Mnich

Ta książka nie jest klasycznym romansem ,lecz raczej dramatem osadzonym w średniowieczu.

Książka opowiada historię niezwykle wrażliwego i pełnego marzeń Auduna.
Ojciec chłopaka oddaje go do klasztoru, żeby nie musieć dzielić majątek pomiędzy chłopca a jego starszego brata.

Mijają lata Audun ma 18 lat i właśnie złożył śluby zakonne . Nie jest jednak on materiałem na mnicha. Audun jest tak naprawdę urodzonym artysta i romantykiem.

Właśnie trwa remont katedry Nidaros przystojny młody mnich spotyka przed katedra młoda i jasnowłosa piękna i pełna wdzięku Ingeborg, zwana Donna. Jest ona córka artysty pracującego przy odnowie katedry.

Młoda dziewczyna i nasz mnich zakochują się w sobie, i choć początkowo się bronią przed tym uczuciem w końcu mu ulegają. Dni podczas których Audun mógł pomagać przy odnowie katedry ojcu Donny i kiedy byli ze sobą tak blisko jak tylko może być dwójką zakochanych były najsczesliwszym czasem w życiu obojga . Niestety wszystko się psuje kiedy żądny władzy i zazdrosny przeor klasztoru zabrania Audunowii prac przy budowie i jest pilnowany ,żeby nie opuszczał terenu klasztoru. Donna po wyjezdzie ojca do Francji, okazuje sie popaść w nieszczęście i tak naprawdę ma mroczny sekret który nie wyjawila ukochanemu .

Mam mieszane uczucia co do tej książki . To znaczy zacznijmy od plusów całą historia jest bardzo ciekawa i fascynująca i przeczytałam ja w jednen dzień. Bardzo fajni byli też bohaterowie ,polubiłam brata Eiliffa, Audunna, czy Donne.

Jednak książka mnie ciut rozczarowała. Miłość opisana w książce jest co prawda nieskończona i jest pięknym czystym uczuciem, jednak jest także nieszczęśliwa i ukochanym nie dane sie połączyć, mają tylko te ulotne chwile szczęścia w to jedno lato podczas tych całych 15 lat kiedy toczy się cała akcja książki.

Nie ukrywam ze ,może zbyt przewidywalne książki są może i nudne ,ale sięgając po takie króciutkie książeczki zazwyczaj pragniemy się zrelaksować i poprawić sobie humor . Zwłaszcza zanurzyć się w świat pełen miłości, namiętności, dawnych epok, i tej magii gdzie akcja dzieje się w Skandynawii.

Ta książka złamała mi serce . Naprawdę bardzo kibicowałam Audunowii żeby był ze swoją ukochaną i został księdzem i był z synkiem. Audun to naprawdę cudowny, wrażliwy na piękno, wierny i zdolny, inteligentny mężczyzna, gdyby nie spotkał na swej drodze zła w czystej postaci -Thorleifa, z pewnością zrealizowałby wszystkie swoje pragnienia i był z rodziną. Każda porażkę bohatera bardzo przeżywałam i kibucowalam mu w chwilach radości.

Jednak nie rozumiem zachowania bohaterów. Np. jak Audunn mógł nie domyślić się ze ,Ingeborg sprzedawała swoje ciało przeorowi, jak tylko zaczęły się rozdziały z jej perspektywy ja juz od razu wiedziałam. Ale kurcze przecież widział jakim człowiekiem jest przeor i ze nie pomoglby jej bez niczego, a ona była biedna wiec wiadomo jaka mógł mieć korzyść, podadto wiedział ze to dziwne ze przeor nie przyjmował Donny w mowinicy co nie uchodzi, i czy on nie słyszał nic o błonie dziewiczej? Miał 11 lat jak został oddany ,czy nigdy nie słyszał nic od brata albo kogoś innego na ten temat?

Ojciec Donny tez dziwny nie domyślił się skąd córka ma pieniądze i zostawił ja na rok bez środków do życia.

Donna współczuję jej ,widać było ze czuła wstręt do przeora i oddala swój szacunek do siebie i cnotę i w pewien sposób sprzedała się jak latawica, żeby zarobić pieniądze dla ojca i zeby on spełnił swoje marzenia. Czuć było w tym miłość.Poświęciła to co miała najcenniejsze dla kogoś kogo bezinteresownie kochała. No i nieznała wtedy jeszcze Audunna .

Ale w to co dziewczyna później się wpakowała ,to ależ głupia była. Naprawdę nie mogła pójść do krewnych matki? Wiem że w tamtych czasach kobiety miały ciężko i ona nie miała nikogo kto mógł jej pomóc, ale mogła chociaż spróbować może by ja przyjęli i za kilka lat mogła podjąć pracę gdzieś jako służąca . Ona mówiła przeorowi ze dziecko jest jego ,co uniemożliwiało jej związek z Audunnem, bo odchodząc od Thorleifa straciłaby dziecko swoje i Audunna.

Poza tym jeśli tak bardzo bała się ze jej sekret wyjdzie na jaw to już w momencie gdy bała się ze Thorleif skrzywdził syna powinna była po powrocie do kraju pójść do Audunna i uciec z nim i synem.

No i Thorleif tak naprawdę nie liczac wpływów i okrucieństwa to tak naprawdę był bardzo głupi. Już widząc rzeźbę Donny u Audunna powinien domyślić się ze jest ona ukochaną Audunna z którą złamał celibat.

Poza tym po oczach chłopca i kręconych włosach też mógł się domyślić że, syn Donny jest dzieckiem Auduna ; zwłaszcza ze na pierwszym spotkaniu przeora i Auduna przecież Audnn miał 11 lat ,a podkreślane było jaki to syn Audunna jest podobny do niego coraz bardziej. Wiec zły biskup powinien lata temu odkryć sekret Donny.

Jak dla mnie zachowanie i naiwność bohaterów czasami były dziwne .

Nie rozumiem też zakończenia. Z początku i historii o duchu mnicha nawiedzajacym katedrę Nidaros, można domyślić się ze w katedrze miały miejsce tragiczne wydarzenia . I zakończenie nie będzie raczej szczęśliwe.

Jednak cała historia jest bardzo smutna sama w sobie i Audunn, Ingeborg i ich syn zaslugiwali na szczęście po tym co przeszli. Zakończenie powinno być bardziej jasne i rozbudowane .

Ciężko mi powiedzieć czy Audunn popełniając samobójstwo widzi duchy ukochanej i syna czy może Thorleif oszukał go ze ich zabił i oni żyli i przyszli na umówione spotkanie, a Donna i syn zrozpaczoni znaleźli powieszonego martwego Audunna .

Poza tym nie rozumiem motywu samobójstwa Audunna . Przecież Thorleiiff był złym człowiekiem, miał wielu wrogów, i każdy mógł go zabic. Większość osób wzielaby stronę Audunna, tym bardziej ze mógł oskarżyć ze to Thorleiiff go zaatakował, miał przecież krew na ubraniu. A poza tym Audunn powinien sprawdzić czy przeor zabił jego syna i ukochana ,bo z jego słów wynikało ze szuka miejsca na ich pochówek, Audunn powinien odprowadzić najbliższych do grobu.

"Mnich "jest bardzo ciekawa opowiescia. Jednak bardzo dolujaca i smutna . Z Frid Ingulstad spotkałam się już kiedyś czytając 20 pierwszych tomów "Przepowiedni księżyca "jednak chociaż bardzo mi się podobała, nie dokończyłam sagi. Wec chyba czas wreszcie przeczytać całość.

Ta książka nie jest klasycznym romansem ,lecz raczej dramatem osadzonym w średniowieczu.

Książka opowiada historię niezwykle wrażliwego i pełnego marzeń Auduna.
Ojciec chłopaka oddaje go do klasztoru, żeby nie musieć dzielić majątek pomiędzy chłopca a jego starszego brata.

Mijają lata Audun ma 18 lat i właśnie złożył śluby zakonne . Nie jest jednak on materiałem na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Miałam przymusowy dłuższy postój, więc żeby się nie nudzić sięgnęłam po pierwszą lepszą książkę, które wożę ze sobą w razie takich sytuacji. Po zapoznaniu się z opisem książki stwierdziłam, że może to być ciekawa historia.
Pewnego letniego dnia 1256 roku Audun, młody zakonnik, tuż przy budowanej wówczas wspaniałej katedrze w Nidaros spotyka córkę jednego z rzeźbiarzy, piękną jasnowłosą Ingeborg. Od pierwszej chwili rodzi się między nimi więź, która z czasem przekształca się we wzajemne zauroczenie, a później w prawdziwą miłość. Choć Audun nie z własnej woli wybrał życie w klasztorze, jako mnich ma obowiązek poddać się surowej zakonnej regule. Nie potrafi jednak stłumić gwałtownej namiętności, a kiedy okazuje się, że jego ukochaną interesuje się również okrutny
i żądny władzy przeor klasztoru, dochodzi do tragedii. Mimo że od tamtych wydarzeń minęło już wiele stuleci, w murach starej katedry wciąż rozbrzmiewa ich echo.
Zdecydowanie nie jest to jakieś ckliwe romansidło. I czyta się dość ciężko. Ale to chyba ze względu na całą historię. Powieść zaczyna się ciekawie. Młoda dziewczyna na wykładzie słyszy wzmiankę o duchu w katedrze w Nidaros. Niedługo potem od swojej gospodyni dostaje materiały dotyczące ducha tajemniczego mnicha. Oczywiście cała ta historia wciąga ją ale na tym koniec. Więcej jej nie widzimy.
Auduna poznajemy jako dziecko, które przez przypadek dowiaduje się, ze już w kołysce został przeznaczony do klasztoru. Tak niestety było w zamierzchłych czasach. Ziemi było mało, więc żeby nie rozdrabniać i tak niewielkich majątków wszystko dziedziczył najstarszy syn. Młodsi mogli ewentualnie szukać szczęścia
w wojaczce lub tak jak Audun przeznaczani byli do stanu duchowego. Który zresztą na wyższych szczeblach był bardzo dochodowy. Jednak nasz bohater trafia do klasztoru benedyktynów o zaostrzonej klauzuli a do tego jego przeor jest człowiekiem pozbawionym wszelkich skrupułów. Przez cały czas szkoda mi było chłopaka, który zdecydowanie nie nadawał się do tego typu życia. A jakby tego było mało zakochuje się w dziewczynie, która ma mroczny sekret. Od samego początku miałam wrażenie, że cała ta historia źle się skończy. Mimo, że los wydawał się uśmiechnąć w końcu do bohaterów książki. Niestety, moje przeczucia sprawdziły się. Zakończenie nie spodobało się mi zdecydowanie. Inna rzecz, że autorka nie wróciła do wątku Linn, młodej studentki, którą poznajemy na początku.
Po skończeniu książki miałam jakiś niedosyt. Byłam nastawiona na to, że mam w ręku romansidło a okazało się, że to dramat w czystej postaci. Jednak nie w tym rzecz. Odniosłam wrażenie, że autorka wprowadziła kilka wątków pobocznych, których nie pociągnęła dalej. Samo zakończenie jest... Sama nie wiem jakie mam odczucia wobec tej książki. Myślę, że każdy powinien przebrną przez nią sam, nie sugerując się niczyją opinią.

Miałam przymusowy dłuższy postój, więc żeby się nie nudzić sięgnęłam po pierwszą lepszą książkę, które wożę ze sobą w razie takich sytuacji. Po zapoznaniu się z opisem książki stwierdziłam, że może to być ciekawa historia.
Pewnego letniego dnia 1256 roku Audun, młody zakonnik, tuż przy budowanej wówczas wspaniałej katedrze w Nidaros spotyka córkę jednego z rzeźbiarzy,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czyta się szybko i dość szybko się o niej zapomina.
Historia całkiem ciekawa, do tego osadzona w średniowiecznych realiach, a to akurat lubię.
Można przeczytać, np. podczas podróży lub bezsennej nocy.

Czyta się szybko i dość szybko się o niej zapomina.
Historia całkiem ciekawa, do tego osadzona w średniowiecznych realiach, a to akurat lubię.
Można przeczytać, np. podczas podróży lub bezsennej nocy.

Pokaż mimo to

Nie znam się na tym, więc się wypowiem: ,,Mnich" nie wydaje się typowym romansidłem. Rozległa akcja, tocząca się na przestrzeni lat wokół tych samych bohaterów, którzy są swoją drogą całkiem fajni, zwłaszcza Eilif, do tego dobry klimat i zakończenie. Czytało się dobrze, chyba mnie jednak nie porwało, skoro opinia jest tak krótka. Brakowało mi zakończenia wątku z przedmowy.

Nie znam się na tym, więc się wypowiem: ,,Mnich" nie wydaje się typowym romansidłem. Rozległa akcja, tocząca się na przestrzeni lat wokół tych samych bohaterów, którzy są swoją drogą całkiem fajni, zwłaszcza Eilif, do tego dobry klimat i zakończenie. Czytało się dobrze, chyba mnie jednak nie porwało, skoro opinia jest tak krótka. Brakowało mi zakończenia wątku z przedmowy.

Pokaż mimo to

Tak sobie.

Tak sobie.

Pokaż mimo to