Są to krótkie formy prozatorskie wykorzystując takie tradycyjne gatunki: jak gawęda czy obrazek obyczajowy. Autor stara się w niebanalny sposób opowiedzieć o czasach swojej młodości, które przypadła na okres Gierkowski, wybuch Solidarności i przemiana ustrojowa w Polsce. Ale w kilku wcześniejszych opowiadaniach autor sięga do wspomnień z dzieciństwa, opisując paradoksy i absurdy PRL-u.

Bohaterami tej prozy są zazwyczaj ludzie kultury: poeci, działacze, muzycy itp. Jak zachowali się w czasie rewolucji solidarnościowej, jak ułożyły się ich losy po przemianie ustrojowej, oto tematy, jakie interesują autora. Akcja tych opowiadań dzieje się zazwyczaj w Kielcach, miejscu zamieszkania autora, choć w retrospekcjach sięga czasów wcześniejszych, opisując rzeczywistość wiejską w latach tuż powojennych. Autor w swoich realistycznych opisach przemyca dużo prawdy z życia literatów w PRL, a następnie przedstawia ich losy w nowej rzeczywistości ustrojowej.

Często Antolski posługuje się ironią, szyderstwem i kpiną. Opisuje zarówno postawy konformistyczne, jak i buntownicze wobec PRL-u stara się być dla swoich bohaterów maksymalnie życzliwym i rozumiejącym, nawet jeśli się z nimi nie zgadza. Recenzenci, przywołani na okładce: Jan Paweł Krasnodębski i Zofia Korzeńska, a także Artur Jarosz wyrażają się o książce bardzo przychylnie, podkreślając zalety stylu i łatwość czytania tej pozycji.