Manipulacja może być bardzo ciekawym tematem, dlatego za lekturę zabrałam się naprawdę chętnie: nie sądziłam, by odkryła przede mną coś niezwykłego, ale uznałam, że może poznam dzięki niej kilka ciekawych przypadków. Jak się okazało, Krzywe Zwierciadło. O manipulacji w mediach niby spełniała moje założenia, ale przy tym była dla mnie jedną z bardziej irytujących lektur, które poznałam w ostatnim czasie. Spytacie czemu? Zaraz Wam waśnię.
Autor pisze o dziennikarstwie oraz temu, jak działa manipulacja w mediach, czyli miejscu pracy dla osób o tej profesji. Obrał sobie jednak niełatwy temat. Propaganda obejmuje w końcu nie tylko same media, ale również politykę, sam sposób działania państwa, psychologię oraz wiele innych pokrewnych zagadnień. Nie można mówić o manipulacji nie wiedząc, jak te rzeczy działają: a niestety, pan Maciej Iłowiecki zdaje się wiedzieć o tym mniej niż ja, mimo, że przecież żaden ze mnie socjolog, czy ekonomista. Niestety, jeśli autor czegoś takiego uznaje, że państwowe media powinny być najbardziej bezstronne i nawet nie zna starej definicji słowa tolerancja to najzwyczajniej w świecie w ogóle nie powinien za pisanie tego typu książki się zabierać...
Jako dziennikarz, autor takiego tytułu powinien być tak bezstronny jak tylko się da, a biorąc pod uwagę temat książki manipulacji powinien po prostu unikać. Tyle, że jego książka nie dość, że ma w sobie sporo błędów to na dodatek jest wyraźnie stronnicza. Przykładowo, Maciej Iłowiecki często powołuje się na Jana Pawła II pisząc o tym, kim powinien być dziennikarz. Przepraszam, ale z jakiego tytułu przedstawiciel kościoła może być jakimkolwiek autorytetem w takiej sprawie...? Zrozumiałabym, gdyby autor tworzył wykład, albo pisał o moralności jako takiej: ale on pisze o mediach, a nie o czymś związanym z Kościołem...
Skłamałabym jednak mówiąc, że książka zawiera w sobie same wady. Podejście autora do tematu i jego kiepskie przygotowanie, szczególnie pod względem politologicznym niezwykle mnie raziły, ale same przykłady manipulacji przytacza w sposób poprawny. Niektóre historie, które możemy dzięki tej pozycji poznać są naprawdę ciekawe i szokujące, a sam styl Iłowieckiego jest bardzo lekki i przystępny, dzięki czemu niemal każdy jest w stanie przeczytać tę pozycję i w pełni ją zrozumieć.
Muszę jednak przyznać, że lektura jest już dziś nieco przestarzała: wprawdzie większość poruszanych przez autora tematów jest ponadczasowe to jednak skupia się on na mediach, które dziś stopniowo zanikają, a do tych nowych nie odnosi się w sposób bezpośredni praktycznie wcale.

Krzywe Zwierciadło można poznać: wielu Polaków z pewnością zgodzi się z twierdzeniami autora i uzna tę pozycję za kompendium wiedzy o manipulacji. Niestety, dla mnie czytanie tej książki było prawdziwą katorgą... i już wiem, że z Maciejem Iłowieckim nigdy więcej nie chcę mieć nic wspólnego.

Manipulacja może być bardzo ciekawym tematem, dlatego za lekturę zabrałam się naprawdę chętnie: nie sądziłam, by odkryła przede mną coś niezwykłego, ale uznałam, że może poznam dzięki niej kilka ciekawych przypadków. Jak się okazało, Krzywe Zwierciadło. O manipulacji w mediach niby spełniała moje założenia, ale przy tym była dla mnie jedną z bardziej irytujących lektur,...

Fragmenty aspirujące do roli podręcznika nudzą. Cenne są za to opisy i analiza przykładów. Niestety część już trąci myszką, treści przydałoby się odświeżenie.

Fragmenty aspirujące do roli podręcznika nudzą. Cenne są za to opisy i analiza przykładów. Niestety część już trąci myszką, treści przydałoby się odświeżenie.