Salomona. To frapujące zjawisko, bo czuć od niej aurę śmierci. Kpi sobie z wędrownych przybyszy z gwiazd, wierzy w odwieczne klątwy i ma poparcie u tyrana. Niewątpliwie literatura od Haggarda miała wpływ na późniejsze dzieła kulturowe, jak na ,,Zaginiony świat'' Conana Doyle (swoją drogą, ogromna inspiracja dla ,,Parku Jurajskiego''). Do dzisiaj budzi posmak starej, wytrawnej przygody, gdzie narracja jest prosta. Język pospolity, a twórca w trakcie tekstu zwraca się do czytelnika rozwalając czwartą ścianę, to niespodziewane, że wiekowa literatura wciąż potrafi rozbudzać zmysły, i widać, jak bardzo wpłynęła na naszą kulturę. Tajemnicze wyprawy w głąb nieznanych lądów, przecież to powieść z XIX wieku! Gdzie dopiero odkrywano starożytne cywilizacje, takie jak, egipska Dolina Królów czy imperium asyryjskie. Jest to dosyć szokujące, że ktoś potrafił oddać wachlarz dalekiego kraju z taką pieczołowitością, gdzie czarni, co prawda, są prymitywni oraz naiwni, ale czujemy do nich sympatię - z wyjątkiem bezwzględnego króla, który żąda przypadkowych ofiar.

Mamy też, jakżeby inaczej, cichy romans między marynarzem, a czarną kobietą, która ma zostać zabita podczas ,,umierającego'' księżyca, ale wiadomo, nasi czarodzieje na to nie pozwolą, bo są uczciwymi panami. Czuć taką starą szkołę pisania - bohaterowie są dzielni, bystrzy oraz rzucają takimi tekstami, że czarni kłaniają się w pas. Toczą bitwy z dzikusami oraz lądują w tytułowej kopalni wykutą z żywej skały, gdzie drzwi do komnaty są co najmniej pięciometrowe, więc niemożliwe do staranowania. Jak głosi Allan, jedynie dynamit mógłby otworzyć przejścia. Fajne jest to, że po leniwym wstępie non stop zaskakuje nowymi atrakcjami. Nigdy nie traci animuszu, a to klątwy, a to coś o czarodziejach, zdradach, czarna kobieta zakochana w białym, no, fajna przygoda, w sam raz na relaks, kiedy potrzebujecie dobrej rozrywki do poduszki. Jest na pewno lepsza niż historia Verne, który przemieszczał się po Afryce w książce ,,Napowietrzna wioska'', choć z Verne zawsze miałem problem, bo jest zbyt technologiczny w opisach, a jego ,,W 80 dni dookoła świata'' nigdy nie mogłem doczytać do końca, tak mnie zmęczył.

W ,,Kopalni króla Salomona'' działa niemal wszystko. Są wyraziści bohaterowie, którzy potrafią czarować, jak na czarodziei przystało. Są mocne pojedynki - również jeden na jednego. Skarbiec ze złotem, portugalscy odkrywcy, masowe rytuały, to się czyta, i pomimo lat pozostaje lekturą, którą będę wspominał mile oraz przyjemnie. Także, nie żałuję, że nie widziałem żadnej adaptacji, dopiero teraz będę mógł oceniać sprawiedliwie filmowców, jak wypadli na tle oryginału, który jest żwawy i bardzo przekonujący. Ma romantyczne momenty, czasem bezduszne, jak sam władca Twali w puszczy afrykańskiej. A kiedy dochodzimy do mitycznej świątyni od razu poczułem się, jak w grobowcu, i sama przygoda widać, że wpłynęła na takie ikony, jak Indiana Jones. Klimat jest inny, ale bohaterowie to kozacy, którzy zawsze znajdą wyjście z najbardziej niedorzecznej sytuacji. Afrykańscy antagoniści, to barbarzyńcy, a ci, którzy mają czyste serce, lub są inni od reszty - naturalnie, nie stają się wrogiem w naszym odkrywaniu, jak działa społeczeństwo bez technologii. Oczywiście widać, że jest napisana w ubiegłej epoce, bo czuć kolonialne postawy. I niektóre zabiegi fabularne są dzisiaj przestarzałe. Mimo tego - bawiłem się wybornie.

Opinia pierwotnie pojawiła się na Literackiespelnienie.blogspot.com

Z tęsknoty za przygodą sięgnąłem po literaturę, która ma swoje lata, ale wciąż budzi żywy podziw, że można stworzyć mroczną, acz komediową opowieść o białych podróżnikach lądujących w Afryce chcąc sięgnąć po diamenty w tytułowej kopalni. Biblijny Salomon, jak głosi legenda, skrywa swoje skarby w świątyni. Wielu starało się odkryć rzekomą tajemnicę, gdzie znajduje się...

Nie wiem, czego się spodziewałam, ale tak się wynudziłam, że szkoda słów. Może gdybym natknęła się na to lata temu odebrałabym inaczej, ale na dzień dzisiejszy nie ma tu nic, co mnie interesuje i znam wiele historii tego typu, które są milion razy ciekawsze. Na pewno też nie spodziewałam się opowiastki dla dzieci i pierwszego tomu z czternastu, po które na pewno nie zamierzam sięgać ><

Nie wiem, czego się spodziewałam, ale tak się wynudziłam, że szkoda słów. Może gdybym natknęła się na to lata temu odebrałabym inaczej, ale na dzień dzisiejszy nie ma tu nic, co mnie interesuje i znam wiele historii tego typu, które są milion razy ciekawsze. Na pewno też nie spodziewałam się opowiastki dla dzieci i pierwszego tomu z czternastu, po które na pewno nie...

Młodzieżowa, ciekawa przygodówka. Czytałem jak miałem kilkanaście lat. Nie było to jakieś wielce ambitne, ale też nie o to wtedy chodziło.

Młodzieżowa, ciekawa przygodówka. Czytałem jak miałem kilkanaście lat. Nie było to jakieś wielce ambitne, ale też nie o to wtedy chodziło.

Bardzo przyjemna dla miłośników przygody i podróży z małymi elementami kryminału

Bardzo przyjemna dla miłośników przygody i podróży z małymi elementami kryminału

Podobno to najlepsza ksiazka Haggard'a. Najlepsza nie oznacza jednak dobra. Jak na ksiazke przygodowa to cos malo tu przygod, a to co spotyka bohaterow bywa durne i malo porywajace. Liczylem na intrygujaca przygode na czarnym ladzie, dostalem banalna bajke.

Podobno to najlepsza ksiazka Haggard'a. Najlepsza nie oznacza jednak dobra. Jak na ksiazke przygodowa to cos malo tu przygod, a to co spotyka bohaterow bywa durne i malo porywajace. Liczylem na intrygujaca przygode na czarnym ladzie, dostalem banalna bajke.

Za krótko i ze zbyt małym przytupem. Nie zdążyłem się wciągnąć w historię bo już się skończyła...

Za krótko i ze zbyt małym przytupem. Nie zdążyłem się wciągnąć w historię bo już się skończyła...

"Kopalnie króla Salomona" Haggarda to dziewiętnastowieczna powieść przygodowa, otwierająca cykl książek przedstawiających losy Allana Quatermaina. Lektura opowiada o wyprawie, której celem jest odnalezienie brata jednego z głównych bohaterów. Zaginął on w skutek powzięcia kroków, mających pozwolić mu na odnalezienie skarbów ukrytych w odległej krainie Afryki.

Powieść jest typową historią przygodową, obfitującą w opisy przyrody i anegdotki na temat polowań na słonie. Przedstawia dosyć ciekawy świat i realia zupełnie odstające od współczesnych. Nie jest do końca zgodna z aktualną poprawnością polityczną - pojawiają się drobne wątki rasistowskie, a główny bohater utrzymuje się ze sprzedaży kości słoniowej. Jego zawód wydaje się być teraz zupełnie barbarzyński.

Mimo wszystko mam wrażenie, że książka nie zestarzała się i dalej może przyciągnąć wielu czytelników. Niezwykłe przygody, które opisuje Haggard są niesamowicie pociągające i wciągające. Idea odkrycia ogromnego skarbu, ukrytego od wielu lat jest ekscytująca, a postaci przemyślane i ciekawe. Jest to prosta historia, pozbawiona wątków pobocznych, dzięki czemu akcja pozostaje wartka. To również sprawia, że każdy element ważny dla głównej części fabuły jest pogłębiony i dokładnie sportretowany. Jest to ogromna zaleta - książka nie ma żadnych niedociągnięć, ponieważ autor skupił się na tym, by fabuła była spójna, a nie wypełniona zaskakującymi zwrotami akcji. Prostota formy pozostawia całą historię czystą, sensowną; od razu wiadomo, co było celem Haggarda przy pisaniu tej książki. Niestety we współczesnej literaturze czytelnik często nie może tak samo łatwo odgadywać planu autora.

Książka ta jest przykładem dobrej literatury. Mimo, że jej fabuła jest prosta, a poruszane problemy przyziemne (w tym znaczeniu, że nie podnoszą skomplikowanych kwestii moralnych) jest zdecydowanie warta przeczytania. Jest bardzo dobrze napisana, chociaż początkowo trzeba przestawić się na nieco inny sposób wyrażania się. Wynika to z tego, że jest to stara książka i w jej języku, nawet przy tłumaczeniu, widoczne są znamiona epoki. Jest to miłym urozmaiceniem - powieść jest barwna, a jej język przykuwa uwagę. Nie jest zupełnie prosty, infantylny, jak w wielu książkach, z którymi można się spotkać współcześnie. Dzięki temu utrzymuje "męski" charakter całej historii i sprawia, że jest ona spójniejsza. Dopełnia obraz świata tworzony przez Haggarda i ułatwia czytelnikowi rozeznanie się w nim, dostrzeżenie nawet najmniejszych szczegółów.

Również sposób kreowania bohaterów jest świetny. Od momentu ich wprowadzenia mowa jest o pewnych ich charakterystycznych cechach, które przewijają się przez całą powieść. Jest to bardzo duży plus, ponieważ ułatwia rozróżnianie postaci i zrozumienie ich charakterów. Umożliwia to także dodanie wielu akcentów komediowych, umilających lekturę. Warto zwrócić uwagę na sylwetkę głównego bohatera, który pełni rolę narratora. Prowadzi on delikatny dialog z czytelnikiem, dzięki czemu łatwo go polubić. Bardzo podobał mi się niespotykany dotąd zabieg, gdzie w przypisach autor tłumaczył pewne nieścisłości, których dopuścił się Quatermain. Podobało mi się to, ponieważ pozwalało na pewien dialog między pisarzem a bohaterem, którego stworzył. Traktuję to jako miłe urozmaicenie w zazwyczaj dokładnie ustalonych relacjach między światem rzeczywistym i przedstawionym.

Książka ma wiele zalet, jednak jej fabuła jest w dość przykry sposób przewidywalna. Same tytuły rozdziałów wiele podpowiadają, a od pewnego momentu wiadomym jest co będzie działo się dalej. Zaskakujące sytuacje są rzadkością i nie stanowią ważnego elementu fabuły. Zastanawiam się jednak, czy faktycznie dla każdego czytelnika lektura będzie miała tak mało niewiadomych. Myślę, że dla dziecka albo młodego nastolatka akcja może być mniej przewidywalna, tak samo jak i dla osoby, która bardziej niż ja wciągnie się w opisywany świat. Niestety, byłam zmuszona do częstego przerywania powieści, wobec czego miałam trochę za dużo czasu do myślenia o niej i mogłam ją samodzielnie rozpracować. Na pewno ktoś, kto czytałby ją "na raz" myślałby o niej w inny sposób niż ja.

Powinnam jednak zauważyć, że historia w książce jest opowiadana w dość powolny sposób. Między elementami ważnymi dla akcji przewija się wiele opisów i anegdot, co z jednej strony wydłuża książkę, a z drugiej sprawia, że trudniej jest pozostać na niej skupionym przez długi czas.

To, co bardzo podobało mi się w "Kopalniach króla Salomona" to sposób w jaki została wydana. Jedno z nowszych wydań zostało wykonane przez wydawnictwo Zysk i S-ka. Jest ono bardzo przemyślane i ładne. Bardzo współgra z treścią, a sposób zaznaczania rozdziałów sprawiał, że zawsze byłam bardzo ciekawa co znajdę w kolejnym.

Książka Haggarda to naprawdę ciekawa pozycja, zupełnie inna od współczesnych książek. Jest typową powieścią przygodową, ale ma w sobie coś więcej. Jest niezwykle dobrze napisana i przemyślana, dzięki czemu czytelnik może doskonale odnaleźć się w przedstawionym świecie. Jest wciągająca, fascynująca i gwarantuje niezapomnianą przygodę każdemu kto po nią sięgnie.

jeśli podobała Ci się ta recenzja, zapraszam na mojego bloga: https://zgrajaksiazek.blogspot.com/2021/05/kopalnie-krola-salomona-henry-rider.html

"Kopalnie króla Salomona" Haggarda to dziewiętnastowieczna powieść przygodowa, otwierająca cykl książek przedstawiających losy Allana Quatermaina. Lektura opowiada o wyprawie, której celem jest odnalezienie brata jednego z głównych bohaterów. Zaginął on w skutek powzięcia kroków, mających pozwolić mu na odnalezienie skarbów ukrytych w odległej krainie Afryki.

Powieść...

Bardzo przyjemna książka. Szybko się ją czyta, nie nudzi czytelnika długimi opisami. Wszystko szybko się wyjaśnia. Momentami przewidywalna fabuła ale w przypadku tej książki to atut. Warto przeczytać.

Bardzo przyjemna książka. Szybko się ją czyta, nie nudzi czytelnika długimi opisami. Wszystko szybko się wyjaśnia. Momentami przewidywalna fabuła ale w przypadku tej książki to atut. Warto przeczytać.

7/10

7/10

Po wielu latach powróciłem do cyklu o Allanie, jego przygodach w tajemniczym wnętrzu Afryki. Najbardziej znana powieść z cyklu przygodowych powieści o tajemniczych królestwach ukrytych gdzieś w głębi kontynentu. Kilka razy była filmowana, czyta się lekko i przyjemnie, wraz z bohaterami zagłębiamy się w głąb czarnego lądu, przeżywając ciekawe przygody, uczestniczymy też w wojnie o władzę i szukamy legendarnego skarbu Króla Salomona.

Po wielu latach powróciłem do cyklu o Allanie, jego przygodach w tajemniczym wnętrzu Afryki. Najbardziej znana powieść z cyklu przygodowych powieści o tajemniczych królestwach ukrytych gdzieś w głębi kontynentu. Kilka razy była filmowana, czyta się lekko i przyjemnie, wraz z bohaterami zagłębiamy się w głąb czarnego lądu, przeżywając ciekawe przygody, uczestniczymy też w...