Wilczyca

Drugi tom przygód Margo w Wolftown jest równie dobry co pierwszy, sądziłam że nie może się tutaj nic ciekawego stać i ten tom będzie trochę na siłę, jednak jestem pozytywnie zaskoczona. Nie dość, że akcja jest tutaj znacznie bardziej wartka, a wydarzenia naprawdę ciekawe to jeszcze zakończenie okazało się dużym zaskoczeniem. Nie ma też tutaj aż takich schematycznych zabiegów jak w Wilku co jak dla mnie jest sporym plusem.

Podtrzymuje również moje zdanie co do kreakcji bohaterów, nie są oni idealni, ale są postaciami który łatwo można polubić (nawet wrednego dla wszystkich Akiego). Każdy z nich jest inny i na swój sposób niepowtarzalny, a do tego tak zwyczajny i ludźki.

Drugi tom przygód Margo w Wolftown jest równie dobry co pierwszy, sądziłam że nie może się tutaj nic ciekawego stać i ten tom będzie trochę na siłę, jednak jestem pozytywnie zaskoczona. Nie dość, że akcja jest tutaj znacznie bardziej wartka, a wydarzenia naprawdę ciekawe to jeszcze zakończenie okazało się dużym zaskoczeniem. Nie ma też tutaj aż takich schematycznych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niezwykle miły powrót do czasów gimnazjum i czytania takich opowiadań na blogspocie.
Trochę irytująca główna bohaterka, ale zwrot akcji świetny.
Nie odczułam też tego, że druga część, a ja nie znam pierwszej. I chyba tak zostanie, bo ta książka zrobiła na mnie bardzo dobre wrażenie i nie chcę go sobie popsuć.

Niezwykle miły powrót do czasów gimnazjum i czytania takich opowiadań na blogspocie.
Trochę irytująca główna bohaterka, ale zwrot akcji świetny.
Nie odczułam też tego, że druga część, a ja nie znam pierwszej. I chyba tak zostanie, bo ta książka zrobiła na mnie bardzo dobre wrażenie i nie chcę go sobie popsuć.

Pokaż mimo to

Ta książka jest dobra, naprawdę. Relacje między postaciami wciągają, ma cliffhanger który zadziwia. Jedyne co mi nie pasowało to włamanie się do baz danych wirusem stworzonym przez 17 letniego chłopaka. Czy polecam? Tak, lecz niektóre fabularne zabiegi to nawet coś ponad fantasy. Komu mogę polecić? Wszystkim którzy lubią paranormal romance nieprzesyconych scenami dla dorosłych.

Ta książka jest dobra, naprawdę. Relacje między postaciami wciągają, ma cliffhanger który zadziwia. Jedyne co mi nie pasowało to włamanie się do baz danych wirusem stworzonym przez 17 letniego chłopaka. Czy polecam? Tak, lecz niektóre fabularne zabiegi to nawet coś ponad fantasy. Komu mogę polecić? Wszystkim którzy lubią paranormal romance nieprzesyconych scenami dla dorosłych.

Pokaż mimo to

"Chcę być wilkiem".

Po przeczytaniu "Wilka" byłam bardzo ciekawa, jakie dalsze losy zgotowała dla swoich młodych bohaterów Katarzyna Berenika Miszczuk. I jak się okazało, w kontynuacji nie zabrakło wartkiej akcji oraz wydarzeń, których w ogóle się nie spodziewałam. Podtrzymuję więc swoje zdanie, że obydwie części opowieści o wilkach to świetna, czytelnicza propozycja dla młodzieży.

Katarzyna Berenika Miszczuk to scenarzystka, a także absolwentka Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego. Autorka od czasu swojego debiutu napisała kilka książek fantasy, powieść grozy, science-fiction, a także romans z kryminałem.

Wydawałoby się, że w Wolftown w końcu zagościł spokój. Nic jednak mylnego, gdyż nagle, w okolicznych lasach zaczyna grasować zwierzę zabójca. Margo natomiast zaczyna niepokoić się o Maxa, którego charakter zaczyna ulegać zmianie. Okazuje się także, że Aki ukrywa jakąś tajemnicę, a Instytut wcale nie przestał interesować się wilkami.

Katarzynie Berenice Miszczuk można z pewnością pozazdrościć nad wyraz rozwiniętej wyobraźni, gdyż autorka w kontynuacji "Wilka" wykreowała zupełnie nieprzewidywalne wydarzenia. Czego bowiem w tej książce nie ma – jest znana już nielegalna działalność centrum badawczego, jest tajemniczy morderca, są nowi bohaterowie i jest także FBI. Akcja tej powieści została poprowadzona w sposób bardzo dynamiczny, dzięki czemu w fabule cały czas coś się dzieje. Z pewnością nie można przy tej książce się nudzić.

W "Wilczycy" pojawiają się nowe, wielce irytujące postacie. Są nimi Carol i Carlos, którzy próbują zdobyć serca Maxa i Margo. Wydarzenia, jakie mają miejsce za sprawą tychże bohaterów, urozmaicają powieść, a także mają za zadanie nieco zmylić czytelnika, gdyż to właśnie wokół tych postaci spodziewałam się pewnych zwrotów akcji. Jak się jednak okazało, w zakończeniu, autorka przygotowała zupełnie inny scenariusz, który z pewnością zaskoczy wielu czytelników.

"Wilczyca" jest z pewnością dojrzalszą powieścią niż Wilk zarówno pod względem językowym, jak i warsztatowym. Katarzyna Berenika Miszczuk na szczęście nie zmieniła zbytnio kreacji Margo, którą uwielbiam za specyficzne poczucie humoru oraz Akiego za jego nieprzystępność i zbuntowanie.

Nie napiszę, że kontynuacja "Wilka" jest dziełem wybitnym, ale z pewnością to dobre czytadło i rozrywka dla osób złaknionych literackich przygód. To także pozycja obowiązkowa dla czytelników znających pierwszy tom tej dylogii.

https://www.subiektywnieoksiazkach.pl/

"Chcę być wilkiem".

Po przeczytaniu "Wilka" byłam bardzo ciekawa, jakie dalsze losy zgotowała dla swoich młodych bohaterów Katarzyna Berenika Miszczuk. I jak się okazało, w kontynuacji nie zabrakło wartkiej akcji oraz wydarzeń, których w ogóle się nie spodziewałam. Podtrzymuję więc swoje zdanie, że obydwie części opowieści o wilkach to świetna, czytelnicza propozycja dla...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dobrze przemyślana, wciągająca fabuła. Ewidentnie widać rozwój emocjonalny bohaterów, choć dalej można zauważyć w ich zachowaniu swojego rodzaju nastoletnią naiwność i irracjonalność. Szybka, przyjemna lektura.

Dobrze przemyślana, wciągająca fabuła. Ewidentnie widać rozwój emocjonalny bohaterów, choć dalej można zauważyć w ich zachowaniu swojego rodzaju nastoletnią naiwność i irracjonalność. Szybka, przyjemna lektura.

Pokaż mimo to

Jak dla mnie, to gorsza niż pierwsza. Niektóre wątki zbędne, przeciągnięte. Zakończenie - nie powiem - zaskakujące. Dla nastolatek idealna.

Jak dla mnie, to gorsza niż pierwsza. Niektóre wątki zbędne, przeciągnięte. Zakończenie - nie powiem - zaskakujące. Dla nastolatek idealna.

Pokaż mimo to

Do tej części usiadłam z ekscytacją. Szczególnie, po takim zakończeniu, jakim autorka nam zaserwowała w pierwszym tomie. Ja nie ukrywam, jeśli chodzi o wilkołaki i jest możliwość przemiany bohaterki w istotę magiczną, jestem mega podkręcona. I czekałam na to, całą książkę, ale autorka miała inny plan.

W tej części zanika typowy schemat dla powieści, które wychodziły w czasach wielkiego "bum" Zmierzchu. Oczywiście Margo z Maxem nadal są parą, jednak w ich życiu pojawiają się komplikacje. W miasteczku pojawia się nowe zagrożenie, a media, władze i Instytut wszystko tuszują wymówką o stadzie wilków. Grupa nastolatków zaczyna być podejrzliwa, w szczególności, kiedy Instytut rozkazuje im nie wychylać się i nie wchodzić do lasu po zmroku. Margo wraz z przyjaciółmi rozpoczynają działania, lecz dziewczynie jest niezwykle ciężko, a powodem jest wykasowana pamięć jej przyjaciółki. Z czasem ukrywanie prawdy staje się bardzo trudne i zaczyna zagrażać przyjaźni dziewczyn.

Pomimo że podeszłam do książki z dużym entuzjazmem to czasami miałam wrażenie, że jest napisana chaotycznie. Były momenty, że męczyłam się przy tej historii, ale po chwili wszystko wracało do normy i dalej płynęłam przez strony. Druga część przygód Margo i Maxa jest utrzymana na bardzo podobnym poziomie. Niektóre postacie da się lubić, a niektórym z chęcią by się coś zrobiło ;p Sama fabuła jest przyjemna i osobiście polecam tę historię szczególnie na takie jesienne wieczory, jakie ostatnio mamy. Taka otoczka idealnie buduje klimat powieści i pozwala nam wejść do świata jaki stworzyła autorka.

Do tej części usiadłam z ekscytacją. Szczególnie, po takim zakończeniu, jakim autorka nam zaserwowała w pierwszym tomie. Ja nie ukrywam, jeśli chodzi o wilkołaki i jest możliwość przemiany bohaterki w istotę magiczną, jestem mega podkręcona. I czekałam na to, całą książkę, ale autorka miała inny plan.

W tej części zanika typowy schemat dla powieści, które wychodziły w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wciągająca druga część serii o Margo Cook, bardzo dobrze się czyta, szybka akcja, zakończenie zaskakujące.

Wciągająca druga część serii o Margo Cook, bardzo dobrze się czyta, szybka akcja, zakończenie zaskakujące.

Pokaż mimo to

"Właśnie po to są przyjaciele - żeby rozumieli cię lepiej, niż ty sam siebie rozumiesz."
Pierwszy tom przeczytałam około rok temu i to było moje pierwsze spotkanie z twórczością Katarzyny Bereniki Miszczuk – udane jak na debiut autorki. Początkowo niezbyt się wciągnęłam, ale potem zaczęło się dziać.

Margo Cook nie tak dawno otrzymała wilczą szczepionkę, ale skutki uboczne mocno jej nie dokuczają. Dziewczyna ma z tego co mi się wydaje siedemnaście lat i chodzi do lokalnego liceum w Wolftown wraz z Maksem, Ivette i resztą znajomych. To energiczna i trochę roztrzepana, ale da się ją lubić. Można powiedzieć, że jest pełnoprawną członkinią „ekipy” i wszystko kręci się wokół wilków, Instytutu no i Maksa, w którym jest zakochana po uszy. W tym tomie dowiadujemy się też, że jest typem zazdrośnicy, ale z całą pewnością jest skłonna do poświęceń. Śmiało można powiedzieć, że gdyby nie „wilkołactwo” to prowadziłaby typowo nastoletnie życie. Margo jest inteligentna, ale odniosłam wrażenie, że nieco naiwna, nadrabia jednak odwagą i hartem ducha, można w sumie powiedzieć, że to optymistka.
"Co miało się stać, to się stało, a co ma się dopiero stać, też nadejdzie, niezależnie od twoich zmartwień."
Warto wspomnieć o Maksie, bo o dziwo sporo akcji kręci się właśnie wokół niego – to ostatni rok w liceum, ale chyba nie do końca wie, co w przyszłości chce robić, jednak to jego najmniejszy problem. To niezwykle inteligentny chłopak, ale szczęście mu w tym tomie nie sprzyjało, w dalszym ciągu był mrukliwy, ale za to uroczy i równie mocno zakochany w Margo, co ona w nim. Podejrzenia może wzbudzać Aki, na którego również warto zwrócić uwagę, choćby ze względu na fakt, że jest niepokojąco miły, a potem tajemniczy. O Ivette tylko napomknę, bo po wypadku naprawdę wiele musi sobie przypomnieć. W tym tomie pojawiają się też inne postacie, niemniej jednak powiem tylko o tych, które mnie mocno drażniły – były wykreowane w tak wkurzający sposób, że gdy się pojawiały, to szlag mnie trafiał. Oczywiście było to jak najbardziej zamierzone, tak myślę, że miały nas te postacie wytrącać z równowagi i mylić tropy.


Drugie spotkanie z piórem autorki okazało się być udane, ma przyjemny dla oka styl i używa przystępnego języka, to była jedna z pierwszych książek Katarzyny Bereniki Miszczuk – myślę, że to była naprawdę niezła przygoda i z pewnością wrócę do jej twórczości, przemawia do mnie jej pióro. Muszę przyznać, że w tych oklepanych schematach znajdowała jakiejś oryginalne przebłyski i jako taka lekka młodzieżówka z fantastycznym elementem jest fajna, gdy chce się coś mniej wymagającego. Dialogi bywały nieco sztywne, jednak dało się to znieść.
"Gdzie nie ma ciebie, tam nie mam mnie."

Co do okładki, naprawdę fajnie komponuje się z pierwszą, jest dosyć szczegółowa, najbardziej podoba mi się ten wielki księżyc w pełni (który jest również na pierwszym tomie), pozostawia wrażenie tajemniczości.

Myślę, że śmiało możemy przejść do podsumowania – nie tylko o Wilczycy, ale ogólnie o cyklu Wilk. Margo i Max zdobyli moją sympatię już w pierwszym tomie, tu oczywiście podtrzymuję, ich historia mimo utartych schematów była dosyć wciągająca i przyjemna. Bohaterowie nie byli źli, jednak momentami trochę płascy, na co śmiało można, przymknąć oko, bo nadrabia dynamiką. Jak już wcześniej wspominałam, była to lekka i niewymagająca dużego zaangażowania, prosty język pozwalał płynąć przez tekst bez większego skupienia. Ta dwutomówka okazała się być dobrą lekturą, zwłaszcza że o wilkach niezbyt często czytam. Bohaterów, jak również wspominałam, polubiłam – mimo wszystko, ciężko było się nie przywiązać. Liczę, że inne książki autorki zrobią na mnie równie dobre, a może nawet lepsze wrażenie. Drugi tom był zaskakujący i troszeczkę żałuję, że jest ostatnim, bo w sumie chętnie przeczytałabym o tym, jak im się układa w dalszym życiu. Trzeba przyznać, że jest to typowa młodzieżówka i postacie zachowują się adekwatnie, co jest świetne. Polecam, jak najbardziej, jako niezbyt wymagającą historię.


Pozdawiam, Sara ❤

"Właśnie po to są przyjaciele - żeby rozumieli cię lepiej, niż ty sam siebie rozumiesz."
Pierwszy tom przeczytałam około rok temu i to było moje pierwsze spotkanie z twórczością Katarzyny Bereniki Miszczuk – udane jak na debiut autorki. Początkowo niezbyt się wciągnęłam, ale potem zaczęło się dziać.

Margo Cook nie tak dawno otrzymała wilczą szczepionkę, ale...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

taki "zmierzch"; książka młodzieżowa, ale w sumie nawet sympatyczna

taki "zmierzch"; książka młodzieżowa, ale w sumie nawet sympatyczna

Pokaż mimo to