Z jakiegos powodu ten tom mnie znudzil. Malo akcji , duzo gadania no i watki prywatne bohaterow slabo rozwiniete.

Z jakiegos powodu ten tom mnie znudzil. Malo akcji , duzo gadania no i watki prywatne bohaterow slabo rozwiniete.

nie mogłam się oderwać!

nie mogłam się oderwać!

[...]
Nawet sen – który przychodził rzadko i często w krótkich seriach – niewiele pomagał. Nie miała pojęcia, czy bezsenność jest skutkiem nocnych koszmarów, czy też groźba koszmarów nie pozwala jej zasnąć. Wiedziała jedynie, że ilekroć zasypia, choćby na krótko, towarzyszą mu wspomnienia ujęte w filmowe kadry – powtarzające się w kółko specjalnie zmontowane odcinki filmu grozy.

(…) Wiedziała, że to strach przed stratą kolejnej ważnej dla niej osoby – strach ściskający żołądek – wywołał ostatnie koszmarne sny. Lęk i niepewność zakłócały sen, który przychodził pomiędzy regularnie powtarzającymi się okresami bezsenności.

Dobra kontynuacja, przedstawiająca dalsze perypetie agentki specjalnej Margareth O’Dell. Tym razem musi ona zmierzyć się ze swoimi demonami, związanymi ze śmiercią jej ojca, który był strażakiem i zginął podczas akcji. W dalszym ciągu nie może sobie poradzić z ogarniającym ją strachem, już sam zapach dymu przywołuje i wszystkie złe wspomnienia powracają do niej ze zdwojoną siłą. W dodatku wciąż nie dopuszcza do siebie nikogo zbyt blisko. Woli być samotna niż cierpieć. Totalna emocjonalna porażka. To mnie zdecydowanie irytuje w tej postaci, a raczej w tym jak ją Autorka wykreowała. A może to zamierzone, takie aż wręcz przerysowane pokazanie życia zawodowego i osobistego oraz jaki wpływ ma na psychikę. To, że ktoś jest agentem specjalnym nie oznacza, że nie miewa on problemów i nie przenosi swoich przeżyć w pracy na życie osobiste.
Czy trudno jest się od tego odciąć ? Czy można zaufać, po takiej porcji okrucieństwa z jaką ma się na co dzień do czynienia ? Czy można pokochać, będąc świadomym zagrożenia, jakie niesie ze sobą ta konkretna praca ?
Fakt, to ogromne obciążenie i odpowiedzialność, ale może właśnie dlatego warto wesprzeć się na kimś, komu na nas zależy tak bardzo, że nie przeszkadza mu to czym się zajmujemy, a wręcz pomimo tego chce spróbować stworzyć z nami związek hymm ciekawe …
Intrygujący jest finał, bo daje do zrozumienia, że wątki będą kontynuowane w kolejnym tomie. Główny podejrzany od podpaleń zwiał, ale jest jeszcze jeden morderca, który podrzuca ciała na międzystanowej trasie szybkiego ruchu. Istnieje taki specjalny Program do Ścigania Brutalnych Przestępców ViCAP, projekt dotyczy seryjnych zabójstw na autostradach. Stworzona baza danych ViCAP-u stała się krajową skarbnicą wiedzy na temat brutalnych zbrodni. Policjanci federalni i stanowi z całego kraju mogą z niej korzystać, gdy chcą coś znaleźć czy przekazać informację. Projekt ten powstał w 2009 roku w odpowiedzi na ponad pięćset ofiar mordów porzuconych w pobliżu autostrad lub na parkingach przy drogach. Zrodził się z inicjatywy FBI.
No cóż niestety z przykrością muszę stwierdzić, że na ten moment jest to przedostatni tom z moją ulubioną agentką FBI Maggie O’Dell w roli głównej, przede mną jeszcze tylko jedna część, więc czym prędzej po nią sięgam 😉

[...]
na podstawie koloru płomieni można określić, co się pali
(…) Czerwonawo-żółte płomienie to zwykle drewno czy szmaty. Żółto-białe to benzyna albo nafta. Palą się też w różnym tempie.
– Ciekawe też, co ogień robi z ludzkim ciałem…

… nie obawiajcie się, tego Wam oszczędzę, przeczytać musicie w książce te drastyczne szczegóły …

[...]
Poważne okaleczenia ciała zawsze zaskakiwały Tully’ego. Niezależnie od tego, że widział je wiele razy. Cofnął się i starał się normalnie oddychać, choć smród już dostał się do nozdrzy. Wiedział, że to moment szoku, jakby oczy musiały przekonać rozum, że tak, rzeczywiście, zło nie ma granic.

[...]
Nawet sen – który przychodził rzadko i często w krótkich seriach – niewiele pomagał. Nie miała pojęcia, czy bezsenność jest skutkiem nocnych koszmarów, czy też groźba koszmarów nie pozwala jej zasnąć. Wiedziała jedynie, że ilekroć zasypia, choćby na krótko, towarzyszą mu wspomnienia ujęte w filmowe kadry – powtarzające się w kółko specjalnie zmontowane odcinki filmu...

Świetna, jak wszystkie z tej serii

Świetna, jak wszystkie z tej serii

Książka nie jest zła . Czyta się dość szybko. Jedyny zarzut to ten że poprzednie zawierały o wiele więcej emocji.
Może następna spełni moje oczekiwania 100% ??? Mimo tej uwagi polecam!

Książka nie jest zła . Czyta się dość szybko. Jedyny zarzut to ten że poprzednie zawierały o wiele więcej emocji.
Może następna spełni moje oczekiwania 100% ??? Mimo tej uwagi polecam!

Alex Kava o swojej książce:
„»Płomienie śmierci« to moja dwunasta powieść, a dziesiąta z serii, której bohaterką jest Maggie O’Dell. Prawdziwe osiągnięcie, biorąc pod uwagę, że nigdy nie zamierzałam tworzyć cyklu. Czasami jednak bycie pisarzem oznacza nie tylko pisanie, trzeba też umieć słuchać. A zatem można by powiedzieć, że wciąż opowiadam o Maggie, bo to wy, moi czytelnicy, domagacie się tego. Przyznaję, że z początku trzeba było mnie do tego namawiać. Nigdy nie czytałam żadnej serii powieściowej, nie miałam zatem pojęcia jak się do tego zabrać. Myśl, że z jedną bohaterką, która jest mi dość obca, spędzę sporo czasu, nie budziła we mnie entuzjazmu. Stąd moja ogromna wdzięczność dla tych, którzy wytrwali z Maggie – i ze mną – od początku”[1].

Pomyślałem sobie złośliwie, ale też niesprawiedliwie, że wyraźnie widać, że nie miała pojęcia. Niesprawiedliwie, bo wiele powieści z Maggie O’Dell, jest dobrą rozrywką, nawet bardzo. Może to ja przeczytałem ich zbyt wiele i po prostu mi się przejadły? Albo rzeczywiście ten tom jest wyjątkowo naciągany…

Agentka Maggie O’Dell, zajmuje się w FBI portretami psychologicznymi przestępców. W Waszyngtonie zostaje oddelegowana do odnalezienia podpalacza, a możliwe, że i mordercy, bo w pobliżu spalonego obiektu znaleziono zwłoki kobiety ze zmasakrowaną doszczętnie głową.
O’Dell bardzo źle reaguje na pożary – gdy była nastolatką w pożarze zginął jej ojciec, strażak. Z trudem też radzi sobie, a może już nie bardzo radzi, z traumatycznymi przeżyciami i wspomnieniami poprzednich spraw.
Nowy szef Maggie O’Dell, Kunze (palant i dupek w odróżnieniu od poprzedniego, Cunninghama),wysyła ją na badania, ale ona – oczywiście – stara się tego uniknąć, bo zdaje sobie sprawę, że kiepski stan psycho-fizyczny mógłby zakończyć jej karierę.

Spora część powieści to wspomnienia Maggie O’Dell poprzednich akcji oraz informacje, które mogą się przydać komuś, dla kogo „Płomienie śmierci” są pierwszą lekturą z serii. Pozostali będą się po prostu nudzić historią dwóch psów, pojawienia się w jej życiu Bena i przyrodniego brata, partnera Tully’ego, wrednej Julii Racine itd. Odrobina nowości pojawia się wraz z kamerzystką, Samanthą Ramirez oraz dziennikarzem śledczym, Jeffery'm Cole'm.

Kolejne książki tej autorki, starsze i nowsze, daruję sobie w najbliższych latach.



---
[1] Alex Kava, „Płomienie śmierci”, przekład Katarzyna Ciążyńska, wyd. Harlequin, 2013, s. 402-403.

Alex Kava o swojej książce:
„»Płomienie śmierci« to moja dwunasta powieść, a dziesiąta z serii, której bohaterką jest Maggie O’Dell. Prawdziwe osiągnięcie, biorąc pod uwagę, że nigdy nie zamierzałam tworzyć cyklu. Czasami jednak bycie pisarzem oznacza nie tylko pisanie, trzeba też umieć słuchać. A zatem można by powiedzieć, że wciąż opowiadam o Maggie, bo to wy, moi...

Z każdym kolejnym tomem autorka pokazuje, że nie ma pomysłu na pokierowanie losami głównej bohaterki. Owszem książkę czyta się szybko, ale czy towarzyszyły mi przy lekturze większe emocje? Niestety nie. Zabrakło szerszej perspektywy prowadzonego śledztwa i zagłębienia się w szczegóły poruszonego tematu podpaleń. Otrzymujemy zlepek niedokończonych wątków kryminalnych przeplatanych z pustymi faktami z życia Maggie O'Dell. Od kilku już tomów jest to samo. Brakuje czynnika angażującego i konkretnego planu na postać. Poszczególne punkty fabuły momentami nijak się ze sobą nie łączą. Zakończenie okazało się najmocniejszym punktem tej historii, bo daje nadzieje na ciąg dalszy i rozwinięcie niektórych wątków. Ogółem rzecz biorąc jest to tytuł na wskroś nijaki, o którym zapewne ledwo będę pamiętać już za miesiąc.

Z każdym kolejnym tomem autorka pokazuje, że nie ma pomysłu na pokierowanie losami głównej bohaterki. Owszem książkę czyta się szybko, ale czy towarzyszyły mi przy lekturze większe emocje? Niestety nie. Zabrakło szerszej perspektywy prowadzonego śledztwa i zagłębienia się w szczegóły poruszonego tematu podpaleń. Otrzymujemy zlepek niedokończonych wątków kryminalnych...

Wow! Rewelacyjna część. Bardzo dużo się wydarzyło, już nie mogę doczekać się kolejnej.!

Wow! Rewelacyjna część. Bardzo dużo się wydarzyło, już nie mogę doczekać się kolejnej.!

Książka o Maggie O'dell, w której zabrakło prawdziwej Maggie O'dell, którą poznaliśmy na początku serii. Główna bohaterka większość czasu poświęca na rozmyślanie o nadchodzącej terapii, a gdy akurat ma od tego chwilę przerwy, zastanawia się nad swoją relacją z Benjaminem Plattem, który osobiście w książce pojawia się zaledwie dwa razy, właściwie nic nie wnosząc. Udało mi się za to polubić przyrodniego brata Maggie - Patricka.
W książce pojawia się wiele niedopowiedzeń oraz wątków, które nie zostały zamknięte. Tom lepszy od poprzedniego, jednak wciąż nie był tym czego oczekiwałam.

Książka o Maggie O'dell, w której zabrakło prawdziwej Maggie O'dell, którą poznaliśmy na początku serii. Główna bohaterka większość czasu poświęca na rozmyślanie o nadchodzącej terapii, a gdy akurat ma od tego chwilę przerwy, zastanawia się nad swoją relacją z Benjaminem Plattem, który osobiście w książce pojawia się zaledwie dwa razy, właściwie nic nie wnosząc. Udało mi...

No. Fajnie, gdy po tyly tomach w serii, nadal dobrze się czyta. Oczywiście znowu dość przewidywalnie, ale mimo wszystko lepsza, niż poprzednia część z O'Dell.

No. Fajnie, gdy po tyly tomach w serii, nadal dobrze się czyta. Oczywiście znowu dość przewidywalnie, ale mimo wszystko lepsza, niż poprzednia część z O'Dell.