Autor ma dość specyficzne poczucie humoru i chyba właśnie dzięki temu ta książka zasługuje na uwagę. Czytałam ją w pociągu, wracając z wakacji, po czym natychmiast wypytalam przyjaciół ile prawdy jest w tym, co pisze autor. Okazuje się, że bardzo dużo.

Autor ma dość specyficzne poczucie humoru i chyba właśnie dzięki temu ta książka zasługuje na uwagę. Czytałam ją w pociągu, wracając z wakacji, po czym natychmiast wypytalam przyjaciół ile prawdy jest w tym, co pisze autor. Okazuje się, że bardzo dużo.

Nie przewodnik, nie reportaż. Raczej zbiór migawek z podróży, dzięki którym dowiesz m.in.: dlaczego po I wojnie światowej niektóre bretońkie dzieci w szkole chodziły z zawieszonymi na szyi drewnianymi butami, gdzie znajduje się pomnik kobiet pracujących w fabrykach konserw, jaki napój alkoholowy jest w Bretanii popularniejszy od wina? Poznasz miejsca mnie znane, magiczne, owiane tajemniczością, związane z mitami i legendami.
Warto abyś jednak pamiętał, że to subiektywne spojrzenie Autora na ten region Francji i jego mieszkańców...

Nie przewodnik, nie reportaż. Raczej zbiór migawek z podróży, dzięki którym dowiesz m.in.: dlaczego po I wojnie światowej niektóre bretońkie dzieci w szkole chodziły z zawieszonymi na szyi drewnianymi butami, gdzie znajduje się pomnik kobiet pracujących w fabrykach konserw, jaki napój alkoholowy jest w Bretanii popularniejszy od wina? Poznasz miejsca mnie znane, magiczne,...

Czytając tą książkę miałem dziwne odczucie, że autor chce zniechęcić czytelnika do odwiedzenia Bretanii.
"drogo, szaro, nieciekawie ...".
Nawet odniosłem wrażenie, że autora ktoś wręcz wysłał za karę w podróż z hasłem "masz napisać książkę".

Czytając tą książkę miałem dziwne odczucie, że autor chce zniechęcić czytelnika do odwiedzenia Bretanii.
"drogo, szaro, nieciekawie ...".
Nawet odniosłem wrażenie, że autora ktoś wręcz wysłał za karę w podróż z hasłem "masz napisać książkę".

Pięknie wydana – tyle pozytywów na temat tej publikacji. Autor nie zabrał mnie w podróż do krainy Celtów, magii i cydru. Dowiedziałam się jedynie, że Bretanię powinno omijać się szerokim łukiem, bo jest drogo, a mieszkańcy niezbyt przyjaźni. Opowieści Schmidta, który uważa się za znawcę tego regionu Francji, są nudne, chaotyczne i nie posiadają pointy, zdecydowanie ciekawiej można było przedstawić ową sielankę, której jest niewiele w lekturze. Jestem zaskoczona, że książka została przyjaźnie przyjęta przez samych Bretończyków, ja pogniewałabym się na autora. Nie licząc uwag jakie kieruję do samego pisarza, dziennikarza – nie wiem jak tytułować Jochena Schmidta, mam również jedną zasadniczą uwagę do tłumacza – nie wszystkie zwroty francuskie i bretońskie jakie pojawiły się w publikacji zostały przetłumaczone.

Pięknie wydana – tyle pozytywów na temat tej publikacji. Autor nie zabrał mnie w podróż do krainy Celtów, magii i cydru. Dowiedziałam się jedynie, że Bretanię powinno omijać się szerokim łukiem, bo jest drogo, a mieszkańcy niezbyt przyjaźni. Opowieści Schmidta, który uważa się za znawcę tego regionu Francji, są nudne, chaotyczne i nie posiadają pointy, zdecydowanie...

Fantastyczna książka. Zbiór wrażeń osobistych autora na temat Bretanii. Nie żaden przewodnik, nie jakaś tam historia. Po prostu odczucia, wrażenia, zachwyty albo i nie. Takie osobiste. Autor pokazuje czym dla niego jest Bretania i co go w niej zachwyca. Uchwycenie pięknej krainy przez pryzmat własnej osoby jest dla mnie znacznie ciekawsze niż przemierzanie jej utartymi ścieżkami i kupowanie wizerunku jaki nam się sprzedaje. Też lubię takie poznawanie i dlatego autor mnie przekonał. Kupuję taką sielankę :)

Fantastyczna książka. Zbiór wrażeń osobistych autora na temat Bretanii. Nie żaden przewodnik, nie jakaś tam historia. Po prostu odczucia, wrażenia, zachwyty albo i nie. Takie osobiste. Autor pokazuje czym dla niego jest Bretania i co go w niej zachwyca. Uchwycenie pięknej krainy przez pryzmat własnej osoby jest dla mnie znacznie ciekawsze niż przemierzanie jej utartymi...

Słabe.

Słabe.

"Sielanka po bretońsku" Jochena Schmidta nie jest typową książką podróżniczą. Właściwie niewiele tu opisów sławiących piękno przyrody, ludzi czy zabytki. Znajdziemy w niej jednak wiele osobistych przemyśleń autora, jego sposób postrzegania Bretanii jako zbyt rzadko odwiedzanego kawałka ziemi, który ludziom wydaje się nieprzyjazny. Ponoć w Bretanii zawsze pada deszcz – autor stanowczo zadaje kłam tym pomówieniom, pokazując ten zakątek z bardzo wielu stron. "Sielanka po bretońsku" to zbiór krótkich notek autora, dlatego książka zdaje się pełnić funkcję dziennika. Sprawia to, że czyta się ją nie tylko jako zapis z podróży, ale także świadectwo tego, jak miejsce jest w stanie wpłynąć na człowieka.
Całą recenzję przeczytać można na stronie: http://www.obliczakultury.pl/literatura/kultura/literatura-faktu/3558-qsielanka-po-bretosku-w-krainie-celtow-magii-i-cydruq-jochen-schmidt-recenzja

"Sielanka po bretońsku" Jochena Schmidta nie jest typową książką podróżniczą. Właściwie niewiele tu opisów sławiących piękno przyrody, ludzi czy zabytki. Znajdziemy w niej jednak wiele osobistych przemyśleń autora, jego sposób postrzegania Bretanii jako zbyt rzadko odwiedzanego kawałka ziemi, który ludziom wydaje się nieprzyjazny. Ponoć w Bretanii zawsze pada deszcz – autor...

Może i opisywany region jest sielski, ale książka Schmidta na pewno jest nudna. Brak w niej jakiejkolwiek akcji, brak też spójności opisywanych tematów.
Niestety najciekawszym fragmentem książki jest jej opis z tyłu okładki.
Pozycja zdecydowanie zaniża poziom serii z różą wiatrów.

Może i opisywany region jest sielski, ale książka Schmidta na pewno jest nudna. Brak w niej jakiejkolwiek akcji, brak też spójności opisywanych tematów.
Niestety najciekawszym fragmentem książki jest jej opis z tyłu okładki.
Pozycja zdecydowanie zaniża poziom serii z różą wiatrów.

Książka interesująca ze względu na formę swobodnej opowieści o zwiedzanym regionie. Zawiera bardzo dużo ciekawostek na temat Bretanii, języka bretońskiego i kultury, zarówno Bretończyków jak i ogólnie Francuzów. Jednak w lekturze przeszkadza wybijające się zbyt często ego autora, który stawia się w pozycji osoby mającej prawo osądzać kulturę i życie innych. Denerwuje mnie jego przekonanie, że lepiej niż rodowici Bretończycy wie, co jest w ich regionie ciekawego. Oczywiście tego typu książka ma prawo do znacznej dozy subiektywizmu. To, co mi przeszkadzało to raczej wrażenie, że autor czuje się od wszystkich spotkanych na swojej drodze osób po prostu lepszy. Zaskakuje też ilość uwag na temat tłumów turystów (nawet jeśli to nie typowy przewodnik to jest to mimo wszystko książka turystyczna, więc raczej autor nie powinien narzekać na to, że ludzie zwiedzają krainę, którą on promuje). Kilkakrotnie autor wspomina, że słyszy język niemiecki i celowo nie przyznaje się, że jest rodakiem napotkanych osób. Niemniej podaje też dużo ciekawostek, których nie znajdzie się w tradycyjnych przewodnikach a przytaczane przez niego historie są często wciągające i zabawne.
Jak widać, mam mieszane odczucia co do tej książki. Przeczytanie jej na pewno nie było stratą czasu, ale żałuję, że tak mocno zaakcentowana w niej była osobowość autora-narratora.

Książka interesująca ze względu na formę swobodnej opowieści o zwiedzanym regionie. Zawiera bardzo dużo ciekawostek na temat Bretanii, języka bretońskiego i kultury, zarówno Bretończyków jak i ogólnie Francuzów. Jednak w lekturze przeszkadza wybijające się zbyt często ego autora, który stawia się w pozycji osoby mającej prawo osądzać kulturę i życie innych. Denerwuje mnie...

Nuda i rozczarowanie.
Tak wyobrażałabym sobie książkę napisaną przez kogoś, kto ma Alzheimera. Jakby co dwie kartki zapominał o czym pisze i na następnej zaczynał wszystko od nowa.

Nuda i rozczarowanie.
Tak wyobrażałabym sobie książkę napisaną przez kogoś, kto ma Alzheimera. Jakby co dwie kartki zapominał o czym pisze i na następnej zaczynał wszystko od nowa.