Czy mogę po prostu powiedzieć: "Wow!"...?

Jestem naprawdę pod wrażeniem, jak Seanan McGuire trzyma poziom cyklu od trzeciego tomu, nie zwalniając tempa ani odrobinę, popychając Toby i spółkę w coraz to nowsze i bardziej skomplikowane sytuacje. Uwielbiam czytać o innych rodzajach fae, a fabuła "Ashes of honor" bardzo przypomina mi cykl o "Zaginionych wrotach" Carda, który teraz także czytam. Seanan McGuire porusza tutaj temat fae, które potrafią otwierać drzwi do innych miejsc, rzeczywistości, teleportować się, gdzie tylko zechcą i na ile im ich moc pozwoli.

Pochodzenie i umiejętności Toby stają się coraz to bardziej ciekawe, niesamowicie chciałabym, aby autorka w końcu uchyliła rąbka tajemnicy, co dzieje się z Simonem Tarquillem, dlaczego Amandine, matka Toby, jest szalona i pragnęła mieszkać z córką pomiędzy ludźmi, dlaczego ukrywała przed nią tak wiele spraw.

Jestem zachwycona, że w końcu w temacie Toby/ Tybalt coś się dzieje. Pięć książek spod znaku "niby-jest-wątek-romantyczny-ale-nie-ma" naprawdę mi wystarczy, teraz bardzo bym chciała, aby October zdecydowała się czego pragnie od życia i jak chce to osiągnąć. King of Cats oczywiście czarujący i enigmatyczny jak zazwyczaj, Quentin, giermek Toby to jedna z najbardziej pozytywnych postaci w tych książkach, mam do niego ogromną słabość! Podobnie jak do Raja! Prince of Cats zyskał stałe miejsce w uniwersum i mam nadzieję, że będzie go w kolejnych książkach więcej i więcej. To samo tyczy się May i the Luidaeg, dwóch najciekawszych bohaterek!

Czy mogę po prostu powiedzieć: "Wow!"...?

Jestem naprawdę pod wrażeniem, jak Seanan McGuire trzyma poziom cyklu od trzeciego tomu, nie zwalniając tempa ani odrobinę, popychając Toby i spółkę w coraz to nowsze i bardziej skomplikowane sytuacje. Uwielbiam czytać o innych rodzajach fae, a fabuła "Ashes of honor" bardzo przypomina mi cykl o "Zaginionych wrotach" Carda, który...