Subtelna. To pierwsze słowo, które przychodzi mi na myśl, gdy przeglądam książkę Jarosława Mikołajewskiego. Subtelna, mimo iż podejmuje trudny temat choroby i śmierci bliskiej osoby.
Dzisiejsza literatura dla dzieci przyzwyczaiła nas już do tego, że nie ma tematów tabu. Dzieci należy oswajać z tym, co nieuniknione, nawet jeśli mówienie o tym boli i wzrusza. Tak jak czytamy dzieciom stare baśnie, nie omijając okrutnych fragmentów, tak nie powinniśmy pomijać trudnych tematów w rozmowach z najmłodszymi.

Kiedy ciężko nam oswoić dzieci z bolesną częścią życia, kiedy nie mamy pomysłu na rozmowę, możemy zajrzeć do mądrej książki, w której trudny temat został odpowiednio zarysowany i subtelnie opisany.

Kiedy kiedyś czyli Kasia, Panjan i Pangór przyciąga wzrok samym tytułem. W dalszej kolejności oczarowuje ilustracjami i przykuwa uwagę treścią. To bardzo ładna (tak, ładna) opowieść o odchodzeniu, o pogodzeniu się z chorobą i śmiercią. Mikołajewski pisze o śmierci jako naturalnej części życia, podejmując przy okazji temat niesamowitej przyjaźni, która nawiązała się między dziewczynką i starszym panem. To Panjan zostawia list, w którym wyjaśnia Kasi przyczynę nagłego zniknięcia...Nie bezpośrednio, ale delikatnie, poetycko. W bajkowy sposób pomaga rodzicom odpowiedzieć na pytania dręczące dziewczynkę.

Subtelna. To pierwsze słowo, które przychodzi mi na myśl, gdy przeglądam książkę Jarosława Mikołajewskiego. Subtelna, mimo iż podejmuje trudny temat choroby i śmierci bliskiej osoby.
Dzisiejsza literatura dla dzieci przyzwyczaiła nas już do tego, że nie ma tematów tabu. Dzieci należy oswajać z tym, co nieuniknione, nawet jeśli mówienie o tym boli i wzrusza. Tak jak czytamy...

Książka dla dzieci, ale z ogromną przyjemnością po nią sięgnęłam.
Opowiada historię wyjątkowej przyjaźni małej Kasi i jej sąsiada, pana Jana.
Wspólne karmienie gołębi, rozmowy, żarty bardzo zbliżają ich do siebie.
Niestety Kasia widzi i czuje, że coś się zmienia, nie tylko w wyglądzie, ale i w zachowaniu przyjaciela. Od tej pory nic już nie będzie jak dawniej. Ale czy będzie gorzej?
Przepiękna, magiczna opowieść o starzeniu się, przemijaniu i odchodzeniu. O tym, w jaki sposób rozmawiać o śmierci z dzieckiem. Jak oswoić coś, co nas samych przeraża i z czym próbujemy się pogodzić.
Jestem nią totalnie zachwycona.

Książka dla dzieci, ale z ogromną przyjemnością po nią sięgnęłam.
Opowiada historię wyjątkowej przyjaźni małej Kasi i jej sąsiada, pana Jana.
Wspólne karmienie gołębi, rozmowy, żarty bardzo zbliżają ich do siebie.
Niestety Kasia widzi i czuje, że coś się zmienia, nie tylko w wyglądzie, ale i w zachowaniu przyjaciela. Od tej pory nic już nie będzie jak dawniej. Ale czy...

Kasia ma przyjaciela, Panajana.
Pan Jan ma przyjaciela, Panagóra.
Panagór i Panjan muszą odejść.

Historia o pięknej przyjaźni między małą dziewczynką i starszym mężczyzną.
O śmierci ukazanej jako wyruszenie na wspaniałą przygodę.

Piękne ilustracje Doroty Łoskot-Cichockiej oraz oszczędny tekst Jarosława Mikołajewskiego tworzą opowieść, która sprawiła, że moje oczy zaszkliły się od łez. Jest to pozornie prosta historia, która trafia tam, gdzie trafić powinna. Łagodzi okrutną rzeczywistość śmierci i sprawia, że ból może wydawać się mniejszy. W końcu my może już nie spotkamy osoby, która odeszła, ale wiemy, że nie widujemy jej, bo wyruszyła na przygodę życia. To takie... Miłe.

Nie jestem zwolenniczką udawania, że śmierć nie istnieje, ale jednocześnie nawet mnie, osobę dorosłą, naprawdę pokrzepia historia pokroju „Kiedy kiedyś, czyli Kasia, Panjan i Pangór". A skoro przynosi ulgę komuś w moim wieku, to jak dobrze musi działać na dzieci, które rozumieją odchodzenie jeszcze mniej niż my?

To druga książeczka od wydawnictwa Słowne Młode, którą przeczytałam, a która porusza ten temat (wcześniej poznałam „Świat według dziadka") i jestem ogromnie wdzięczna za wydawanie właśnie takich tytułów. Są potrzebne. BARDZO. A akurat ten dodatkowo wizualnie naprawdę robi wrażenie. Najwyraźniej znalazłam kolejnego ilustratora, którego karierę muszę śledzić.

Kasia ma przyjaciela, Panajana.
Pan Jan ma przyjaciela, Panagóra.
Panagór i Panjan muszą odejść.

Historia o pięknej przyjaźni między małą dziewczynką i starszym mężczyzną.
O śmierci ukazanej jako wyruszenie na wspaniałą przygodę.

Piękne ilustracje Doroty Łoskot-Cichockiej oraz oszczędny tekst Jarosława Mikołajewskiego tworzą opowieść, która sprawiła, że moje oczy...

Piękne ilustracje, które są jednak tylko tłem (co się rzadko zdarza!) dla tekstu. Panjan opowiada Kasi zadziwiające historie, w które nie sposób nie uwierzyć, tworząc przy tym klimat prawdziwie baśniowy. Piękna historia, w której zgoda na starość i wynikającą z niej śmierć łączy się z niewinnym światem małej dziewczynki, dopiero poznającej to co dla starego człowieka dobiega już końca.
Chciałoby się nawet powiedzieć na koniec "i żyli długo i szczęśliwie", bo może to wcale nie koniec?

Piękne ilustracje, które są jednak tylko tłem (co się rzadko zdarza!) dla tekstu. Panjan opowiada Kasi zadziwiające historie, w które nie sposób nie uwierzyć, tworząc przy tym klimat prawdziwie baśniowy. Piękna historia, w której zgoda na starość i wynikającą z niej śmierć łączy się z niewinnym światem małej dziewczynki, dopiero poznającej to co dla starego człowieka...

Delikatnie o ostatecznym.

Delikatnie o ostatecznym.

Urocza, pięknie ilustrowana opowiastka o śmierci.

Urocza, pięknie ilustrowana opowiastka o śmierci.