Kolejny wspaniały niby-dziennik Mistrza, o którym można by godzinami, bo jest tu i wszystko to, co było obsesja mistrza i być może jeszcze więcej. Prawda pomieszana ze zmyśleniem, ale dystans do samego siebie zawsze ten sam – rzecz, której naprawdę brakuje dzisiejszym pisarzom, w zasadzie wszystkim.

Ale przy ponownej lekturze zaskoczyło mnie jedno. Pisząc pozytywnie o świeżo wydanych „Rozmowach polskich latem 1983 roku” Jarosława M. Rymkiewicza, Konwa pasuje go niejako na „honorowego Litwina”, a czyni to w taki oto sposób: „Z jego cienkiego, uczonego, profesorskiego gardła wydobył się bas, jak ze starego żubra, zagrały mięśnie na turzym karku i czmychnął raptem siarką i płomieniami z czarnych nozdrzy”.

Niech mnie Konwicki z nieba Perunem razi, niech mnie święty litewski wąż udusi, niech mnie duch Wlk. Ks. Witolda włócznią przebije, jeśli to z tego cytatu JMR nie zaczerpnął inspiracji do słynnego swego bon motu z 2007 r.:

„…Wielki białowieski żubr spał sobie słodko (lub spał dręczony okropnymi snami) gdzieś na polanie w głębi puszczy i sen jego, podobny śmierci, mógłby trwać jeszcze wiele lat - gdyby Jarosław Kaczyński nagle nie ugryzł go w dupę. Żubr, ugryziony przez pana premiera, podniósł głowę, potrząsnął rogami, ryknął i popędził. Dokąd, tego nikt nie wie. Ale galopuje, pędzi ku swoim nieznanym, dzikim przeznaczeniom. Polska poruszyła się, została poruszona - jest coraz inna i będzie jeszcze inna…”.

A zatem Rymkiewicza „było za grobem zwycięstwo”. Polska z każdą chwilą jest inna, coraz bardziej inna i będzie jeszcze bardziej inna..... Tylko, czy jest się z czego cieszyć?.

Kolejny wspaniały niby-dziennik Mistrza, o którym można by godzinami, bo jest tu i wszystko to, co było obsesja mistrza i być może jeszcze więcej. Prawda pomieszana ze zmyśleniem, ale dystans do samego siebie zawsze ten sam – rzecz, której naprawdę brakuje dzisiejszym pisarzom, w zasadzie wszystkim.

Ale przy ponownej lekturze zaskoczyło mnie jedno. Pisząc pozytywnie o...

„Dlaczego ci, co przynoszą wolność, nazajutrz budują więzienia i zakładają policję. Dlaczego bojownicy wolności, kiedy zwyciężą, stają się żandarmami. Dlaczego ta wolność jak księżyc ma dwa oblicza. Dlaczego my (Polacy) możemy widzieć tylko tę gorszą stronę wolności”.
(Tadeusz Konwicki „Nowy Świat i okolice”)

Dobre pytania–niepytania zadawał T. Konwicki.
I najważniejsze, jak to się dzieje, że nagle ci, którzy o tę wolność walczyli „padają przed kimś innym na klęczki, kładą stopę na swoim karku i oddają się w wieczną niewolę”?
„Dawniej jakiś typek, rozkochany w sobie, co uważał, że ma od Boga dane decydowanie o losach bliźnich, przynajmniej trochę się krępował swoich aspiracji, zatajał je.
Dziś wstyd wyekspirował. Dziś wstydu nie ma na rynku.”.

Pisał te słowa Konwicki w połowie lat 80. Pisząc, miał pewno na myśli to, co miał (Co autor miał na myśli? – Ja tam nie wiem, pani profesor, ale pewnie Jasiu wie, bo on umie wywoływać duchy).
Dziś, patrząc na zachowania części swoich dawnych kolegów, chciałbym zapytać, dobrze wam z tą stopą na karku?

„Dlaczego ci, co przynoszą wolność, nazajutrz budują więzienia i zakładają policję. Dlaczego bojownicy wolności, kiedy zwyciężą, stają się żandarmami. Dlaczego ta wolność jak księżyc ma dwa oblicza. Dlaczego my (Polacy) możemy widzieć tylko tę gorszą stronę wolności”.
(Tadeusz Konwicki „Nowy Świat i okolice”)

Dobre pytania–niepytania zadawał T. Konwicki.
I najważniejsze,...

[Drugie czytanie]

[Drugie czytanie]

Bardzo dobra powieść autobiograficzna, można przy niej intelektualnie odpocząć - nie mylić z odmóżdżaniem się. Wykorzystanie aglomeracji miejskiej przez autora w sprawny sposób plus zabawne, refleksyjne i czasem z nutą goryczy opisy dopełniają całości. Czytelnik się w tej lekturze zanurzy z odrobiną sentymentu.

Bardzo dobra powieść autobiograficzna, można przy niej intelektualnie odpocząć - nie mylić z odmóżdżaniem się. Wykorzystanie aglomeracji miejskiej przez autora w sprawny sposób plus zabawne, refleksyjne i czasem z nutą goryczy opisy dopełniają całości. Czytelnik się w tej lekturze zanurzy z odrobiną sentymentu.