Tak słabą ocenę powinienem uzasadnić.
"Biała Bogini" nie jest ani powieścią , ani książką naukową. To że "odczytuje" stare teksty tak jak mu pasuje ( w stylu Danikena ),można przeboleć ; ale pisanie o wszystkim co w danej chwili przyjdzie mu do głowy (np. porównywanie słów w kilku językach ),sprawia że książka jest beznadziejnie nudna.

Tak słabą ocenę powinienem uzasadnić.
"Biała Bogini" nie jest ani powieścią , ani książką naukową. To że "odczytuje" stare teksty tak jak mu pasuje ( w stylu Danikena ),można przeboleć ; ale pisanie o wszystkim co w danej chwili przyjdzie mu do głowy (np. porównywanie słów w kilku językach ),sprawia że książka jest beznadziejnie nudna.

Trzeba to powiedzieć jasno: to NIE JEST książka naukowa. Autor sam przyznaje, że ani nie jest mediewistą, ani nie zna walijskiego, a tekst, na którym się opiera, to nierzetelne tłumaczenie, ale to nie przeszkadza mu wycinać wybranych wersów z tego tekstu i składać z nich nowego, zgodnego z jego koncepcją pradawnej bogini (on to nazywa "rekonstrukcją"). "Biała Bogini" broni się być może jako (mówię to bez żadnej ironii) księga objawiona neopogaństwa albo jako wgląd w osobistą Gravesowską filozofię, ale ja niestety chyba mam mózg sformatowany przez patriarchalny paradygmat grecko-rzymsko-judeochrześcijańskiej tradycji naukowej, którą Graves tak gardzi, bo jego wywody w ogóle do mnie nie przemawiają. Wolę jego powieści historyczne.

Trzeba to powiedzieć jasno: to NIE JEST książka naukowa. Autor sam przyznaje, że ani nie jest mediewistą, ani nie zna walijskiego, a tekst, na którym się opiera, to nierzetelne tłumaczenie, ale to nie przeszkadza mu wycinać wybranych wersów z tego tekstu i składać z nich nowego, zgodnego z jego koncepcją pradawnej bogini (on to nazywa "rekonstrukcją"). "Biała Bogini" broni...

Książka pióra wyznawcy, nie badacza. Z kart bije szczera miłość do Bogini, lecz niestety jeśli chodzi o analizę lingwistyczną (i historyczną czasem też) Graves bazuje raczej na intuicji niż rzetelnej wiedzy. Mimo to porywa, nawet jeśli archeologów, historyków i językoznawców jednocześnie doprowadza do rozpaczy :) Poza tym to niewyczerpane źródło inspiracji dla pisarza. Warto przeczytać też świetny wstęp Jerzego Prokopiuka.

Książka pióra wyznawcy, nie badacza. Z kart bije szczera miłość do Bogini, lecz niestety jeśli chodzi o analizę lingwistyczną (i historyczną czasem też) Graves bazuje raczej na intuicji niż rzetelnej wiedzy. Mimo to porywa, nawet jeśli archeologów, historyków i językoznawców jednocześnie doprowadza do rozpaczy :) Poza tym to niewyczerpane źródło inspiracji dla pisarza....

Wymagająca i trudna książka, nieszczególnie zachęcająca do dalszego czytelniczego wysiłku. Dość sucha i chaotyczna. Nie przebrnęłam mimo kilku podejść i sporego zainteresowania tematem. Liczyłam na opowieść o żeńskim bóstwie w kulturze celtyckiej napisaną pięknym językiem autora "Ja, Klaudiusz". Może kiedyś spróbuję ponownie. Na razie nie dałam rady.

Wymagająca i trudna książka, nieszczególnie zachęcająca do dalszego czytelniczego wysiłku. Dość sucha i chaotyczna. Nie przebrnęłam mimo kilku podejść i sporego zainteresowania tematem. Liczyłam na opowieść o żeńskim bóstwie w kulturze celtyckiej napisaną pięknym językiem autora "Ja, Klaudiusz". Może kiedyś spróbuję ponownie. Na razie nie dałam rady.

Przeczytałem tę książkę dawno temu. Jest ona istną kopalnią wiedzy dla ludzi zainteresowanych historią kultury i literaturą. Wiele dowiedziałem się z niej o kulturze i literaturze średniowiecznej i dlatego uważam, że powinno się ją przeczytać. Interesuję się mitologiami świata i legendami różnych kultur, a ta książka jest świetnym przewodnikiem po tej tematyce.

Przeczytałem tę książkę dawno temu. Jest ona istną kopalnią wiedzy dla ludzi zainteresowanych historią kultury i literaturą. Wiele dowiedziałem się z niej o kulturze i literaturze średniowiecznej i dlatego uważam, że powinno się ją przeczytać. Interesuję się mitologiami świata i legendami różnych kultur, a ta książka jest świetnym przewodnikiem po tej tematyce.

Książka świetna. Wymaga czasem buszowania po słownikach, encyklopediach i leksykonach, by nadrobić luki w wiedzy (mój umysł miałki wszystkiego nie ogarniał niestety).

Książka świetna. Wymaga czasem buszowania po słownikach, encyklopediach i leksykonach, by nadrobić luki w wiedzy (mój umysł miałki wszystkiego nie ogarniał niestety).

Dziwna książka. Niby traktat lingwistyczny, niby historyczny, niby filozoficzny, niby religioznawczy. Ale tak naprawdę jest chyba większy niż suma tych wszystkich rzeczy. Napisany pod wpływem wizji mistycznych, które miał autor po zażyciu peyotlu, tekst objawiony przez tytułową Białą Boginię.

Dziwna książka. Niby traktat lingwistyczny, niby historyczny, niby filozoficzny, niby religioznawczy. Ale tak naprawdę jest chyba większy niż suma tych wszystkich rzeczy. Napisany pod wpływem wizji mistycznych, które miał autor po zażyciu peyotlu, tekst objawiony przez tytułową Białą Boginię.

Kultowe wlaściwie (zwłaszcza wśród neopogan typu Wicca) dzieło autora "Ja, Klaudiusz" nie jest zwykłą książką religioznawczą, ale można nazwać ją manifestem autora, który był nie tylko badaczem kwestii tytułowej Bogini, ale twierdził, że objawiła mu się ona we własnej osobie. Owa Bogini jest według autora istniejącą we wszystkich religiach (nawet, jak się okazuje, w chrześcijańskiej) postacią uosabiającą żeński pierwiastek boski, a przez 600 stron dzieła śledzimy rzekome dowowy na to w mitach, legendach, dziełach kultury europejskiej a nawet starożytnych alfabetach.

Jeżeli ktoś interesuje się religioznawstwem, tradycją kultury i tajemnicami z przeszłości powinien przejść lekturę z zaciekawieniem, ale można jej wiele zarzucić. Po pierwsze, nie spodziewajmy się dzieła naukowego (co nie znaczy, że nie jest przejawem powalającej wręcz erudycji). Książka bardziej przypomina momentami dzieła Dana Browna; autor każde nawet najbłahsze i najodleglejsze skojarzenie między semicką legendą a średniowiecznym poematem potrafi potraktować jako niezaprzeczalny dowód swej teorii, co momentami staje się wręcz karykaturalne. Po drugie, styl jest bardzo niejasny, zarzucani jesteśmy taką ilością informacji, że po jednej stronie nieraz gubimy wątek, a jeśli ktoś nie jest obeznany w temacie, natłok nowych faktów go przytłoczy.

Reasumując, nie należy traktować tego jako pracę naukową, ale jako swoistą ciekawostkę, manifest gorliwego wyznawcy i kopalnię informacji o religii i kulturze.

Kultowe wlaściwie (zwłaszcza wśród neopogan typu Wicca) dzieło autora "Ja, Klaudiusz" nie jest zwykłą książką religioznawczą, ale można nazwać ją manifestem autora, który był nie tylko badaczem kwestii tytułowej Bogini, ale twierdził, że objawiła mu się ona we własnej osobie. Owa Bogini jest według autora istniejącą we wszystkich religiach (nawet, jak się okazuje, w...