Słusznie pisał Flaubert, że nie należy zbliżać się do posągów, bo pozłota zostaje na rękach - wydanie "Satysfakcji" z 1998 roku przez całe lata było dosłownie moją biblią, książką, z którą się nie rozstawałam, w którą wierzyłam i która otworzyła przede mną świat klasycznego rocka.

25 lat później (naprawdę się postarzałam...) czytam "Satysfakcję" z mieszanymi uczuciami. To nadal jest świetna biografia - w tym, jak przedstawia tło wydarzeń, jak je opisuje, jak płynnie łączy wątki. No i ta budząca podziw, iście encyklopedyczna drobiazgowość.
Ale zaczyna mnie razić płaski dowcip. Zaczyna mnie razić brak krytycyzmu autora wobec zespołu - czuć w tym ślepą fanowską miłość i głębokie oddanie. Nie powiem, trochę mnie rozczula, a trochę budzi mój sentyment, jednak nadal uważam, że sposób, w jaki autor opisuje to, co działo się w Altamont, obrzydliwą mizoginię w szatach graficznych i tekstach piosenek w latach 70 i wreszcie to, jak zespół stał się karykaturą samych siebie, zasługuje na trochę więcej uwagi, trochę namysłu i trochę więcej wrażliwości.

Jeśli kochaliście tę książkę lata temu, nie czytajcie jej teraz - po co się rozczarowywać?

Słusznie pisał Flaubert, że nie należy zbliżać się do posągów, bo pozłota zostaje na rękach - wydanie "Satysfakcji" z 1998 roku przez całe lata było dosłownie moją biblią, książką, z którą się nie rozstawałam, w którą wierzyłam i która otworzyła przede mną świat klasycznego rocka.

25 lat później (naprawdę się postarzałam...) czytam "Satysfakcję" z mieszanymi uczuciami. To...