Po długim czasie wróciłam do tej serii i szczerze mówiąc nie żałuję. Już dawno nie czytałam książki, w której jest zarówno romans, fantastyka i w większości tragedia. Tragedia dotyczaca chłopca od pierwszego dnia urodzin, aż do dorosłości. Koszmar, którego nie można przeczytać i być obojętnym. Czytając było wiele momentów, w których płakałam i współczułam głównemu bohaterowi - Styxowi. A mimo niegodziwości, które go spotkały wyrósł na odważnego i wrażliwego mężczyznę. Z całego serca polecam, gdyż jest to najlepsza pozycja jaką do tej pory czytałam.

Po długim czasie wróciłam do tej serii i szczerze mówiąc nie żałuję. Już dawno nie czytałam książki, w której jest zarówno romans, fantastyka i w większości tragedia. Tragedia dotyczaca chłopca od pierwszego dnia urodzin, aż do dorosłości. Koszmar, którego nie można przeczytać i być obojętnym. Czytając było wiele momentów, w których płakałam i współczułam głównemu...

Nienawidzę Sherrilyn Kenyon, nienawidzę Acherona, nienawidzę wszystkich, nienawidzę... poza Galenem i Urianem. Nawet Bethany jest okropna. Wszyscy krzywdzą, oszukują i wykorzystują. Zarwałam 2 noce, bo historia Styxxa pochłonęła mnie i nie puściła.
Autorka udowodniła, że jest mistrzynią dramatycznych horrorów. Myślałam, że "Acheron" był okropny, ale ta powieść przebiła wszystkie inne z cyklu okrucieństwem i bólem. Po tym całym terrorze, zakończenie dziwnie słodkie i nienaturalne, chociaż bardzo oczekiwane, oczywiście. Polecam do przeczytania, ale tylko dla czytelników potrafiących zapanować nad emocjami.

Nienawidzę Sherrilyn Kenyon, nienawidzę Acherona, nienawidzę wszystkich, nienawidzę... poza Galenem i Urianem. Nawet Bethany jest okropna. Wszyscy krzywdzą, oszukują i wykorzystują. Zarwałam 2 noce, bo historia Styxxa pochłonęła mnie i nie puściła.
Autorka udowodniła, że jest mistrzynią dramatycznych horrorów. Myślałam, że "Acheron" był okropny, ale ta powieść przebiła...

Wciągająca książka. Bardzo smutna i dla ludzi o mocnych nerwach. Autorka naprawdę przesadziła z ciągłym zamęczaniem głównego bohatera i jego brata.
Czasami, aż miało się ochotę rzucić książką ponieważ budzi tak duże emocje.

Wciągająca książka. Bardzo smutna i dla ludzi o mocnych nerwach. Autorka naprawdę przesadziła z ciągłym zamęczaniem głównego bohatera i jego brata.
Czasami, aż miało się ochotę rzucić książką ponieważ budzi tak duże emocje.

NAJLEPSZA!
Choć przepłakałam większą połowę a przez 1/4 czasu czułam tak sile wzburzenie, gniew i irytację że miałam ochotę osobiście pozabijać większość bohaterów i tak jest najlepsza z całej serii i nie sądzę aby jakakolwiek późniejsza zdołała ją przebić. Naprawdę warto!

NAJLEPSZA!
Choć przepłakałam większą połowę a przez 1/4 czasu czułam tak sile wzburzenie, gniew i irytację że miałam ochotę osobiście pozabijać większość bohaterów i tak jest najlepsza z całej serii i nie sądzę aby jakakolwiek późniejsza zdołała ją przebić. Naprawdę warto!

Styxx urodził się 9548 lat przed Chrystusem i już od pierwszego dnia życia miał obowiązki. Najważniejszy - bycie księciem i następcą tronu na wyspie Didymos, jako że urodził się jako pierwszy z dwojga identycznych bliźniąt. Jego brat, Acheron, nie miał tyle szczęścia. Kiedy po raz pierwszy otworzył oczy, został skazany na życie w cierpieniu, odtrącony przez wszystkich, w szczególności własnych rodziców. Jego oczy bowiem miały kolor płynnego srebra, co było niezaprzeczalnym dowodem na to, że Acheron nie jest człowiekiem, a Aara - matka chłopców - najprawdopodobniej zdradziła króla Kserksesa z którymś z bogów. W tym momencie życie chłopca zamienia się w koszmar, który nie ma nic wspólnego z radosnym i dostatnim życiem, na które liczyła dla swego syna prawdziwa matka Acherona, atlantydzka bogini Apollymi, umieszczając dziecko w łonie królowej. I wydawać by się mogło, że Styxx ze swoimi niebieskimi oczami będzie wiódł życie, jakie każdy książę wieść powinien, jednak surowość, ignorancja oraz podejrzliwość ojca, a także brak przychylności ze strony bogów i reszty rodziny skazuje chłopca na życie w piekle. Dopiero, kiedy jako nastolatek Styxx postanawia ze wszystkim skończyć i rzuca się z klifu, odkrywając przy okazji, że jest nieśmiertelny, jego los - jak na ironię - obraca się o 180 stopni. Wtedy Styxx poznaje Bethany, ale jak długo potrwa ich szczęście?

Mam taką zasadę, że nie publikuję na blogu recenzji książek/serii, które są moimi osobistymi faworytami, bo w takim wypadku nie ma żadnej szansy na to, że recenzja będzie obiektywna. Cóż, recenzja z samej definicji obiektywna być nie może, ale w tym wypadku będzie rażąco nieobiektywna.

Kiedy czytałam Acherona, wydawało mi się, że chłopak miał naprawdę przekichane życie. Jako siedmioletni chłopiec został oddany na wychowanie Estesowi, bratu Kserksesa, na Atlantydę, gdzie - kiedy już osiągnął wiek "odpowiedni" - został wujkową prostytutką, który to wujaszek również nie stronił od bratanka. Tortury (dosłownie tortury) serwowane mu dzień w dzień na przestrzeni wielu lat nie mieszczą się w głowie i zastanawia się człowiek, jak ten chłopak będzie potem żył normalnie. Poza tym, jak to możliwe, że jedno z bliźniąt jest prostytutką, która nie chce niczego poza chwilą spokoju, podczas gdy drugie jest zarozumiałym księciem opływającym w dostatki?

Kiedy czytałam Acherona, nienawidziłam Styxksa. Nie rozumiałam, jak mógł traktować swojego bliźniaka w taki sposób, jak mógł mu nie pomóc, jak mógł być tak arogancki i napuszony. Dopiero przeczytanie jego książki otworzyło mi oczy. I o ile Acherona należałoby żałować, to Styxksa niestety trzeba. Bo widzicie, ten drugi urodził się z takim fajnym darem - poza tym, że atlantydzcy bogowie ciągle krzyczeli w jego głowie i słyszał myśli innych ludzi, to odczuwał też ból zadawany jego bratu. Bratu, który był bity na życzenie ojca dzień i noc, a potem bity, gwałcony i torturowany przez wuja i jego kompanów. Nie można też zapomnieć o tym, jak wiele razy Styxx był bity za nieokazanie królowi należytego szacunku, zabierany przez wuja na "polowania", a także pchnięty nożem przez matkę, ojca, brata i Ryssę, starszą siostrę bliźniąt, której prawdziwe oblicze odkrywamy dopiero w Styxksie. Że nie wspomnę o PTSD, które nęka młodego księcia od czasu wojny, na którą wysłał go ojciec, kiedy chłopiec miał lat szesnaście. Kochany, troskliwy tata...

Nie chcę się tutaj wdawać w szczegóły odnośnie tych wszystkich tortur, bo jest tego naprawdę dużo i opisane dość szczegółowo, a dobre serce i skromność Styxksa sprawiają, że cała ta niesprawiedliwość łamie człowiekowi serce.

No ale w końcu książę spotyka Beth, której nie mówi, kim tak naprawdę jest, a ona kocha go za jego dobroć. Oczywiście, jak to u Kenyon bywa, szczęście nie trwa wiecznie. Oj, płakałam ci ja. Dużo i długo. Prawdopodobnie dlatego, że książka to, bagatela, 836 stron.

Czy polecam? Jasne! Komu? Fanom Kenyon. Fanom porządnego romansu paranormalnego. Fanom tzw. "tortured hero" (Kenyon jest w tym mistrzynią, tak baj de łej). Fanom serii Dark Hunter. Fanom dobrej księgi pełnej akcji, miłości, erotyki i humoru (o, ironio!).

ocena: 6/6
czytam-wiec-zyje.blogspot.com

Styxx urodził się 9548 lat przed Chrystusem i już od pierwszego dnia życia miał obowiązki. Najważniejszy - bycie księciem i następcą tronu na wyspie Didymos, jako że urodził się jako pierwszy z dwojga identycznych bliźniąt. Jego brat, Acheron, nie miał tyle szczęścia. Kiedy po raz pierwszy otworzył oczy, został skazany na życie w cierpieniu, odtrącony przez wszystkich, w...