Mam problem z tą pozycją, nie jest to tak naprawdę biografia, a zapis rozmów autora z Krzysztofem Kowalewskim o teatrze, a zwłaszcza sztukach, w których wystąpił p. Krzysztof. Nie byłoby w tym nic złego, brak jednak myśli przewodniej, chronologii, jakiegoś kręgosłupa, który by to spinał. Bardzo często nie jest podany rok, w którym odbyła się premiera danej sztuki (owszem, na końcu mamy spis ról, ale trochę niewygodnie jest skakać przez cały czas ze środka książki na jej koniec).
Ponadto pojawiło się sporo literówek i błędów interpunkcyjnych, w dodatku autor nie pokusił się o usunięcie didaskaliów p. Kowalewskiego, "słyszymy" wręcz każdą jego pauzę, dopowiedzenie, wtrącenie, ma się wrażenie, że nie czytamy książki, ale napisy do filmu dokumentalnego czy stenogram.
Jak dotąd to najsłabsza książka o sztuce, jaką czytałem. Jeżeli ktoś przed jej przeczytaniem nie interesował się za bardzo historią teatru, to ta książka go do tego raczej nie zachęci.
Moja ocena 5/10.

Mam problem z tą pozycją, nie jest to tak naprawdę biografia, a zapis rozmów autora z Krzysztofem Kowalewskim o teatrze, a zwłaszcza sztukach, w których wystąpił p. Krzysztof. Nie byłoby w tym nic złego, brak jednak myśli przewodniej, chronologii, jakiegoś kręgosłupa, który by to spinał. Bardzo często nie jest podany rok, w którym odbyła się premiera danej sztuki (owszem,...

Moim zdaniem to najlepsza biografia poświęcona kreacjom aktorskim Krzysztofa Kowalewskiego. Dla większości widzów to przede wszystkim aktor filmowy i telewizyjny o ogromnym potencjale komediowym. Ale ten obraz byłby niepełny, gdyby nie został podjęty temat teatralny. Jak zwykle w tej materii możemy polegać na wnikliwości Pana Romana Dziewońskiego. Ta książka rozpoczyna się od wątków rodzinnych Pana Krzysztofa, niełatwego wojennego dzieciństwa, żmudnego dążenia do aktorstwa. Ale przed wszystkim przypomina jego pokręcone ścieżki teatralne, peregrynacje po warszawskich teatrach. Plastycznie opisuje specyfikę życia teatralnego, przywołuje świat, którego już nie ma. Kiedy po spektaklu aktorzy nadal chcą przebywać ze sobą, rozmawiać o przedstawieniu, o sztuce – nawet trzymając w ręku zdjętą właśnie z nogi skarpetkę. To również wspomnienie aktorów, z którymi przyszło grać i nie zawsze była to gładka współpraca. Rozważania o karierach, które nie zawsze potoczyły się na miarę oczekiwań i talentu. I wreszcie przypomnienie spektakli – z racji uwielbienia talentu Jerzego Dobrowolskiego najciekawszy był fragment poświęcony sztuce „Ciemny grylaż”. Oczywiście sporo miejsca poświęcono występom w Teatrze STS oraz działalności w „Kwadracie”. Jedyny mankament książki – zbyt drobny, gęsty druk, utrudniający przyjemność czytania.

Moim zdaniem to najlepsza biografia poświęcona kreacjom aktorskim Krzysztofa Kowalewskiego. Dla większości widzów to przede wszystkim aktor filmowy i telewizyjny o ogromnym potencjale komediowym. Ale ten obraz byłby niepełny, gdyby nie został podjęty temat teatralny. Jak zwykle w tej materii możemy polegać na wnikliwości Pana Romana Dziewońskiego. Ta książka rozpoczyna się...

Lekko I pieknie snuta opowiesc o teatrze, ktorego juz nie ma. Bohaterami zapamietanych przez Pana Dziewonskiego I Kowalewskiego historii sa wielcy powojenni aktorzy I legendarne spektakle. Autor, jak zwykle staje na wysokosci zadania I przybliza nam swiat, ktory, pomimo, ze przeminal, nie bedzie, dzieki niemu, zapomniany. I to chyba jest sprawa najwaznijesza, bo, chocby tak powierzchowne, obcowanie z ta historia, daje ogromna przyjemnosc I satysfakcje. Pan Kowalewski z duza Swoboda I latwoscia przytacza wiele anegdod I opowiesci. Czyta sie to jednym tchem I od razu chce sie siegac po inne ksiazki pana Dziewonskiego.

Calosc skupia sie na teatralnych dokonaniach glownego bohatera I byc moze brakuje tutaj troche rozwinietych watkow dotyczacych jego filmow czy TTV. To, moim zdaniem, jedyny maly minusik.

Lekko I pieknie snuta opowiesc o teatrze, ktorego juz nie ma. Bohaterami zapamietanych przez Pana Dziewonskiego I Kowalewskiego historii sa wielcy powojenni aktorzy I legendarne spektakle. Autor, jak zwykle staje na wysokosci zadania I przybliza nam swiat, ktory, pomimo, ze przeminal, nie bedzie, dzieki niemu, zapomniany. I to chyba jest sprawa najwaznijesza, bo, chocby tak...