"Jakie to było dobre!" - tak pomyślałam po skończeniu tej książki. Znowu jestem zachwycona książką Agathy Christie, a tym razem było to "Zabójstwo Rogera Ackroyda".

Narrację w książce prowadzi doktor Sheppard, miejscowy lekarz, który znał ofiarę, a także pozostałe osoby znajdujące się w posiadłości.

Poirot podejmuje się poprowadzenia śledztwa, na prośbę członka rodziny Ackroyda. Doktor Sheppard chcąc nie chcąc, staje się jego asystentem. Wspólnie z mężczyznami próbujemy rozwiązać zagadkę kto jest mordercą, a to nie jest łatwe zadanie.
- - -
Nie muszę przypominać, że uwielbiam Poirota, a każda książka z jego obecnością sprawia mi przyjemność.
Prowadzi śledztwo w specyficzny dla siebie sposób, a jednak poprzez nic nie znaczące dla nas czynności, udaje się mu dotrzeć do mordercy.

Czy domyślałam się trochę kto jest mordercą? Tak, miałam podejrzenia i się sprawdziły, ale nie odebrało mi to przyjemności z czytania zakończenia.

Książka była dynamiczna, a i sprawa była ciekawa. 📚

"Jakie to było dobre!" - tak pomyślałam po skończeniu tej książki. Znowu jestem zachwycona książką Agathy Christie, a tym razem było to "Zabójstwo Rogera Ackroyda".

Narrację w książce prowadzi doktor Sheppard, miejscowy lekarz, który znał ofiarę, a także pozostałe osoby znajdujące się w posiadłości.

Poirot podejmuje się poprowadzenia śledztwa, na prośbę członka rodziny...

Niby kultowa powieść Agathy Christie, ale trochę mnie znudziła ta książka. Zakończenie faktycznie zaskakujące, ale sama fabuła się ciągnęła.

Niby kultowa powieść Agathy Christie, ale trochę mnie znudziła ta książka. Zakończenie faktycznie zaskakujące, ale sama fabuła się ciągnęła.

Książki o Herculesie Poirot mają to do siebie, że za każdym razem z niecierpliwością czekam na ich koniec, żeby poznać rozwiązanie całej sprawy i motywacje bohaterów. 🤭 Tym razem również się nie zawiodłam - tropy rzucane w trakcie opowieści prowadzą do logicznego i satysfakcjonującego zakończenia. No i oczywiście postać detektywa pozostaje niezmiennie ekstrawagancka i urocza. Dodatkowym atutem jest posłowie, z którego dowiadujemy się m.in. o zasadach obowiązujących twórców kryminałów w XX wieku oraz dlaczego Agatha Christie wybrała na mordercę taką a nie inną postać. No i jeszcze te przepiękne wydania książkowe… 😍

Książki o Herculesie Poirot mają to do siebie, że za każdym razem z niecierpliwością czekam na ich koniec, żeby poznać rozwiązanie całej sprawy i motywacje bohaterów. 🤭 Tym razem również się nie zawiodłam - tropy rzucane w trakcie opowieści prowadzą do logicznego i satysfakcjonującego zakończenia. No i oczywiście postać detektywa pozostaje niezmiennie ekstrawagancka i...

Powiem tak, zapomniałam jak Christie pisze książki. Na szczęście ta książka uświadomiła mi, dlaczego Christie jest królową kryminałów. Książka oprócz tego posiada również wiele śmiesznych dialogów czy uwag bohaterów, które powodują, że parskając śmiechem.

Zakończenie jest bardzo, bardzo nieprzewidywalna i zmienił mój pogląd na książkę. Nie mogę mówić w jaki sposób, gdyż byłby to spoiler. Mogę powiedzieć, że o ile w trakcie książki Poirot mnie irytował tym, że zachowywał się jakby był kimś niezwykłym i wszystko wiedział, o tyle na koniec (po rozwiązaniu) nie denerwował mnie on (bo nareszcie zrozumiałam o co mu chodziło),lecz inna osoba, która przyznaję jest bardzo sprytna i inteligenta (trochę też przypomina mi kogoś a la psychopatę),a przy tym przerażająca.

Wciąż się zastanawiam, dlaczego nie wpadłam na ten pomysł, skoro ciągle miałam podstawiane pod nos wskazówki. Nie tylko przez bohaterów, bo mój mózg również w niektórych momentach zwracał uwagę, że coś tu nie gra, lecz ja go ignorowałam myśląc, że to nie jest aż tak ważne lub to po prostu skrót myślowy.

I skoro lubię się czepiać, doczepię się do nawiasów w dialogach bohaterów. Czy bohaterowie to powiedzieli? A może to jakaś odpowiedź? Nie wiem. Do tej pory nie jest to dla mnie jasne.

Plusy✅️:
• śmieszne teksty
• zaskakujące rozwiązanie
• prowadzenie śledztwa

Minusy❌️:
• “wszechwiedzący” Poirot
• nawiasy w dialogach

Powiem tak, zapomniałam jak Christie pisze książki. Na szczęście ta książka uświadomiła mi, dlaczego Christie jest królową kryminałów. Książka oprócz tego posiada również wiele śmiesznych dialogów czy uwag bohaterów, które powodują, że parskając śmiechem.

Zakończenie jest bardzo, bardzo nieprzewidywalna i zmienił mój pogląd na książkę. Nie mogę mówić w jaki sposób, gdyż...

To kolejna książka Christie, która mnie nie zawiodła a raczej polecam każdemu kto lubi jej twórczość. Sprawa dość ciekawa, na dzień dobry dowiadujemy się o samobójstwie, później o tajemniczym liście który zostawia samobójczyni, a następnie mamy morderstwo. Każdy w domu jest podejrzany, bez wyjątków i o tym nie można zapomnieć czytając tą książkę — Hercules Poirot idealnie to punktuje. Narrator pierwszplanowy, Poirot będący na emeryturze rzucający dyniami, podejrzany typowany od samego początku (jak się okazało błędnie).

Nie wiem jak w poprzednich wydaniach, ale w tym najnowszyam z 2021 roku, mimo że sama książka daje wiele do myślenia i przeanalizowania tak samo posłowie uświadamia nas, że pewne stereotypy są nadal aktualne mimo pierwszego wydania w 1926 roku.

To kolejna książka Christie, która mnie nie zawiodła a raczej polecam każdemu kto lubi jej twórczość. Sprawa dość ciekawa, na dzień dobry dowiadujemy się o samobójstwie, później o tajemniczym liście który zostawia samobójczyni, a następnie mamy morderstwo. Każdy w domu jest podejrzany, bez wyjątków i o tym nie można zapomnieć czytając tą książkę — Hercules Poirot idealnie...

Mimo, że zakończenie nie było dla mnie tym razem wielką niespodzianką, droga do rozwiązania zagadki była fantastyczną przygodą. Polecam lekturę z piórem i kartką papieru.

Mimo, że zakończenie nie było dla mnie tym razem wielką niespodzianką, droga do rozwiązania zagadki była fantastyczną przygodą. Polecam lekturę z piórem i kartką papieru.

Bliska szachrajstwa, ale jednak się broni.
Christie umiejętnie miesza tropy, podrzuca pomysły, zadaje pytania. I jak zwykle pozostawia z myślą, że gdyby tylko bardziej zwracać uwagę na szczegóły, to można było wcześniej wszystkiego się domyślić.

Bliska szachrajstwa, ale jednak się broni.
Christie umiejętnie miesza tropy, podrzuca pomysły, zadaje pytania. I jak zwykle pozostawia z myślą, że gdyby tylko bardziej zwracać uwagę na szczegóły, to można było wcześniej wszystkiego się domyślić.

Bardzo wciągająca książka. W każdym rozdziale dostajemy malutki kawałek układanki. Jak to mówi p. Poirot - odkrywamy fakty, ale ważniejsza jest ich interpretacja.

Końcowy twist i rozwiązanie jest niesamowite - nic na siłę, wszystko do siebie pasuje, chociaż nie jest to oczywiste

Bardzo wciągająca książka. W każdym rozdziale dostajemy malutki kawałek układanki. Jak to mówi p. Poirot - odkrywamy fakty, ale ważniejsza jest ich interpretacja.

Końcowy twist i rozwiązanie jest niesamowite - nic na siłę, wszystko do siebie pasuje, chociaż nie jest to oczywiste

Mam wrażenie, że ten tom jest trochę oderwany od reszty. Przede wszystkim otrzymujemy innego narratora – doktora Shepparda. Poczciwy Hastings jest w Argentynie i tutaj się nie pojawia. Z początku nawet nie ma Poirota, aż człowiek zaczyna się zastanawiać, czy na pewno trafił do książki Agathy Christie. Potem jednak autorka dała niezły popis swoich umiejętności. Podejrzani są wszyscy, a zarazem nikt. Każdy miał motyw, każdy coś by zyskał na śmierci tytułowego Rogera Ackroyda, każdy kłamał i coś ukrywał, a mimo to żaden z nich nie pasował mi na sprawcę, wciąż czegoś mi brakowało. Rozwiązanie całkowicie mnie zaskoczyło. Zupełnie tego się nie spodziewałam, choć miałam moment zwątpienia, czy Christie czasem nie przesadziła. Wcześniej historie pozwalały stworzyć jakąś teorię, a wyjaśnienie zagadki było nieoczekiwane, ale przekonujące. Tutaj z kolei trudno było cokolwiek zbudować, bo wznosiło się na kłamstwie. Ale i tak uważam ten tom za najlepszą powieść, którą dotąd przeczytałam od autorki.

Mam wrażenie, że ten tom jest trochę oderwany od reszty. Przede wszystkim otrzymujemy innego narratora – doktora Shepparda. Poczciwy Hastings jest w Argentynie i tutaj się nie pojawia. Z początku nawet nie ma Poirota, aż człowiek zaczyna się zastanawiać, czy na pewno trafił do książki Agathy Christie. Potem jednak autorka dała niezły popis swoich umiejętności. Podejrzani są...

To chyba moje pierwsze spotkanie z Agathą Chrystie. Piszę "chyba", bo trochę niemożliwe mi się to wydaje.
Znam ten kaledoskop, gdzie po potrząśnięciu, z tych samych elemenów wychodzi zupełnie inna, równie zgrabna układanka.
W tej powieści podobnie, mamy niezbyt duży krąg podejrzanych, wszyscy mają coś za uszami, prwie wszyscy mogą też mieć motyw. I im więcej wiesz tym bardziej prawdopodobne, że w złym kierunku podążasz.
Uwielbiam to!
Juz zapomniałam jaką frajdę dają takie kryminały, także z przyjemnością zanurzyłam się w tej historii.
Tylko ten francuski, wtrącany bardzo często, przez Herkulesa Poirota...
Bo przecież nie mogłam tego czytać, nie wiedząc jak powinno prawidłowo brzmieć !
W tej książce detektyw już miał przejść na emeryturę i zająć się uprawą dyń, ale przecież nawet najokazalszy owoc nie byłby mu w stanie zastąpić przyjemności rozwiązywania zagadki.
Tak więc, nie musiał być długo proszony o pomoc, kiedy pewna dama chciała rozwiązać zagdakę zabójstwa swojego wuja.
Wydarzenia relacjonuje doktor Sheppard, który oprócz wykonywanego zawodu jest jeszcze przyjacielem domu.
Bawiły mnie jego dyskusje z własną siostrą. Uważam, że to taki dobry przerywnik (żeby nie powiedzieć zakócacz-chociaż chyba nie ma takiego słowa :))w prowadzonym śledztwie.
Z uwagi na dużą przyjemność czytania, jestem pewna, że sięgnę po inne pozycje autorki.

To chyba moje pierwsze spotkanie z Agathą Chrystie. Piszę "chyba", bo trochę niemożliwe mi się to wydaje.
Znam ten kaledoskop, gdzie po potrząśnięciu, z tych samych elemenów wychodzi zupełnie inna, równie zgrabna układanka.
W tej powieści podobnie, mamy niezbyt duży krąg podejrzanych, wszyscy mają coś za uszami, prwie wszyscy mogą też mieć motyw. I im więcej wiesz tym...