Człowiek, który lubił psy. Opowiadania

„Człowiek, który lubił psy”
Ósme opowiadanie Chandlera (1936). Stylowe, wartkie, z przytupem. Nadal głównym bohaterem nie jest Marlowe - jedynie do tej pory w trzecim opowiadaniu „Świadek oskarżenia” miał możliwość się pojawić – za to jest nim prywatny detektyw Carmady. Narracja prowadzona jest w pierwszej osobie i od razu daje się poznać jej chandlerowską moc: „Trzasnąłem go sprężyną w kant szczeki, a potem, kiedy już padał, w tył głowy. Złapałem go za gardło. Stawiał zacięty opór. Musiałem kopnąć go kolanem w twarz. Kolano zabolało mnie dotkliwie. Nie powiedział mi, czy zabolała go twarz.”
Poza tym, jak widać, moda na podobne tytuły raczej nie miała swojej genezy w Skandynawii.

"Zasłona"
Jedenaste opowiadanie Chandlera (1936). Znowu Carmady, a z powodzeniem mógłby to być Marlowe. Różnic nie ma. (Marlowe zdążył się tymczasem przewinąć po raz drugi w 10. opowiadaniu "Złote rybki"). Ciekawa akcja, zaskakujące zakończenie, wartka, ciekawa intryga... ale to jeszcze jest tylko przedsmak, tego co nam szykuje Chandler.

"Poszukajcie dziewczyny"
I to jest to, co Tygrysy lubią najbardziej. Kwintesencja stylu. Dwunaste opowiadanie Chandlera (1937 r.). Carmady, z nudów i dla zakładu o 10 dolarów, zaplątuje się w szukanie dziewczyny byłego gangstera. Oczywiście wrodzona przyzwoitość nie da mu ujawnić światu tego, czego on się dowiedział o całej sprawie. Kopalnia cytatów. Świetne.

„Nefryt Mandaryna”
Trzynaste opowiadanie Chandlera (rok 1937). Prywatny detektyw John Dalmas zaplątuje się w aferę z kradzieżą drogiego naszyjnika. Fajne. Opis biura, w którym przyjmuje Dalmas, jest, po prostu, mistrzowski. I to, jak przyjmuje w nim klientów (klientkę). Tego się nie da powtórzyć. Tylko Chandler potrafi tak napisać, żeby jednocześnie powiązać opis miejsca z jego oddziaływaniem na bohaterów.

To, że bohaterami powyższych opowiadań są Carmady i Dalmas, a nie Marlowe, to bez znaczenia. Oni są jednakowi, niepowtarzalni, bo i takie było pisarstwo Chandlera.

„Człowiek, który lubił psy”
Ósme opowiadanie Chandlera (1936). Stylowe, wartkie, z przytupem. Nadal głównym bohaterem nie jest Marlowe - jedynie do tej pory w trzecim opowiadaniu „Świadek oskarżenia” miał możliwość się pojawić – za to jest nim prywatny detektyw Carmady. Narracja prowadzona jest w pierwszej osobie i od razu daje się poznać jej chandlerowską moc: „Trzasnąłem...