Opowieść o rozwoju ludzkiego mózgu i zarazem rozumu podana w popularnonaukowej formie. Lekkość czytania, szeroki horyzont myśli autora i widoczna pasja czynią lekturę bardzo pożywną. Fakt, że część tez okazała się chybiona po kilkudziesięciu latach nie wpływa źle na odbiór książki.

Opowieść o rozwoju ludzkiego mózgu i zarazem rozumu podana w popularnonaukowej formie. Lekkość czytania, szeroki horyzont myśli autora i widoczna pasja czynią lekturę bardzo pożywną. Fakt, że część tez okazała się chybiona po kilkudziesięciu latach nie wpływa źle na odbiór książki.

Książka ciekawa, opowiada o ewolucji mózgu i rozwoju inteligencji człowieka. Autor zadaje wiele ciekawych pytań, jednak nie zawsze zna na nie odpowiedź, czego jest świadomy i nie ukrywa tego faktu.
Interesująco opisane marzenia senne, jednak brakowało mi chociaż ogólnego wyjaśnienia ich przyczyn, nie tyle dlaczego w ogóle istnieją (tutaj autor podaje możliwe przyczyny),ale dlaczego śni nam się się taki a nie inny scenariusz.
Carl Sagan jak zawsze pisze z pasją. Zadziwiające jest, że każde jego zdanie to konkretna treść, nie ma tutaj potocznego lania wody. Każda sentencja, zwrot to kawałek solidnej wiedzy. Niektóre opisy poszczególnych funkcji mózgu opisane bardzo dokładnie, a pomimo to książkę czyta się lekko, szybko i przyjemnie.
Pozycję polecam każdemu kto chciałby poszerzyć swoje horyzonty w zakresie ewolucji człowieka w sposób popularnonaukowy.

Książka ciekawa, opowiada o ewolucji mózgu i rozwoju inteligencji człowieka. Autor zadaje wiele ciekawych pytań, jednak nie zawsze zna na nie odpowiedź, czego jest świadomy i nie ukrywa tego faktu.
Interesująco opisane marzenia senne, jednak brakowało mi chociaż ogólnego wyjaśnienia ich przyczyn, nie tyle dlaczego w ogóle istnieją (tutaj autor podaje możliwe przyczyny),...

W tej niepozornej, 500-stronicowej książeczce skrywa się sporo ciekawostek. Sagan, operując na "kosmicznym kalendarzu" - skompresowanym do jednego roku czasie istnienia wszechświata, gdzie cała historia ludzkości, to ułamki sekund przed północą 31 grudnia - zaczyna od nakreślenia ram rozwojowych inteligencji. Następnie przechodzi przez przekrój epok, próbując dociec, jakie kwestie miały wpływ na taki, a nie inny obraz Homo sapiens, jaki znamy. Mówi o zwierzętach, sztucznej inteligencji, osobliwych skutkach chorób i urazów mózgu, dzięki którym poznaliśmy lepiej, co dokładnie jest między uszami. To rozłożenie na czynniki pierwsze snów, mowy, pisma i innych ludzkich przymiotów, które wcale dla ludzi nie muszą być ekskluzywne. Od pierwszych istot lądowych, poprzez objaśnienie genów i chemii miłości, aż do zwieńczenia niepokojem, związanym z rosnącą popularnością pseudonauki, Sagan tłumaczy, ale też rozmyśla. Jak podaje sam tytuł, nie znajdziemy tu odpowiedzi skąd wzięła się inteligencja. Ale możemy poznać wiele zagadnień z nią związanych i zrozumieć rzeczy dotychczas owiane dla nas tajemnicą. Mój ulubiony fragment dotyczy kontrowersji związanych z aborcją i jestem przekonany, że gdyby przedstawiciele uwikłani w ten niegasnący konflikt przeczytali tych kilka stron, zupełnie inaczej toczyłaby się ta dyskusja. Nie dziwi, że Sagan otrzymał za tą książkę Pulitzera w 1978 roku. Mimo ponad 40 lat na karku, treść nie starzeje się i podejrzewam, że jeszcze przez lata pozwoli wielu czytelnikom spojrzeć w zakamarki własnej świadomości.

W tej niepozornej, 500-stronicowej książeczce skrywa się sporo ciekawostek. Sagan, operując na "kosmicznym kalendarzu" - skompresowanym do jednego roku czasie istnienia wszechświata, gdzie cała historia ludzkości, to ułamki sekund przed północą 31 grudnia - zaczyna od nakreślenia ram rozwojowych inteligencji. Następnie przechodzi przez przekrój epok, próbując dociec, jakie...

Choć już dosyć stara książka patrząc przez pryzmat rozwoju nauki to dalej porusza wyobraźnię; poszerza horyzonty.

Choć już dosyć stara książka patrząc przez pryzmat rozwoju nauki to dalej porusza wyobraźnię; poszerza horyzonty.

Zawsze miło przeczytać lekko napisaną książkę popularnonaukową. Tym bardziej jeśli lektura taka rzeczywiście poszerza światopogląd czytelnika. W przypadku Rajskich Smoków jestem jednak dość wstrzemięźliwy w jej jednoznacznie pozytywnej ocenie, ale nie jest to związane z poziomem tej książki. Carl Sagan jest pasjonatem i to czuć na każdej stronie. No ale z perspektywy czasu (rok wydania: 1977) widać, jak wiele z jego entuzjastycznych przewidywań tak naprawdę okazało się chybionymi. Ale po kolei.

Książka stara się przybliżyć genezę inteligencji, naszkicować to jak obecnie (przypominam A.D. 1977) postrzegane jest funkcjonowanie mózgu, a wreszcie przedstawić możliwe perspektywy i bieżące nurty rozwoju i stymulacji ludzkiej inteligencji. Wszystko to spuentowane rozważaniami na temat inteligencji pozaziemskiej.

Sagan skacze z tematu na temat i naprawdę Smoki są kopalnią różnych ciekawostek z zakresu neurologii czy antropologii. To się naprawdę miło czyta i trochę żałuję, że muszę oddać tą książkę do biblioteki i nie mogę jej zostawić u mnie na półce. No ale niestety są rejony, po zapuszczeniu w które autor daje się wyraźnie ponieść swojej wizji.

Na przykład fragmenty dotyczące porównania ilości przetwarzanych przez mózg danych do możliwości komputerów - może się mylę, ale czy naprawdę można snuć przypuszczenia na temat ilości bitów jakie przetwarza nasz układ wzrokowy? Na jakiej podstawie? Brzmi to wszystko strasznie nierzetelnie, bo przecież nie ma (o ile mi wiadomo) dokładnych danych opisujących proces postrzegania. Sagana tutaj ewidentnie poniosło.

Mniej ważnym zarzutem (o ile to w ogóle zarzut) jest zachwyt nad możliwościami komputerów i tego jak mogą przysłużyć się one ludzkiemu gatunkowi. Skąd jednak autor mógł wiedzieć, że moc obliczeniowa kilka tysięcy razy potężniejsza od tej która pozwoliła wysłać człowieka w kosmos zostanie wykorzystana do przysłowiowego już trzaskania fotek dzióbków w toalecie ;)

Tak naprawdę to się troszkę czepiam. Przyjemnie jest znaleźć książkę, z którą można podyskutować. Sagan odszedł od nas w 1996 roku, czyli u progu rozkwitu globalnej sieci. Być może, pisząc dziś, byłby bardziej pesymistyczny lub, jak kto woli, byłby większym realistą. A może nadal tryskałby entuzjazmem, który uczynił z niego jednego ze sławniejszych popularyzatorów nauki przełomu mileniów?

Zawsze miło przeczytać lekko napisaną książkę popularnonaukową. Tym bardziej jeśli lektura taka rzeczywiście poszerza światopogląd czytelnika. W przypadku Rajskich Smoków jestem jednak dość wstrzemięźliwy w jej jednoznacznie pozytywnej ocenie, ale nie jest to związane z poziomem tej książki. Carl Sagan jest pasjonatem i to czuć na każdej stronie. No ale z perspektywy czasu...

Jednak połączenie obcego języka i ciągłego meandrowania autora (najpierw pisze o genach, za chwilę o języku binarnym, pół strony dalej znów o czymś innym, żeby wrócić do genów),okazało się dla mnie zbyt ciężkostrawne jak na lekturę dla przyjemności.

Jednak połączenie obcego języka i ciągłego meandrowania autora (najpierw pisze o genach, za chwilę o języku binarnym, pół strony dalej znów o czymś innym, żeby wrócić do genów),okazało się dla mnie zbyt ciężkostrawne jak na lekturę dla przyjemności.