Jest to, charakterystyczna dla czasów wojny i okupacji, poruszająca dogłębnie literatura faktu. Opowiadania Borowskiego przedstawiają ludzi i ich zachowania w obliczu piekła, w którym żyją. Często możemy spotkać się z drastycznymi opisami zjawisk zachodzących podczas IIwś na przykład, wyrzucanie martwych, podeptanych niemowląt z wagonów pociągu, przywożącego ludzi do obozów lub przerabianie ludzi na mydło. Jest to książka, którą niewątpliwie powinien przeczytać KAŻDY, bez wyjątku. Poznawanie rzeczywistości, która tak bardzo odbiega od tej znanej nam w czasach pokoju, potrafi przytłoczyć. Mimo wszystko warto mieć świadomość z tego co się działo, aby nie dopuścić do czegoś tak potwornego kolejny raz.

Jest to, charakterystyczna dla czasów wojny i okupacji, poruszająca dogłębnie literatura faktu. Opowiadania Borowskiego przedstawiają ludzi i ich zachowania w obliczu piekła, w którym żyją. Często możemy spotkać się z drastycznymi opisami zjawisk zachodzących podczas IIwś na przykład, wyrzucanie martwych, podeptanych niemowląt z wagonów pociągu, przywożącego ludzi do...

Przeczytałam kilka z nich i pomimo braku dużego zainteresowania tamtym czasem mam ogromny szacunek do niego. Ci ludzie naprawdę dużo przeszli.

Przeczytałam kilka z nich i pomimo braku dużego zainteresowania tamtym czasem mam ogromny szacunek do niego. Ci ludzie naprawdę dużo przeszli.

Nieludzkie warunki w obozach pracy przymusowej. Człowiek, człowiekowi człowiekiem. Nie ma tam miejsca na moralność, na współczucie, inne uczucia. Kazdy walczy o przeżycie, nawet kosztem innych. Śmierć na porządku dziennym.

Nieludzkie warunki w obozach pracy przymusowej. Człowiek, człowiekowi człowiekiem. Nie ma tam miejsca na moralność, na współczucie, inne uczucia. Kazdy walczy o przeżycie, nawet kosztem innych. Śmierć na porządku dziennym.

"Opowiadania" Borowskiego pokazują, do czego jest zdolny człowiek, gdy chodzi o ocalenie własnego życia. Nie potrafię osobiście wyobrazić sobie tego, jak człowiek został poniżony, ochlapany błotem, został traktowany jak zwierzę, jak przedmiot czy narzędzie do pracy. Nie potrafię sobie wyobrazić, co człowiek mógł wtedy czuć, co nim kierowało.

"Opowiadania" przeczytałem już jakiś czas temu, ale nadal jestem nimi wstrząśnięty. Książka zmiażdżyła mnie umysłowo, budząc we mnie melancholię i brak chęci działania. Borowski pokazuje, co na codzień działo się w barakach, jakie były relacje międzyludzkie, przede wszystkim pokazuje PSYCHOLOGIĘ CZŁOWIEKA ZLAGROWANEGO.

Będąc w Auschwitz-Birkenau wziąłem te opowiadania ze sobą. Po prostu nie mogłem postąpić inaczej; chciałem je mieć przy sobie podczas wizyty w tych obozach. Powiem tak, po wizycie, z "Opowiadaniami" Borowskiego w torbie, wysiadłem psychicznie. Ciągle w głowie mam te widoki ściętych włosów, zdjęć ludzi, ich przedmiotów osobistych, tysięcy par butów czy ostatecznie baraków.

Przeżycia te na pewno pozostaną ze mną do końca życia.

"Opowiadania" Borowskiego pokazują, do czego jest zdolny człowiek, gdy chodzi o ocalenie własnego życia. Nie potrafię osobiście wyobrazić sobie tego, jak człowiek został poniżony, ochlapany błotem, został traktowany jak zwierzę, jak przedmiot czy narzędzie do pracy. Nie potrafię sobie wyobrazić, co człowiek mógł wtedy czuć, co nim kierowało.

"Opowiadania" przeczytałem już...

Łatwa w odbiorze książka właściwie zaskakująca prostotą, ale przede wszystkim szokująca.

Łatwa w odbiorze książka właściwie zaskakująca prostotą, ale przede wszystkim szokująca.

Lubię książki, w których rzeczywistość odwzorowywana jest przez konkretny żargon, typowe powiedzenia itd. Do tego mocne fragmenty, przejmujące opisy śmierci i rzeczywistości w obozach. ,,Proszę państwa do gazu" i ,,U nas w Auschwitz" duzo lepsze niz ,,Pożegnanie z Marią" i ,,Bitwa pod Grunwaldem". Dobrze poczytać coś prawdziwego, bez zbędnej otoczki i koloryzowania świata.

Lubię książki, w których rzeczywistość odwzorowywana jest przez konkretny żargon, typowe powiedzenia itd. Do tego mocne fragmenty, przejmujące opisy śmierci i rzeczywistości w obozach. ,,Proszę państwa do gazu" i ,,U nas w Auschwitz" duzo lepsze niz ,,Pożegnanie z Marią" i ,,Bitwa pod Grunwaldem". Dobrze poczytać coś prawdziwego, bez zbędnej otoczki i koloryzowania...

Tego o naturze ludzkiej w TVN Wam nie powiedzą. Warto przeczytać i nie zrażać się tą całą pompą i martyrologią którą okrasza się opowiadania Borowskiego w szkołach (a przynajmniej tak było jak ja byłem do różnych szkół zmuszany:)). Sam popełniłem ten błąd i dałem się zniechęcić przez różne instytucje edukacyjne (a raczej redukcyjne). Nawet nie wiem czemu później sam sięgnąłem po opowiadania Borowskiego. Była to jednak dobra decyzja. Fakty faktami, każdy je zna (no prawie każdy) jednak tu mamy to w tak ludzkiej formie podane i chyba to jest najbardziej poruszające. Tu nie ma tak naprawdę ZŁA, tu jest zło, zwyczajne i małe, takie skur******** i banalne. Tak codzienne. Prawie widok z za okna. Fajnie jak ZŁO jest duże i wyraziste i można nim skutecznie straszyć z wielką estymą, ale takie małe zło to dopiero mnie przeraża. Wszystko to też uświadamia, iż te okropności nie są niczym tak niezwykłym dla ludzi, nie są wcale domeną jednego narodu. Wszyscy tacy jesteśmy gdzieś na dnie duszy (banał). Cały ten humanizm można sobie wsadzić gdzieś bardzo głęboko gdy w oczy zagląda zwierzęcy strach i górę biorą instynkty albo człowiek sobie da wmówić, że inne życie nie ma żadnej wartości i bezmyślnie przyjmie rozgrzeszenie od myślących za niego.

Tego o naturze ludzkiej w TVN Wam nie powiedzą. Warto przeczytać i nie zrażać się tą całą pompą i martyrologią którą okrasza się opowiadania Borowskiego w szkołach (a przynajmniej tak było jak ja byłem do różnych szkół zmuszany:)). Sam popełniłem ten błąd i dałem się zniechęcić przez różne instytucje edukacyjne (a raczej redukcyjne). Nawet nie wiem czemu później sam...

wstrzasajace,smutne. Ludzie ludziom zgotowali ten los. Nie raz czytajac tę ksiazke bylam zszokowana.

wstrzasajace,smutne. Ludzie ludziom zgotowali ten los. Nie raz czytajac tę ksiazke bylam zszokowana.