Kontrowersyjny dziennik Gombrowicza. Ciekawe co by powiedział, gdyby dowiedział się, że ktoś go opublikował? Rzuca nowe światło na życie autora

Kontrowersyjny dziennik Gombrowicza. Ciekawe co by powiedział, gdyby dowiedział się, że ktoś go opublikował? Rzuca nowe światło na życie autora

Geniusz. Człowiek, który ze słowami potrafił zrobić wszystko. To duże szczęście, że pisał po polsku. A jego życie było niemal tak ciekawe, jak treść książek. W "Kronosie" dowiadujemy się o nim sporo, bo cóż może powiedzieć więcej niż własne zapiski z codzienności.

Geniusz. Człowiek, który ze słowami potrafił zrobić wszystko. To duże szczęście, że pisał po polsku. A jego życie było niemal tak ciekawe, jak treść książek. W "Kronosie" dowiadujemy się o nim sporo, bo cóż może powiedzieć więcej niż własne zapiski z codzienności.

Nie wiem jak ocenić. Bo jak można oceniać czyjś specyficzny sposób patrzenia na świat? Przeszłość potraktowana hasłowo, wypunktowana. Czyta się źle i jednocześnie z zainteresowaniem. Paradoks? Gombrowicz był pełen paradoksów, to go wyróżniała spośród innych i to widać w zapiskach.

Nie wiem jak ocenić. Bo jak można oceniać czyjś specyficzny sposób patrzenia na świat? Przeszłość potraktowana hasłowo, wypunktowana. Czyta się źle i jednocześnie z zainteresowaniem. Paradoks? Gombrowicz był pełen paradoksów, to go wyróżniała spośród innych i to widać w zapiskach.

Ciekawe uzupełnienie twórczości autora dla fanów po przeczytaniu pozostałych dzieł, jako fanka polecam...

Ciekawe uzupełnienie twórczości autora dla fanów po przeczytaniu pozostałych dzieł, jako fanka polecam...

Autentyczny wgląd w świat autora. Zapiski mają formę prostych, krótkich zdań, czasem tylko samych słów, albo nawet skrótów. Przez to można trochę się zniechęcić, ale też przekonać się jak myślał Gombrowicz i co było dla niego ważne.

Autentyczny wgląd w świat autora. Zapiski mają formę prostych, krótkich zdań, czasem tylko samych słów, albo nawet skrótów. Przez to można trochę się zniechęcić, ale też przekonać się jak myślał Gombrowicz i co było dla niego ważne.

Kronos to intymny dziennik Witolda Gombrowicza,są to intymne zapiski pisarza,które zostały opublikowane po bardzo długim okresie po jego śmierci ,przed publikacją przechowywała je wdowa po pisarzu Rita Gombrowicz.
Gombrowicz zaczął pisać Kronos na początku lat 50 XX wieku,tymczasem Kronos dzieli się na część polską,argentyńską i europejską.
W Kronosie zauważamy że część polska spisywana była przez przypominanie wydarzeń.Natomiast część argentyńska i francuska jest dość bardzo szczegółowa i uporządkowana chronologicznie.
Kronos pokazuje Gombrowicza jako osobę bardzo towarzyską,wyrażającą poglądy szczerze,mimo to Kronos w stosunku do Dzienników jest lekturą dość skromną,gdyż Gombrowicz w Kronosie zazwyczaj pisze skrótowo,ale w Kronosie jest ogromną ilość załączników ,gdzie odnajdujemy osoby,wydawców,przyjaciół,wydarzenia związane z wydaniem lub przedstawieniami dzieł Gombrowicza.Kronos zawiera również daty historyczne związane z II wojną światową gdy Gombrowicz przebywał na emigracji.
W Kronosie spostrzegawczą cechą jaką można zauważyć są różne rocznicy powiązane z jego osobą jak odejście z Banku w którym pracował,wyjazd z Argentyny,ale również pod koniec roku znajdujemy bilans roczny jak wyglądała jego sytuacja finansowa,sytuacja zdrowotna w danym roku.
Jedną z zalet Kronosu oprócz załączników do osób lub wydarzeń ,jest duża ilość zdjęć i dotyczy to każdej części Kronosa.
Mimo że Kronos nie jest pełnym dziennikiem autora to pokazuje jaką osobą był Gombrowicz,mimo to żeby zrozumieć Kronos wymagana jest znajomość twórczości Gombrowicza,bardzo dobrym rozwiązaniem byłaby znajomość jego Dzienników,który szczegółowo opisuje życie Witolda Gombrowicza.

Kronos to intymny dziennik Witolda Gombrowicza,są to intymne zapiski pisarza,które zostały opublikowane po bardzo długim okresie po jego śmierci ,przed publikacją przechowywała je wdowa po pisarzu Rita Gombrowicz.
Gombrowicz zaczął pisać Kronos na początku lat 50 XX wieku,tymczasem Kronos dzieli się na część polską,argentyńską i europejską.
W Kronosie zauważamy że część...

Książka trudna do oceny. Jako lektura dość słaba, jako dokument bardzo dobra. Bardziej przejrzałem niż przeczytałem.

Książka trudna do oceny. Jako lektura dość słaba, jako dokument bardzo dobra. Bardziej przejrzałem niż przeczytałem.

To nie opowieść. To wspomnienia. Nie można ich poczuć, doszukując się historii. Poczuć tutaj można, jedynie ostre punkty, ludzi, słowa. Gombrowicz zapisał tutaj tylko to co wywoływało emocje. Flagi, powbijane w rzeczywistość, nadające bieg jego myślom i uczuciom. Flagi-wydarzenia, flagi-ludzi, które kierowały jego obrazem świata w Dziennikach.

Nie można tego czytać dokładnie. Słowa w Kronosie są jak stopklatki w zbyt szybko odtwarzanym, niemym filmie. Do czytania z Dziennikami.

To nie opowieść. To wspomnienia. Nie można ich poczuć, doszukując się historii. Poczuć tutaj można, jedynie ostre punkty, ludzi, słowa. Gombrowicz zapisał tutaj tylko to co wywoływało emocje. Flagi, powbijane w rzeczywistość, nadające bieg jego myślom i uczuciom. Flagi-wydarzenia, flagi-ludzi, które kierowały jego obrazem świata w Dziennikach.

Nie można tego czytać...

W pełni zgadzam się z Ritą Gombrowicz, która we wstępie do tego sensacyjnego dzieła napisała, iż nie ma sensu czytanie Kronosa bez znajomości Dzienników. Żeby poznać Gombrowicza, trzeba poznać te drugie. Najpełniej oddają bowiem jego styl, charakter, są zaskakujące, inteligentne, pełne sarkazmu, z trafnymi komentarzami dotyczącymi kondycji świata i ludzi. Wspaniała lektura, choć często wymagająca i męcząca. Kronos jest inny, czasem trudno uwierzyć, że wyszedł spod pióra Gombrowicza. Pierwsze wpisy są zupełnie lakoniczne, obarczone niezliczoną ilością przypisów. W końcu autor w latach pięćdziesiątych przywoływał najdalsze swoje polskie wspomnienia, stąd luki w pamięci i lapidarność. Im dalej w las, tym więcej szczegółów. Porażać może ilość przypisów, dla mnie są one świadectwem benedyktyńskiej pracy redakcyjnej, w związku z powyższym, chylę czoła.
Nagromadzone we wspomnieniach detale są takie osobiste, takie różne od tego z czym pisarz się kojarzył. Czasem podczas lektury czułam się jakbym podsłuchiwała, zaglądała do najintymniejszych sfer życia autora. Często niewygodnych, poufałych. Poprzez lekturę po trosze doświadczamy jego rozterek, licznych bólów fizycznych, ogromnych trosk materialnych, które towarzyszyły mu przez większość życia, niepokoju o wydania i tłumaczenia książek, czy wreszcie poznajemy mniej lub bardziej udane przygody miłosne.
Zupełnie inny człowiek. Odbrązowiony, pozbawiony gęby. Przez większość Kronosa smutny, nieszczęśliwy, nie mający możliwości, by żyć na miarę siebie. Okoliczności, finanse, sytuacja polityczna stawały na przeszkodzie. Później przychodzą lepsze czasy, wraca do Europy, pojawia się Rita.
Kronos uzupełnia sylwetkę Gombrowicza, potęguje wielowymiarowość z którą jest kojarzony, tu z naciskiem na ludzki, ustronny, kameralny wymiar.

Świeżo po lekturze książki nie jestem jednak pewna czy ta wiedza jest mi potrzebna, odarty z prywatności wielki pisarz traci na tajemniczości, wiedza pozbawia własnego wyobrażenia, sposobu patrzenia nań. Dlatego nie jestem w stanie jednoznacznie ocenić czy dobrze się stało, że Kronos ujrzał światło dzienne.

http://buchbuchbicher.blogspot.com/

W pełni zgadzam się z Ritą Gombrowicz, która we wstępie do tego sensacyjnego dzieła napisała, iż nie ma sensu czytanie Kronosa bez znajomości Dzienników. Żeby poznać Gombrowicza, trzeba poznać te drugie. Najpełniej oddają bowiem jego styl, charakter, są zaskakujące, inteligentne, pełne sarkazmu, z trafnymi komentarzami dotyczącymi kondycji świata i ludzi. Wspaniała lektura,...

Książka, z którą czytelnik może mieć pewien problem. Z jednej strony daje świetny wgląd we wnętrze Autora, pozwala spojrzeć na świat jego oczyma, poznać w jaki sposób podchodził do rozmaitych spraw i wydarzeń. Z drugiej, czyta się to ciężko. Chwilami nawet bardzo. Nie umniejsza wagi tego utworu, bo trzeba oddać prawdę, że jest to książka wartościowa. Niemniej jednak trudno polecić ją jako przyjemną lekturę. Dla mnie była po prostu męcząca i trudna do przebrnięcia.

Książka, z którą czytelnik może mieć pewien problem. Z jednej strony daje świetny wgląd we wnętrze Autora, pozwala spojrzeć na świat jego oczyma, poznać w jaki sposób podchodził do rozmaitych spraw i wydarzeń. Z drugiej, czyta się to ciężko. Chwilami nawet bardzo. Nie umniejsza wagi tego utworu, bo trzeba oddać prawdę, że jest to książka wartościowa. Niemniej jednak trudno...