Syntetyczny wykład historii politycznej II RP napisany przez historyka, ale też świadka i uczestnika. Jest to książka pisana przez "starego" endeka (nie mylić z młodymi radykałami) w duchu krytycznym wobec sanacji. Lektura zachęca do zastanawienia się nad tymi wszystkimi pomnikami Piłsudskiego, które stoją w całej Polsce. Antydemokratyczna dyktatura wojskowa o raczej ciężkim reżimie zwłaszcza wobec bohaterów-konkurentów: Witosa, Korfantego itd. Dziś zapomniani, choć ówcześnie nie mniej istotni, co jest swoistym zwycięstwem sanacji po latach.

Książka me też ten plus że uczciwe opisuje okres polski demokratycznej przed majem 1926, wspomina takich ludzi jak bracia Grabscy, Konstanty Skirmunt czy Aleksander Skrzyński o których słyszeli juz chyba tyko pasjonaci, a nie boję się zaryzykować tezy że lepiej przygotowaliby Polskę do II wojny światowej niż sanacja (np. kwestia Czechosłowacji).

Syntetyczny wykład historii politycznej II RP napisany przez historyka, ale też świadka i uczestnika. Jest to książka pisana przez "starego" endeka (nie mylić z młodymi radykałami) w duchu krytycznym wobec sanacji. Lektura zachęca do zastanawienia się nad tymi wszystkimi pomnikami Piłsudskiego, które stoją w całej Polsce. Antydemokratyczna dyktatura wojskowa o raczej...

Synteza ujęta w bardziej literacką i subiektywną w niż ścisłą i bezstronną formę opowieści o dochodzeniu do niepodległości oraz używaniu tejże wpierw przez sejmokratów, a następnie przez Piłsudskiego i sierot po nim pozostałych.
Spojrzenie na bieg spraw wyraźnie z pozycji programu narodowo-demokratycznego. Stąd bijąca w oczy czytelnika awersja do "piłsudczyzny". Zarazem jednak, jest w tym dziele zawarta spora ilość gorzkich słów pod adresem stronnictwa, którego patronem był Roman Dmowski. Szczególnie mocno podkreśla autor faktyczne odejście od programu narodowej demokracji w punktach podkreślających samoorganizację i uświadomienie obywatelskie, jakbyśmy dziś powiedzieli, mas zamieszkujących tereny przypadłe II Rzeczypospolitej. Władysław Konopczyński co najmniej sceptycznie podchodził do działalności ruchu narodowo-radykalnego, krytykując płytkość jego programu, który poza słabymi próbami tworzenia i wspierania handlu rdzennie polskiego, a całą resztę "programu politycznego" zapełniając treścią antysemicką.
Jako dwie decydujące o tak łatwym załamaniu się państwa polskiego u progu II wojny światowej wskazany jest brak konsensusu partii (do maja 1926 r.) i środowiska sanacyjnego (po maju 1926 r.) w kwestiach gospodarki i równowagi budżetowej oraz zaniedbanie sprawy unowocześnienia armii, za którą w pełni, w ocenie Konopczyńskiego, odpowiada Józef Piłsudski.
Dyskusyjna moim zdaniem krytyka polityki zagranicznej prowadzonej po zamachu majowym. Dla Konopczyńskiego polityka stabilizacji stosunków z Niemcami, szczególnie od 1933 roku jest pasmem nieporozumień i błędów. W tym punkcie uważam, że autor jest wyraźnie w błędzie, choć należy pamiętać, że kwestia dyplomacji polskiej lat trzydziestych XX w. jest do dziś tematem polemik, wręcz publicystycznych kampanii kampanii nienawiści niezależnie od barw partyjnych czy światopoglądów.
Podsumowując, jeśli zdystansujemy od fragmentów zrzucających winę za bieg zdarzeń na "masonerię" i "żydostwo" (wbrew pozorom rzadkich) mamy do czynienia dobrą pozycją, której spojrzenie na te lata, skażone z pewnością doświadczeniami autora, który sam działał jako poseł Sejmu II RP, z pewnością wzbogaci wiedzę o tym okresie.

Synteza ujęta w bardziej literacką i subiektywną w niż ścisłą i bezstronną formę opowieści o dochodzeniu do niepodległości oraz używaniu tejże wpierw przez sejmokratów, a następnie przez Piłsudskiego i sierot po nim pozostałych.
Spojrzenie na bieg spraw wyraźnie z pozycji programu narodowo-demokratycznego. Stąd bijąca w oczy czytelnika awersja do "piłsudczyzny". Zarazem...