Wieczorem przyjdź na zócalo

Książka trochę nie wiadomo dla kogo...
Dla fanów reportażu na pewno nie - to nie jest reportaż, nie ma tu pogłębionych tematów, ciekawych postaci przedstawionych niepowierzchownie, istotnych rozmów. To relacja z turystycznej wyprawy. Wyprawy, bo to jednak 3 miesiące podróży nieoczywistym szlakiem przez 4 sąsiadujące kraje, bez wynajętego turoperatora. Turystycznej, bo obserwacje czynione przez autora są powierzchowne, oczywiste, nie wykraczają ani literacko ani faktograficznie ponad to, co nieco bardziej wrażliwy na kulturę turysta dostrzega i może opisać lub opowiedzieć.
Dla pasjonatów kultury i historii Ameryki Łacińskiej czy cywilizacji Majów to zbiór oczywistości. Z kolei dla osób lubiących podróżować palcem po mapie, idąc śladem autora, książka może okazać się nużąca: dosyć długa, pozbawiona efektowniejszych, spektakularnych przygód czy sytuacji. Zresztą - w dobie olbrzymiej ilości materiałów video dostępnych choćby na You Tube, tego rodzaju literatura podróżno-wakacyjna straciła rację bytu.
Plusy? Eleganckie operowanie językiem, sugestywne opisy pozwalające poczuć, wyobrazić sobie miejsca i sytuacje opisywane w książce. Czyta się dosyć miło, przyjemnie wędrując od miejscowości do miejscowości. Tylko niestety niewiele z tych podóżniczych impresji pozostaje z nami na dłużej.

Książka trochę nie wiadomo dla kogo...
Dla fanów reportażu na pewno nie - to nie jest reportaż, nie ma tu pogłębionych tematów, ciekawych postaci przedstawionych niepowierzchownie, istotnych rozmów. To relacja z turystycznej wyprawy. Wyprawy, bo to jednak 3 miesiące podróży nieoczywistym szlakiem przez 4 sąsiadujące kraje, bez wynajętego turoperatora. Turystycznej, bo...

To, co uchodzi Głombiowskiemu w krótkich tekstach do Travelera, kompletnie nie zdaje egzaminu w dłuższej formie. Ta książka wygląda jak zlepek migawek do scrapbookowych wspomnień z podróży. A może i nawet gorzej, bo w scrapbooking wkładamy dużo więcej serca i przemyśleń. Urywane krótkie fragmenty, najczęściej zaczynające się upierdliwym zabiegiem autora - wrzuceniem czytelnika w środek dialogu nie wiadomo z kim, nie wiadomo gdzie, powodują dezorientację. Nie umiem sobie wyobrazić trasy autora, miejsca, które w rzeczywistości są zapewne fascynujące, wypadają tak blado, bo autor jest znowu zdegustowany faktem, że wypił niesmaczną kawę i koniecznie musi nam o tym napisać. Motyw niedobrej kawy przewijający się przez karty książki jest do bólu denerwujący. I taki jest wydźwięk całej książki, ta Ameryka Środkowa to nic, tylko syf, kiła i mogiła, a raczej syf, niebezpiecznie i niedobra kawa. Wielokrotnie miałam odczucie, że to jest pamiętnik typowego roszczeniowego, uprzedzonego turysty, a nie kogoś, kto uważa się za podróżnika.

To, co uchodzi Głombiowskiemu w krótkich tekstach do Travelera, kompletnie nie zdaje egzaminu w dłuższej formie. Ta książka wygląda jak zlepek migawek do scrapbookowych wspomnień z podróży. A może i nawet gorzej, bo w scrapbooking wkładamy dużo więcej serca i przemyśleń. Urywane krótkie fragmenty, najczęściej zaczynające się upierdliwym zabiegiem autora - wrzuceniem...

Nie dałam rady przebrnąć do końca, mimo chęci. Skończyłam na 150 stronie, dość wymęczona lektura. Garść faktów, sypnięta z turystycznej relacji. Mam mętlik w głowie, czy cos sie z tej ksiazki ciekawego wgl dowiedziałam. Taki misz-masz. Meksyk kraj barwny i z duszą przedstawiony, dość miałko. Zły wybór krajoznawczy. Spodziewałam się barwnej podróży, po kraju Azteków, zachęcona nazwą i okładką, a dostałam suchą broszurkę z gazety politycznej (metafora). Jakoś tak mnie nie porwało...
Opisywani ludzie i miejsca, trochę mało emocjonalnie. Choć dostałam parę ciekawostek o miejscach, jakkolwiek danie niezbyt smaczne.

Nie dałam rady przebrnąć do końca, mimo chęci. Skończyłam na 150 stronie, dość wymęczona lektura. Garść faktów, sypnięta z turystycznej relacji. Mam mętlik w głowie, czy cos sie z tej ksiazki ciekawego wgl dowiedziałam. Taki misz-masz. Meksyk kraj barwny i z duszą przedstawiony, dość miałko. Zły wybór krajoznawczy. Spodziewałam się barwnej podróży, po kraju Azteków,...

Z cyklu - byłem poza Europą, to napiszę reportaż. A nuż się sprzeda.

Autor "Wieczorem przyjdź na Zocalo" liznął Ameryki Środkowej (3 miesięczna podróż). Trochę o niej poczytał (ale nie aż tyle, żeby nie mylić krwawych Azteków z co do zasady niekrwawymi Majami - cóż jeden pies, i to i to Indianie). I uznał, że jego przełomowe przemyślenia trzeba koniecznie opublikować. Jak pomyślał, tak zrobił. Za to Ty czytelniku nie musisz, tego wyrobu reportażopodobnego czytać.

Naprawdę już lepiej sięgnąć po Cejrowskiego.

Z cyklu - byłem poza Europą, to napiszę reportaż. A nuż się sprzeda.

Autor "Wieczorem przyjdź na Zocalo" liznął Ameryki Środkowej (3 miesięczna podróż). Trochę o niej poczytał (ale nie aż tyle, żeby nie mylić krwawych Azteków z co do zasady niekrwawymi Majami - cóż jeden pies, i to i to Indianie). I uznał, że jego przełomowe przemyślenia trzeba koniecznie opublikować. Jak...

Łatwa i przyjemna lektura. Bez głębszych przemyśleń i wgryzania się w miejsca, które autor odwiedził. Dziennik z podróży, który równie dobrze mógłby zostać w szufladzie autora. Dobra pozycja dla tych, którzy wybierają się do Ameryki Środkowej i chcą zobaczyć jak tam jest, tak na "pierwszy rzut oka". Czytelnik przespaceruje się kilkoma zocalo i poobserwuje życie mieszkańców. Plus za plastyczne opisy i łatwość pióra.

Łatwa i przyjemna lektura. Bez głębszych przemyśleń i wgryzania się w miejsca, które autor odwiedził. Dziennik z podróży, który równie dobrze mógłby zostać w szufladzie autora. Dobra pozycja dla tych, którzy wybierają się do Ameryki Środkowej i chcą zobaczyć jak tam jest, tak na "pierwszy rzut oka". Czytelnik przespaceruje się kilkoma zocalo i poobserwuje życie mieszkańców....

Nudą wieje już od pierwszej strony. Odwiedziłem opisywane przez Głombiowskiego strony dwukrotnie, na szczęście za czytanie jego książki zabrałem się tuż po, a nie przed odbyciem podróży.Jak można barwny, inspirujący świat przedstawić w tak drętwy sposób? To książka bez przysłowiowego "jaja".

Nudą wieje już od pierwszej strony. Odwiedziłem opisywane przez Głombiowskiego strony dwukrotnie, na szczęście za czytanie jego książki zabrałem się tuż po, a nie przed odbyciem podróży.Jak można barwny, inspirujący świat przedstawić w tak drętwy sposób? To książka bez przysłowiowego "jaja".

bardzo ciekawa relacja z podróży po paru krajach Ameryki Środkowej. zaczynamy od Meksyku, typowych i obleganych przez turystów miejscach by uciec i do Gwatemali, i na Salwador oraz do Hondurasu. Na początek autor raczy czytelników opisem historii Majów, ich cywilizacji, pokrótce opisuje życie w sennych wioskach i miasteczkach, dowodzi wyższości sizalowych hamaków nad bawełnianymi.
najważniejsze jest dla autora podpatrywanie życia miejscowej ludności, ich zwyczajów i świąt, fiest i codzienności. Opisuje smak potraw, perypetie z miejscowym transportem, osobliwości przyrody jak wulkany i lasy namorzynowe. Czy Cancun oznacza " miasto węży"? Ubarwia swoją relację opisując krwawe zwyczaje Majów, ich precyzyjny kalendarz, losy najeźdźców, architekturę kolonialną itp. Łatwo uzależnić się od lekkiego gawędziarskiego stylu i historyjek bo czyta się z zapartym tchem.
Budzi się nostalgia za tymi barwnymi krajami, podążamy za narratorem do tradycyjnych sklepów i restauracji dla lokalsów by kupić oryginalne farbowane meksykańskie tkaniny czy spróbować dziesiątek potraw z kukurydzy.

bardzo ciekawa relacja z podróży po paru krajach Ameryki Środkowej. zaczynamy od Meksyku, typowych i obleganych przez turystów miejscach by uciec i do Gwatemali, i na Salwador oraz do Hondurasu. Na początek autor raczy czytelników opisem historii Majów, ich cywilizacji, pokrótce opisuje życie w sennych wioskach i miasteczkach, dowodzi wyższości sizalowych hamaków nad...

Kogo z was nie nęcą podróże do odległych egzotycznych krain? Pełnych zapierających dech w piersiach widoków, zabytków, nieznanej kultury i cudownych opowieści...

Autor książki relacjonuje nam swoją podróż po Meksyku, Gwatemali, Salwadorze i Hondurasie. Zwiedził słynne miasto Majów Chitzen Itza, pływał po rzekach w poszukiwaniu flamingów, uczestniczył w wieczornych tańcach w sercach wielu miasteczek - placach zwanych Zocalo.

Uwielbiam historie o podróżach do innych krajów, których sama pewnie nigdy nie będę miała okazji odwiedzić. Dzięki tak zwanym powieściom podróżniczym mogę wiele się o nich dowiedzieć. Nie inaczej było z "Wieczorem przyjdź na Zocalo", dzięki której poznałam nieco bliżej dzieje starożytnej cywilizacji Majów oraz teraźniejsze zwyczaje i tradycje mieszkańców Meksyku i okolic. W książce czegoś mi jednak brakowało. Na początku nie potrafiłam sobie tego do końca uzmysłowić, ale po przemyśleniach odkryłam, że tym czymś jest... humor oraz opisy przemyśleń i przeżyć wewnętrznych bohatera. Powieść jak dla mnie jest z lekka przyciężka, brak w niej jakiś zabawnych anegdot czy ironii. Przyzwyczaiłam się do literatury podróżniczej w stylu Wojciecha Cejrowskiego (przeczytałam sporo jego dzieł) i chyba dlatego "Wieczorem..." wydała mi się zbyt sucha, momentami nawet jak książka naukowa lub też historyczna.

Dla miłośników podróży ta powieść jest bezcenna, zawiera mnóstwo ciekawych informacji, które naprawdę warto znać. Jest jednak pisana bez szczególnych emocji, bardziej na bazie suchych faktów, niż przeżyć z nimi związanych. Także, co kto lubi, przeczytać na pewno warto.

Kogo z was nie nęcą podróże do odległych egzotycznych krain? Pełnych zapierających dech w piersiach widoków, zabytków, nieznanej kultury i cudownych opowieści...

Autor książki relacjonuje nam swoją podróż po Meksyku, Gwatemali, Salwadorze i Hondurasie. Zwiedził słynne miasto Majów Chitzen Itza, pływał po rzekach w poszukiwaniu flamingów, uczestniczył w wieczornych tańcach...

Cudnie przenosi do Meksyku , Gwatemali ... nie chce sie kończyć czytać , nie tylko dla podróżników

Cudnie przenosi do Meksyku , Gwatemali ... nie chce sie kończyć czytać , nie tylko dla podróżników

Fajnie opisane zwyczaje i tradycje Meksykanów miasteczko po miasteczku czułam się jakbym towarzyszyła w podróży autorowi...

Fajnie opisane zwyczaje i tradycje Meksykanów miasteczko po miasteczku czułam się jakbym towarzyszyła w podróży autorowi...