Do pisania wspomnień namawiało Irenkę wiele osób. I ja także. Wynikało to chyba z tego, że była dobrą rozmówczynią, umiała zwięźle, niebanalnie i dowcipnie formułować uwagi o ludziach i niektórych swoich przeżyciach, a przy tym obracała się w kręgu osób ciekawych i sama była barwną postacią.
A jednak tego pisania o latach przeżytych nie spieszyło się jej nawet wtedy, kiedy już była świadoma, że niewiele zostało jej na to czasu. (...) Nie uważała się przez cały właściwie najaktywniejszy zawodowo okres swego życia za człowieka pióra. Jeżeli nawet tylko szczególny zbieg okoliczności powojennych sprawił, że udziałem jej stała się praca wydawcy książek, to temu zbiegowi okoliczności wyszła ochoczo naprzeciw, uważając, że nie mogło jej zdarzyć się nic wspanialszego, niż być przyjaciółką i powiernicą, a niekiedy także opiekunką tych, którzy swymi książkami dostarczali jej największych radości: uwielbianych przez nią pisarzy.- ze Wstępu Ryszarda Matuszewskiego