Niewątpliwą zaletą tej książki jest piękny poetycki język. I to tyle z zalet, bo sama historia mi się niezbyt podobała. Główny bohater, Jan, poczuł "powołanie" i postanowił iść do seminarium. Na jego drodze stanęła jednak piękna Joanna, co zmusiło go do przemyśleń nad własnymi wartościami i priorytetami.
Największą wadą tej książki jest właśnie główny bohater. Życiowa pierdoła. Niedojrzały marzyciel. Najtrafniej określił go jego kolega, Tomek: "Jesteś dziennikarzem, a taka dupa". Co więcej, tragiczność historii Jana i Joanny trąci kiczem. Happy end bez happy endu, jak w tanim romansidle.
I kolejny zarzut. Człowiek na łożu śmierci nie opowiada w taki sposób: poetycko, pięknie, obrazowo. Z wysiłkiem, z przerwami, z poplątaniem wydarzeń, bełkotliwie - to tak. Poza tym, to nie jest język, którego używają dziennikarze, a tym bardziej nie ci, co piszą dla lokalnych gazet (bo nie wyobrażam sobie, by taka pierdoła mogła gdzieś wyżej zajść).
I czy aby na pewno książka powinna nosić tytuł "Dwie drogi"?
Ogólnie książka może być, wzbudziła emocje (złość i poirytowanie na tego życiowego niezdarę),więc zapadnie mi w pamięć.

Niewątpliwą zaletą tej książki jest piękny poetycki język. I to tyle z zalet, bo sama historia mi się niezbyt podobała. Główny bohater, Jan, poczuł "powołanie" i postanowił iść do seminarium. Na jego drodze stanęła jednak piękna Joanna, co zmusiło go do przemyśleń nad własnymi wartościami i priorytetami.
Największą wadą tej książki jest właśnie główny bohater. Życiowa...

Krzysztof Kozłowski był gościem mojej biblioteki podczas spotkania pt. "Bóg czy kobieta" promującego jego drugą powieść "Dwie drogi". Było to bardzo miłe spotkanie (mam nadzieję, że nie ostatnie),dzięki któremu mogłam bliżej poznać sylwetkę i twórczość pana Krzysztofa. Podczas tego spotkania Autor powiedział, że w początkowym zamierzeniu książki miało być 380 stron, miało nie być wątku śmierci, a tytuł miał nosić nazwę "Gra w szachy". Na okładce znajduje się była aktorka teatru im. Stefana Jaracza w Olsztynie - Alicja Drzewiecka. Autor pisał książkę 4 lata, a raczej jak sam powiedział dojrzewał wraz z nią, do jej ukończenia. Sam powiedział, że nie wiedział o czym tak naprawdę ona jest. Dopiero po tym jak przeczytał ja wiele razy, za każdym razem odkrywał ją na nowo.

Pierwsze 30 stron mogą być trudne do przebrnięcia, ale gdy już się to zrobi książka nabiera tempa. W książce pojawia się miasto, w którym mieszkam - Dobre Miasto, dlatego tym bardziej sięgnęłam po tę powieść.
To książka, po którą powinny sięgnąć zwłaszcza osoby młode, które dopiero są na początku swojej drogi życiowej i związanych z nią wyborów.

Kto ciekaw spotkania z panem Krzysztofem może zajrzeć tu:
http://kkozlowski.pl/page/39/dobre-miasto-centrum-kulturalno-biblioteczne-12022014-r

Krzysztof Kozłowski był gościem mojej biblioteki podczas spotkania pt. "Bóg czy kobieta" promującego jego drugą powieść "Dwie drogi". Było to bardzo miłe spotkanie (mam nadzieję, że nie ostatnie),dzięki któremu mogłam bliżej poznać sylwetkę i twórczość pana Krzysztofa. Podczas tego spotkania Autor powiedział, że w początkowym zamierzeniu książki miało być 380 stron, miało...

Wspaniała opowieść, pełna tajemnic, uczuć, dylematów jak postąpić i jaką drogę w życiu wybrać. Jest to głównie opowieść narratora, mało dialogów, ale czyta się bardzo dobrze. Trzeba sobie dawkować czytanie po trochu, po kilka kartek, aby móc przemyśleć i zrozumieć postępowanie bohatera. Polecam.

Wspaniała opowieść, pełna tajemnic, uczuć, dylematów jak postąpić i jaką drogę w życiu wybrać. Jest to głównie opowieść narratora, mało dialogów, ale czyta się bardzo dobrze. Trzeba sobie dawkować czytanie po trochu, po kilka kartek, aby móc przemyśleć i zrozumieć postępowanie bohatera. Polecam.

Do „Dwóch dróg” siadałam od listopada…przyznam – czytałam po kilka kartek i odkładałam książkę, bo nie czułam się na siłach, żeby ją przeczytać. Odłożyłam ją na pół roku. Teraz sięgnęłam i………przeczytałam jednym tchem. Nie będę się tu zwracać per pan. Znamy się długo i jest to opinia z serca płynąca, więc pozwól, że będę pisała "ty".
To jak ją napisałeś jest genialne. Nie powielasz sposobu pisania nikogo, a szczególnie autorek, które myślą, że pozjadały wszystkie rozumy. To, że napiszą dwie czy trzy książki w ciągu roku nie stawia ich wcale wysoko w rankingu pisarskim. Ba – nawet bym rzekła są daleko w tyle za Tobą.
Twoja książka - napisana bezpretensjonalnie i przejrzyście. To jest to, czego brakuje tym „słodkim” powieściom o ucieczce na prowincję, o znalezieniu pocieszenia w ramionach kochanka etc. "Dwie drogi" głęboko poruszają serce czytelnika…a moment, kiedy Jan opowiada jak odnalazł i stracił swoją miłość jest…nie sposób powstrzymać łez. Dotknąłeś spraw trudnych, ważnych i pomijanych milczeniem, często będących tajemnicą poliszynela. Wielkie gratulacje. Spodziewałam się zupełnie innego rodzaju ksiązki – ale NIE rozczarowałam się. I czekam na kolejną!

Do „Dwóch dróg” siadałam od listopada…przyznam – czytałam po kilka kartek i odkładałam książkę, bo nie czułam się na siłach, żeby ją przeczytać. Odłożyłam ją na pół roku. Teraz sięgnęłam i………przeczytałam jednym tchem. Nie będę się tu zwracać per pan. Znamy się długo i jest to opinia z serca płynąca, więc pozwól, że będę pisała "ty".
To jak ją napisałeś jest genialne. Nie...

Cudowna, poruszająca książka. Język plastyczny, magiczny, olśniewający. Dawno nie czytałam tak dobrego autora - talent, prawdziwy talent.

Cudowna, poruszająca książka. Język plastyczny, magiczny, olśniewający. Dawno nie czytałam tak dobrego autora - talent, prawdziwy talent.

Książka porusza duszę. Trudny tekst.

Książka porusza duszę. Trudny tekst.