Les Miserables

To arcydzieło! Nic dodać nic ująć. Już nikt nie pisze takich książek.... jaka szkoda.

To arcydzieło! Nic dodać nic ująć. Już nikt nie pisze takich książek.... jaka szkoda.

Pokaż mimo to

Moja recenzja będzie dotyczyła wszystkich czterech tomów. Francja, pierwsza połowa XIX wieku. Powieść opisuje losy ludzi biednych żyjących w skrajnej nędzy. Pierwszoplanowym bohaterem jest były galernik Jean Valjean. Dzięki pomocy pewnego biskupa nawraca się i staje się bogatym i szanowanym człowiekiem. Jednak uparcie za nim podąża policjant Javert. Na swojej drodze Valjean spotyka samotną matkę Fantyne i jej córeczkę Cosette. Nędza to nie tylko brak pieniędzy to też upodlenie duchowe i wykluczenie społeczne. Co pokazuje przykład Valjeana, który za kradzież bochenka chleba został skazany na galery. Przejmujący jest los samotnej matki Fantyny, która by przeżyć sprzedaje swoje ciało. Nędza też upadła i demoralizuje.Tak jak w przypadku rodziny Thenadierow. Hugo przedstawia smutny los najniższych warstw społecznych. Powieść ta to traktat historiozoficzny. Gdzie autor opisuje wydarzenia takie jak: Rewolucja Francuska, czy bitwa pod Waterloo. Rozważania są długie i nużące dla współczesnego czytelnika. Odpuściłam sobie opis bitwy pod Waterloo liczący sobie około 100 stron. Nie spodobał mi się wątek romansowy pomiędzy Cosette a Mariuszem. Ona jest mimozowata, mdła, bez charakteru. Byłam zdenerwowana gdy po ślubie Mariusz całkowicie odciął ją od kontaktu z Valjeanem a ona nic z tym nie zrobiła. Valjean był dla niej jak ojciec. Wyrwał ją ze strasznej nędzy. Gdyby nie on skończyłaby jak jej matka.

Moja recenzja będzie dotyczyła wszystkich czterech tomów. Francja, pierwsza połowa XIX wieku. Powieść opisuje losy ludzi biednych żyjących w skrajnej nędzy. Pierwszoplanowym bohaterem jest były galernik Jean Valjean. Dzięki pomocy pewnego biskupa nawraca się i staje się bogatym i szanowanym człowiekiem. Jednak uparcie za nim podąża policjant Javert. Na swojej drodze Valjean...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak czuję zmęczenie, brak sił, lub miałam zwykłą zarwaną połowę nocki na przygotowanie się do pracy do przedszkola na kolejny dzień, myślę wtedy, a raczej wspominam cudowny czas pochłaniania wspaniałego 4 tomowego dzieła "Nędznicy" sprzed kilkunastu lat. Mogłam czytać tylko w nocy, ponieważ wtedy pracowałam całymi dniami. Więc kiedy było mi teleportować się do XIX wieku? Tylko nocami. Spałam po cztery godziny przez noc i tyle co na całej trasie autobusu MPK do pracy. Nędznicy mnie pochłonęły całą bez reszty. Nie żałuję że chodziłam niewyspana. Wspaniałe dzieło, wciągające historie, człowiek nie pozostaje obojętny emocjonalnie, kiedy już odstawia książkę na półce i się z nią żegna. Polecam każdemu czytelnikowi. Zawsze będę miała je w sercu...

Jak czuję zmęczenie, brak sił, lub miałam zwykłą zarwaną połowę nocki na przygotowanie się do pracy do przedszkola na kolejny dzień, myślę wtedy, a raczej wspominam cudowny czas pochłaniania wspaniałego 4 tomowego dzieła "Nędznicy" sprzed kilkunastu lat. Mogłam czytać tylko w nocy, ponieważ wtedy pracowałam całymi dniami. Więc kiedy było mi teleportować się do XIX wieku?...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jean Valjean jest ofiarą fundamentalizmu chrześcijańskiego.

Nie potrafi być szczęśliwy. Wierzy, że życie musi być pasmem cierpień i udręk, które kończy się tragiczną śmiercią, a następnie zbawieniem duszy. Nie da się inaczej wytłumaczyć jego nielogicznej spowiedzi, kiedy przedstawił się Mariuszowi jako były galernik, całkowicie nie wspominając, że został skazany za kradzież chleba dla głodującej rodziny. Nie napomknął również, iż był dobroczyńcą, wychował sierotę i ocalił życie młodemu prawnikowi itd. Co najbardziej ukłuło głównego bohatera? Kiedy Kozeta spytała czy czuje się źle, bo ona jest szczęśliwa. Spotkało go wiele szans na dobre życie, na co sobie zasłużył, ale ciągle od tego uciekał. Tragiczna postać, liczyłem na to, że Hugo da mu dożyć spokojnej starości u boku przybranej córki i zięcia, ale Jean zagłodził się na śmierć, co uważam z dzisiejszej perspektywy za totalny nonsens. Może z perspektywy chrześcijaństwa był to wspaniały koniec, ale na pewno nie z mojej.

Tak, wiem, spłyciłem to, ale bohaterowie, to nie są 10letnie dzieci, a Nędznicy to nie jest groteska, tylko powieść realistyczna.

Odejmuję gwiazdkę za momentami wydłużające się opisy barykad, bitwy pod Waterloo itd., które niewiele miały wspólnego z fabułą.

Jean Valjean jest ofiarą fundamentalizmu chrześcijańskiego.

Nie potrafi być szczęśliwy. Wierzy, że życie musi być pasmem cierpień i udręk, które kończy się tragiczną śmiercią, a następnie zbawieniem duszy. Nie da się inaczej wytłumaczyć jego nielogicznej spowiedzi, kiedy przedstawił się Mariuszowi jako były galernik, całkowicie nie wspominając, że został skazany za...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To jest moje nemezis.
Słuchałam Nędzników ponad półtora roku, dzisiaj nareszcie skończyłam.
I cóż mogę powiedzieć - dawno żadne dzieło literackie nie dało mi tak w kość.

Historia świetnie się zaczęła, opowieść o biskupie była urocza, nawet opis bitwy pod Waterloo mnie zafascynował. Historia 4 dziewczyn i 4 niedojrzałych idiotów również mi się podobała (choć była to zapowiedź tego jak Hugo nagradza złych a karze dobrych). Historia biednej Fantyny mnie wzruszyła. Cały czas kibicowałam Jeanowi Valjean. Ale im bliżej końca tym czułam się coraz bardziej znużona. Ile można słuchać jakichś kwiecistych wywodów w kółko o tym samym (a w sumie to o niczym), jedynie parafrazowanych zdanie za zdaniem? Gdybym miała to czytać, rzuciłabym w kąt na wieki ale słuchając przy sprzątaniu jakoś zaciskałam zęby i trwałam.

Zakończenie mnie totalnie rozczarowało.
Mariusz - co za okropny typ. I ta historia miłosna między nim a Kozetą była płaska jak naleśnik, matko jedyna co oni w sobie widzieli? Urodę li i jedynie?
Taki detektyw z niego a nie umiał wyśledzić prawdy ani się jej dowiedzieć czy potwierdzić! Nijak nie rozumiem jak można być tak zaślepionym by nagrodzić obmierzłego Thenardiera za wszystkie niegodziwości a odepchnąć Jeana Valjean. Wystarczyła by szczera rozmowa. Naprawdę są gorsze rzeczy od bycia byłym galernikiem np. bycie Thenardierem, którego nota bene Mariusz puścił wolno, mimo że na galery zasłużył, a który ostatecznie dostał najlepsze zakończenie w tej historii. Wszyscy inni skończyli marnie, zwłaszcza ci tzw. dobrzy.

Muszę jednak przyznać, że Nędznicy napisami są pięknym językiem i gdyby nie nużące dłużyzny, oceniłabym tę książkę lepiej.Choć w sumie najtrudniejsze były dla mnie dwa ostatnie tomy - do końca trzeciego tomu całkiem nieźle się bawiłam ale opisy barykad mnie prawie pokonały.

Wiem, że na świecie jest mnóstwo ludzi zachwyconych tą historią i nie dziwię się, dziwię się tylko, po co autor tak to niemiłosiernie rozwlókł. I co się stało z tymi dwoma chłopcami, którzy nocowali z Gavrochem w słoniu??

To jest moje nemezis.
Słuchałam Nędzników ponad półtora roku, dzisiaj nareszcie skończyłam.
I cóż mogę powiedzieć - dawno żadne dzieło literackie nie dało mi tak w kość.

Historia świetnie się zaczęła, opowieść o biskupie była urocza, nawet opis bitwy pod Waterloo mnie zafascynował. Historia 4 dziewczyn i 4 niedojrzałych idiotów również mi się podobała (choć była to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nic nie jest takie, jakie się wydaje, że jest.

Nic nie jest takie, jakie się wydaje, że jest.

Pokaż mimo to

Niestety nie polubiłam się z panem Hugo.
Wzorując się na języku autora, książka jest dla mnie:
napisana z emfazą i manieryzmem,
egzaltowana,
pompatyczna,
napuszona,
pretensjonalna,
ckliwa,
przesadnie uwznioślona,
nadęta,
melodramatyczna,
teatralna,
afektowana,
epatująca nadmiernym patosem, 😉
patetyczna,
nienaturalna,
przesadna,
nadęta.

I te trudne do zniesienia zbiegi okoliczności.

Na koniec KOZETA:
Kiedyś widziałam program dokumentalny o mężczyźnie, który zakochał się w lalce. Lalka ta była rozmiarów normalnej kobiety, była jej doskonałą imitacją pod względem dotyku i wyglądu. Mężczyzna jadł z nią posiłki, oglądał telewizję, ubierał, zabierał na pikniki. Po prostu żył z nią jak z ukochana żoną.
Widziałam też film z Ryanem Goslingiem „Miłość Larsa”, który porusza tą samą tematykę.

Podobno opisane zachowania stają się coraz częstsze. Psychologowie szacują, że z czasem takich przypadków będzie coraz więcej. Znak naszych czasów.

I nie można powiedzieć by z tymi mężczyznami było coś nie w porządku, po prostu urodzili się zbyt późno. Jeszcze 150-200 lat temu, przez całe wieki, produkowano takie lalki seryjnie – zwłaszcza w dobrych domach.

Niestety nie polubiłam się z panem Hugo.
Wzorując się na języku autora, książka jest dla mnie:
napisana z emfazą i manieryzmem,
egzaltowana,
pompatyczna,
napuszona,
pretensjonalna,
ckliwa,
przesadnie uwznioślona,
nadęta,
melodramatyczna,
teatralna,
afektowana,
epatująca nadmiernym patosem, 😉
patetyczna,
nienaturalna,
przesadna,
nadęta.

I te trudne do zniesienia zbiegi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W recenzji do tomu pierwszego 'Nędzników' zawieram opinię dotyczącą całej sagi.
'Nędznicy' Wiktora Hugo to bez dwóch zdań czołowa pozycja w historii literatury światowej. Liczba nawiązań literatury współczesnej do tego arcydzieła francuskiego romantyzmu plasuje tę książkę wysoko na liście must-read każdego ambitnego czytelnika, umożliwia rozumienie treści, jak i inspiracji wielu dzieł powstałych w wiele lat po jego wydaniu. Historia Jana Valjeana wzrusza, wzruszała i z całą pewnością będzie wzruszać kolejne pokolenia zapalonych bibliofili, gdyż wartości w niej zawarte są uniwersalne, ponadczasowe. Drażnić trochę mogą rozwlekłe opisy historyczne, jak i wiele 'przypadkowych' spotkań bohaterów książki w wielkim Paryżu, ale cóż, takie piętno epoki romantyzmu. Niemniej jednak warto znaleźć czas i przeczytać to czterotomowe arcydzieło.

W recenzji do tomu pierwszego 'Nędzników' zawieram opinię dotyczącą całej sagi.
'Nędznicy' Wiktora Hugo to bez dwóch zdań czołowa pozycja w historii literatury światowej. Liczba nawiązań literatury współczesnej do tego arcydzieła francuskiego romantyzmu plasuje tę książkę wysoko na liście must-read każdego ambitnego czytelnika, umożliwia rozumienie treści, jak i inspiracji...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wiem, że to arcydzieło, ale nużące. Przeszkodą w odbiorze jest patetyczny język i mocno rozbudowane dygresje.
Mierżą mnie również bohaterowie, wydają się rażąco nieprawdopodobni: począwszy od nieskalanego biskupa, poprzez pozbawioną charakteru, uległą Kozetę, a skończywszy na (użyję eufemizmu) nie za mądrym Mariuszu. Za to Jan jest wzruszający w swojej walce z sobą, losem, a fragmenty o nim porywające.

Wiem, że to arcydzieło, ale nużące. Przeszkodą w odbiorze jest patetyczny język i mocno rozbudowane dygresje.
Mierżą mnie również bohaterowie, wydają się rażąco nieprawdopodobni: począwszy od nieskalanego biskupa, poprzez pozbawioną charakteru, uległą Kozetę, a skończywszy na (użyję eufemizmu) nie za mądrym Mariuszu. Za to Jan jest wzruszający w swojej walce z sobą, losem,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trochę za mocno trąci ta opowieść pracą organiczną, ale w końcu głównym motywem jest problematyka nędzy społecznej, jej przyczyn i konsekwencji. Tak więc trzeba uzbroić się w cierpliwość i przestawić na specyficzny sposób narracji.

Pierwszy tom ukazuje splatające się dzieje różnych postaci, które los z tego czy innego powodu doprowadził do tytułowej nędzy. I nie chodzi tylko o ubóstwo, ale ogólnie o upodlenie, poniżenie, zaszufladkowanie jako ktoś gorszy, brutalne przycięcie skrzydeł, uniemożliwiające wydobycie się z życiowego dołka. Mamy tu więc galernika, który "nawraca się" dzięki kontaktowi z księdzem, który jako jedyny obdarzył go zaufaniem, a także dzięki podłości, którą nieopatrznie wyrządził małemu chłopcu. Mamy Fantynę, którą los doprowadził do przedwczesnego macierzyństwa, a następnie - do konieczności oddania dziecka na łaskę rodziny i zejścia na drogę prostytucji, aby utrzymać córkę na łasce chytrych krewnych. Mamy wreszcie Kozetę - córkę wspomnianej Fantyny, która w domu opiekunów musi pełnić funkcję służącej, cierpiąc głód i chłód, mimo nakładów finansowych swojej matki.

Przejmujące to historie, nie raz człowiek zgrzyta zębami na niegodziwość, której ofiarą padają bohaterowie. Pojawia się niby jakiś promień nadziei, jakaś szansa na odmianę losu, ale tytułowym nędznikom prędzej czy później los zawsze rzuca kłody pod nogi...

Z niecierpliwością czekam, aż sięgnę po drugi tom, żeby doczytać dalsze ich losy...

Trochę za mocno trąci ta opowieść pracą organiczną, ale w końcu głównym motywem jest problematyka nędzy społecznej, jej przyczyn i konsekwencji. Tak więc trzeba uzbroić się w cierpliwość i przestawić na specyficzny sposób narracji.

Pierwszy tom ukazuje splatające się dzieje różnych postaci, które los z tego czy innego powodu doprowadził do tytułowej nędzy. I nie chodzi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to