Przepiękna opowieść i interesujące zdjęcia. Trudno powiedzieć do czego autor ma większy talent: do robienia zdjęć czy pisania ;)

Przepiękna opowieść i interesujące zdjęcia. Trudno powiedzieć do czego autor ma większy talent: do robienia zdjęć czy pisania ;)

Książka mi się bardzo podobała - w ogóle sposób pisania i pojmowania świata przez Kydryńskiego bardzo mi odpowiada i mimo, że ktoś kiedyś zgłaszał jakieś pretensje do kilku zdań zawartych w jednej z powieści, szanuję go jako autora. Co prawda przeczytałam tylko tę oraz Biel, ale na tyle mnie zainteresowały, że zapragnęłam je mieć na własność mimo wcale nie niskiej ceny.
Do książki dodatkowo przyciąga mnie to, że czuć w niej pasje autora do miasta, do muzyki, do pięknych ludzi. Nie jest bezkrytyczny, bywa zmienny, ale pięknie się fascynuje i zapala:) Książka z duszą napisana przez człowieka z wrażliwą duszą. Pochłonęłam w jedno popołudnie i wieczór, ale będę wracać, na pewno.

Książka mi się bardzo podobała - w ogóle sposób pisania i pojmowania świata przez Kydryńskiego bardzo mi odpowiada i mimo, że ktoś kiedyś zgłaszał jakieś pretensje do kilku zdań zawartych w jednej z powieści, szanuję go jako autora. Co prawda przeczytałam tylko tę oraz Biel, ale na tyle mnie zainteresowały, że zapragnęłam je mieć na własność mimo wcale nie niskiej ceny.
Do...

Nie jest to przewodnik po Lizbonie, a całkowicie nieuporządkowany zbiór impresji, sentymentów, zachwytów, porywów duszy, dumań. Głównie ludzie, muzyka, dobre jedzenie, muzyka, zachody słońca, knajpy, muzyka, historia, ludzie i muzyka. A może jednak przewodnik, ale bardzo subiektywny po świecie który już nie istnieje - dziś w knajpach kto inny serwuje inne dania, na scenach grają inną muzykę, podobnie na trotuarach, i w większości, tamtych ludzi też już nie ma. Kogoś może taka formuła wkurzać, inny popłynie z narracją i będzie zachwycony.

Ktoś powiedział "Książkę lepiej się czyta PO wizycie w Lizbonie. A najlepiej po pierwszej, a przed drugą wizytą.". I to jest doskonałe spostrzeżenie.

Wysłuchałem w bardzo dobrej interpretacji Łukasza Nowickiego, ale nie polecam tej formy. Z jednej strony straciłem masę zdjęć, które z pewnością warte były zobaczenia, i klimatu którego by dostarczyły podczas lektury. Poza tym mamy tu dziesiątki nazwisk i tytułów związanych z muzyką. Warto to wszystko sprawdzać i słuchać na bieżąco. Audiobook podczas jazdy autem, pozbawia nas tego wszystkiego.

8/10

Nie jest to przewodnik po Lizbonie, a całkowicie nieuporządkowany zbiór impresji, sentymentów, zachwytów, porywów duszy, dumań. Głównie ludzie, muzyka, dobre jedzenie, muzyka, zachody słońca, knajpy, muzyka, historia, ludzie i muzyka. A może jednak przewodnik, ale bardzo subiektywny po świecie który już nie istnieje - dziś w knajpach kto inny serwuje inne dania, na scenach...

To styl pisania specyficzny dla Marcina Kydryńskiego. Ale o ile jego Afryka mnie nie ujęła, tak Lizbona - jak najbardziej. Może przez to, że jest bardziej znajoma przez obrazy małych i rozgrzanych słońcem uliczek, przez muzykę fado i przez jedzenie owoców morza. Choć jakże inne to wszystko od pozostałych krajów śródziemnomorskich, przynajmniej właśnie tutaj, w tej książce, gdyż autor pokazuje nam to miasto z emocjami i historiami o ludziach, jak dobry znajomy oprowadzający nas po przyjeździe do "jego" miasta.

To styl pisania specyficzny dla Marcina Kydryńskiego. Ale o ile jego Afryka mnie nie ujęła, tak Lizbona - jak najbardziej. Może przez to, że jest bardziej znajoma przez obrazy małych i rozgrzanych słońcem uliczek, przez muzykę fado i przez jedzenie owoców morza. Choć jakże inne to wszystko od pozostałych krajów śródziemnomorskich, przynajmniej właśnie tutaj, w tej książce,...

Nie myślałam, że to będzie przewodnik po miejscach, raczej po stanach. Stanach uczuć, luźnych skojarzeń z pamięcią o muzyce, muzykach. Żaden konkret.

Nie potrzeba więcej. Przewodniki już napisane. I nawet jeśli Lizbona nie doczekała się, według pana Marcina, oddającego jej piękna i uroku publikacji w literaturze pięknej, to wszelkie impresyjne myśli jakoś do niej przystają i dookreślają. I muzyka, w której dźwiękach można przepaść.

Dla mnie Lizbona (wciąż nie odwiedzona) zaistniała jednak w powieści Merciera „Nocny pociąg do Lizbony”, bo wystarczyły mi te skrawki odczuć, nocny spacer, czy widok z zaułka, które tam zawarł. Zaistniała jako miłość – kiedyś się dopełni. To już wiem, że kiedyś się dopełni. Pokochałam już tak kilka miejsc dzięki przeczytanym książkom, w niektórych nadal nie byłam. Dopełniam jednak nie wiedzę na ich temat, ale właśnie impresje i wrażenia z nimi związane czytając kolejne powieści i wiersze. Nawet bardzo nie tęsknię do realizacji realnej.

Teraz wiem, że kiedyś, kiedy Lizbona mnie przywita – ja oszaleję ze szczęścia. W albumie pana Marcina odlazłam kolory – te jaskrawe, jak najbardziej porażające, ostre, kontrastowe aż do bólu oczu. Te żółte, prawie kanarkowe, plamy w świetle, tą niebieskość dziwaczną nieba i morza. Czekam na to. Żeby nasycić się właśnie tymi wrażeniami, zamykałam na chwilę oczy przy każdej fotografii, nie starałam się przeskoczyć do kolejnych, tylko cierpliwie czytałam wspominki i wrażenia okraszone wszystkimi dygresjami i kwiecistością stylu, która nie przeszkadza, bo buduje obraz. Taki obraz, że kolejna fotografia jest jeszcze jaskrawsza, mocniejsza.

Nie myślałam, że to będzie przewodnik po miejscach, raczej po stanach. Stanach uczuć, luźnych skojarzeń z pamięcią o muzyce, muzykach. Żaden konkret.

Nie potrzeba więcej. Przewodniki już napisane. I nawet jeśli Lizbona nie doczekała się, według pana Marcina, oddającego jej piękna i uroku publikacji w literaturze pięknej, to wszelkie impresyjne myśli jakoś do niej...

Portugalia, Lizbona, Muzyka, warto się zatopić w ten świat ale w tle koniecznie z muzyką którą opisuje autor. Dzięki temu stworzyłam cudowna ścieżkę dźwiękową którą nadal uwielbiam słuchać. Piękne i sentymentalne zdjęcia autora doskonale uzupełniają, a wszystko tworzy piękna całość.

Portugalia, Lizbona, Muzyka, warto się zatopić w ten świat ale w tle koniecznie z muzyką którą opisuje autor. Dzięki temu stworzyłam cudowna ścieżkę dźwiękową którą nadal uwielbiam słuchać. Piękne i sentymentalne zdjęcia autora doskonale uzupełniają, a wszystko tworzy piękna całość.

W mojej ocenie literacko nieciekawa pozycja. Chaotycznie, nie do końca zrozumiałem skąd dokąd w tej opowieści autor mnie prowadzi. Mnogość nazwisk, postaci, odwołań przeraża i potęguje wrażenie chaosu.
Czuję, że nie zapamiętam z tej książki zbyt wiele. Poza jedną rzeczą - z polecanych pieśniarzy fado sprawdziłem sobie Marizę, płyta Transparente i wpadłem. Największy plus za Marizę!

W mojej ocenie literacko nieciekawa pozycja. Chaotycznie, nie do końca zrozumiałem skąd dokąd w tej opowieści autor mnie prowadzi. Mnogość nazwisk, postaci, odwołań przeraża i potęguje wrażenie chaosu.
Czuję, że nie zapamiętam z tej książki zbyt wiele. Poza jedną rzeczą - z polecanych pieśniarzy fado sprawdziłem sobie Marizę, płyta Transparente i wpadłem. Największy plus...

Miłe zaskoczenie. Książka, gdzie czuć zapach smażonych ryb i smak wina. Niezwykle zmysłowa. Pięknie opowiedziana - momentami (ale tylko momentami) pretensjonalna, ale za chwilę urzekająco łagodna. Można niemal słyszeć muzykę tamtych ulic. Ale to książka nie tylko o muzyce, ale także o czymś, co mnie w niej ujęło najbardziej: o uważności, zatrzymaniu się na detalach, na istocie, na uchwyceniu momentów i prawdziwym ich przeżywaniu. Wybieram się wkrótce do Lizbony po raz kolejny, ale chciałabym teraz patrzeć na nie z uwagą. Chciałabym z uwagą chłonąć także inne miasta, wsie, drogi, morza, góry, pagórki, drzewa, promienie światła na liściach i w kieliszku wina. A przy okazji zwabiona nazwiskami godzinami słuchałam portugalskiej muzyki!

Miłe zaskoczenie. Książka, gdzie czuć zapach smażonych ryb i smak wina. Niezwykle zmysłowa. Pięknie opowiedziana - momentami (ale tylko momentami) pretensjonalna, ale za chwilę urzekająco łagodna. Można niemal słyszeć muzykę tamtych ulic. Ale to książka nie tylko o muzyce, ale także o czymś, co mnie w niej ujęło najbardziej: o uważności, zatrzymaniu się na detalach, na...

Piękne zdjęcia i ze swadą poprowadzona przez Kydryńskiego narracja, natomiast o samym mieście dowiedziałem się niewiele czy zgoła nic. Gwoli sprawiedliwości- autor zastrzegał, że nie jest to typowy przewodnik...

Piękne zdjęcia i ze swadą poprowadzona przez Kydryńskiego narracja, natomiast o samym mieście dowiedziałem się niewiele czy zgoła nic. Gwoli sprawiedliwości- autor zastrzegał, że nie jest to typowy przewodnik...

Książkę lepiej się czyta PO wizycie w Lizbonie :) A najlepiej po pierwszej, a przed drugą wizytą ;)
Dużo ciekawych odniesień do różnych gatunków muzycznych, konkretnych utworów, książek, a nawet zdjęć i fotografów. Bardzo dobrze spędzone niezliczone wieczory na balkonie z książką :)

Książkę lepiej się czyta PO wizycie w Lizbonie :) A najlepiej po pierwszej, a przed drugą wizytą ;)
Dużo ciekawych odniesień do różnych gatunków muzycznych, konkretnych utworów, książek, a nawet zdjęć i fotografów. Bardzo dobrze spędzone niezliczone wieczory na balkonie z książką :)