W debiutanckiej powieści La Gumy i kilku dołączonych do niej nowelkach wrzuceni zostajemy do kapsztadzkiego getta lat 50. i możemy poruszyć się cierpieniem uciśnionej czarnej ludności, upić się, zjarać i zabić białego w akcie bezsensownej, ale zrozumiałej zemsty. Coetzee w eseju o twórczości La Gumy zżyma się, że „opisy usiane są odciskami palców literatury, ciężkie od afektacji”, i jest to oczywiście prawda – w „Nocnej wędrówce” widać francuski naturalizm i socjalistyczny realizm, a południowoafrykańskie jest tylko tło, więc koneserzy mogą oddać się niepokojąco rasistowskim rozważaniom o tym, czy warto czytać czarną literaturę skrojoną pod białego czytelnika (i jeszcze bardziej niepokojącym rozważaniom o tym, czy wypada patrzeć na twórczość czarnego pisarza z RPA przez pryzmat eseju, jaki napisał o nim było nie było Afrykaner, czyli symboliczny oprawca). Można też jednak oddać się lekturze bez tego bagażu, a wtedy zostanie nam sprawnie opowiedziana i wartko się tocząca historyjka kryminalna z nachalnym, ale nachalnym bez przesady przesłaniem politycznym. „Szybko się czyta”, daję lajka.

W debiutanckiej powieści La Gumy i kilku dołączonych do niej nowelkach wrzuceni zostajemy do kapsztadzkiego getta lat 50. i możemy poruszyć się cierpieniem uciśnionej czarnej ludności, upić się, zjarać i zabić białego w akcie bezsensownej, ale zrozumiałej zemsty. Coetzee w eseju o twórczości La Gumy zżyma się, że „opisy usiane są odciskami palców literatury, ciężkie od...