Jest to powieść fikcyjna, jednak oparta na autentycznych wydarzeniach, jakie miały miejsce w polskim futbolu i nie tylko. Książka trzyma w napięciu, a zwroty akcji i zakończenie, które do końca pozostaje niewiadome, przekonały mnie, aby dać jej maksymalną ocenę.

Jest to powieść fikcyjna, jednak oparta na autentycznych wydarzeniach, jakie miały miejsce w polskim futbolu i nie tylko. Książka trzyma w napięciu, a zwroty akcji i zakończenie, które do końca pozostaje niewiadome, przekonały mnie, aby dać jej maksymalną ocenę.

Słaba, tak najkrócej bym opisał tę pozycję. Co prawda przez pierwsze 100-150 stron świetnie się bawiłem, wychwytując przeróżne nawiązania i aluzje, ale od pewnego momentu książka stała się strasznie nudna i nużąca. Jest cała masa niepotrzebnych wątków i postaci, których obecność kompletnie nic nie wnosi do fabuły. Większość tych, co istotniejszych nie doczekała się puenty czy chociaż wiarygodnego zamknięcia. W moim odczuciu także dwaj główni bohaterowie są, jak by to ująć, źle skonstruowani. Jeden sprawia wrażenie najohydniejszego typa na świecie, dla którego jedyną wartością w życiu są pieniądze i nic poza tym. Drugi przez większość książki, sprawia wrażenie nieobecnego i zwyczajnie nudnego i nieistotnego, kiedy w końcu zostaje mu poświęcone nieco więcej książkowego czasu, zaczyna tylko i wyłącznie tracić w oczach czytelnika i ten stan rzeczy nie zmienia się już do końca. Ogólnie straszne rozczarowanie.

Słaba, tak najkrócej bym opisał tę pozycję. Co prawda przez pierwsze 100-150 stron świetnie się bawiłem, wychwytując przeróżne nawiązania i aluzje, ale od pewnego momentu książka stała się strasznie nudna i nużąca. Jest cała masa niepotrzebnych wątków i postaci, których obecność kompletnie nic nie wnosi do fabuły. Większość tych, co istotniejszych nie doczekała się puenty...

Korupcja jest niczym nowotwór. Niedokładnie wycięta z życia publicznego potrafi odradzać się na różne sposoby, w różnej formie. Czy dziś, kilka lat po rozbiciu mafii piłkarskiej możemy mieć pewność, że mecze ligowe są czyste? Chcielibyśmy, ale nie możemy mieć takiej pewności.

Opowieść "Okrągły przekręt" fikcyjna, ale maksymalnie uwiarygodniona historia procesu odradzania się sieci układów korupcyjnych. To ponura wizja piłkarskiego światka od lat trawionego korupcyjnym wirusem. Oficjalnie wirus został usunięty, ale on uparcie odradza się w nowej, trudniejszej do wykrycia formie.

"Okrągły przekręt" to książka zdecydowanie warta przeczytania i absolutnie nie trzeba być fanem futbolu, by dostrzec jej wysoką jakość i dać się jej porwać. To jedna z tych książek, które można przeczytać jednym tchem, bo od początku wciąga i trzyma napięcie od działu do działu.

Podsumowując można stwierdzić, że ta powieść przypomina oglądanie doskonałego i trzymającego w napięciu filmu.

Korupcja jest niczym nowotwór. Niedokładnie wycięta z życia publicznego potrafi odradzać się na różne sposoby, w różnej formie. Czy dziś, kilka lat po rozbiciu mafii piłkarskiej możemy mieć pewność, że mecze ligowe są czyste? Chcielibyśmy, ale nie możemy mieć takiej pewności.

Opowieść "Okrągły przekręt" fikcyjna, ale maksymalnie uwiarygodniona historia procesu odradzania...

Początek książki wręcz mnie odpychał. O kolejna książka piłkarska, dodatkowo z wymyślonymi nazwami własnymi FPN czy Nike Warszawa albo Silesia Wrosław. Niby nie wiadomo nic ale wiadomo wszystko.

W kolejną stronę książka się rozkręca, sposób korupcji oraz wpływania sędziów na mecz opisany jest świetnie. W połowie zaczynałem się zastanawiać czy to nadal fikcja czy autor nie zmienił jedynie nazw własnych pozostawiają historię opartą na faktach.

Jestem pozytywnie nastawiony o ile na początku książkę chciałem rzucić w kąt tak na koniec stwierdzam że historia napisana jest bardzo dobrze i zaciekawia czytelnika. Zakończenie również nie jest przewidywalne historia nie kończy się nagle happy endem. Historia trwa nadal już poza książką.

Początek książki wręcz mnie odpychał. O kolejna książka piłkarska, dodatkowo z wymyślonymi nazwami własnymi FPN czy Nike Warszawa albo Silesia Wrosław. Niby nie wiadomo nic ale wiadomo wszystko.

W kolejną stronę książka się rozkręca, sposób korupcji oraz wpływania sędziów na mecz opisany jest świetnie. W połowie zaczynałem się zastanawiać czy to nadal fikcja czy autor nie...

Książka nawet niezła, ale autor strzelił samobójczego gola w pewnym momencie.
W książce była rozmowa, pomiędzy Prezesem klubu, a jego trenerem. Prezes powiedział do trenera mniej więcej: " mamy za sobą pięć meczów i pięć punktów. Jedno zwycięstwo, trzy remisy i jedna porażka, a liderujący zespół ma już dziesięć punktów przewagi nad nami"
Czyżby autor nie pomyślał w tym momencie co pisze?
Biorąc pod uwagę punktację w prawdziwej ligowej piłce nożnej, to za wygrana są 3 punkty, za remis 1, a za przegraną 0. To by dawało już 6 punktów!
Chyba, że autor postanowił zmienić punktację- za wygraną 2 punkty, remis 1 punkt, za porażkę 0. I tu by się zgadzało- 2+1+1+1+0=5, ale wtedy z jakiej paki lider, by mógł mieć, aż dziesięć punktów przewagi?! biorąc pod uwagę, że za zwycięstwo są dwa punkty? Maksymalnie daje to 10 punktów, a więc tylko pięć punktów przewagi. No chyba, że lider rozegrał trzy mecze więcej, w co nie wierze :)
A więc, Panie Maurycy, więcej realizmu, a będzie git :)
Za ten błąd tylko jedna gwiazdka, ale serdecznie polecam!

Książka nawet niezła, ale autor strzelił samobójczego gola w pewnym momencie.
W książce była rozmowa, pomiędzy Prezesem klubu, a jego trenerem. Prezes powiedział do trenera mniej więcej: " mamy za sobą pięć meczów i pięć punktów. Jedno zwycięstwo, trzy remisy i jedna porażka, a liderujący zespół ma już dziesięć punktów przewagi nad nami"
Czyżby autor nie pomyślał w tym...

Korupcja w piłce - problem powszechnie znany, taki co to nie znika z dnia na dzień. Media mogły z niego czerpać jak ze źródła. Kto by pomyślał, że jest w tym pomysł na dobrą książkę? Powieściowy debiut Maurycego Nowakowskiego wyjątkowo przypadł mi do gustu. Dajcie mi więcej takich opowieści!

"Okrągły przekręt" to przeplatanka dwóch historii z nie do końca różnych środowisk. Różne są za to perspektywy i kąt patrzenia na piłkę nożną. Nowakowski zaprasza nas do ponurego świata, w którym nieuczciwość jest głównym sposobem na zarobienie szybkich pieniędzy. Wydawało nam się, że korupcja zanika? Ależ skąd! Ma się lepiej niż kiedykolwiek. Czasami po prostu brudy pierze się po cichu.

Prawdziwą twarz Macieja Bojarskiego poznajemy od razu. I nie jest to twarz sprawiedliwego sędziego. Korupcja nie jest dla niego niczym nowym, ale wciąż mało kto wie, że od czasu do czasu bierze w łapę. Można polubić skorumpowanego człowieka? Przecież taki ma wpisaną nieuczciwość w życie. A jednak Bojar da się lubić, mimo że do przyjemniaczków nie należy. Nasz trzydziestosześcioletni sędzia daje nam szansę na obejrzenie brutalnego siedliska sprzedajności od wewnątrz - tutaj łatwo poczuć wściekłość kibiców i emocje panujące na stadionie.
Marcin Faron to - zdawałoby się - przeciwieństwo swojego starszego kolegi. Uczciwy do bólu młody dziennikarz ma już na koncie pewne osiągnięcia, ale jego ambicja wciąż jest niezaspokojona. Szef zwykł zarzucać mu dziennikarskie ADHD, charakteryzujące się niebywale szybkim tempem pracy i entuzjazmem. Pewnego dnia Faron dostaje niebywałą okazję - może napisać cykl artykułów, związanych z niedawno rozbitą siecią korupcji w polskiej piłce. Ale czy ona naprawdę została rozbita? W drodze na sam szczyt dziennikarskiej kariery Marcin przekona się, że uczciwość jest na wagę złota i zada sobie pytanie komu można ufać. W końcu "przekręt daje zbyt wiele kuszących możliwości, zbyt kuszących, aby się im oprzeć. Taka jest ludzka natura. Ludzie lubią oszukiwać i lubią być oszukiwani. Przekręt musi trwać (...)".

Choć powieść jest czystą fikcją, to czytając ją zastanawiałam się czy nie ma w niej ziarna prawdy (albo kilku ziaren...). Klimat w jakim jest utrzymana sprawia, że jej autentyczności nie można podważyć. Nowakowskiemu na pewno nie było łatwo poruszyć tego tematu, bo w opinii publicznej nadal istnieją sprawy zbyt kontrowersyjne, żeby się w nich nurzać. Autor pozbawia nas złudzeń, wciąż powtarzając, że korupcja była, jest i będzie już zawsze - bo historia lubi się powtarzać.

To jedna z tych książek, które można przeczytać jednym tchem, a zwie się to kawał dobrej literatury. Dialogi utrzymane w ostrym, kąśliwym stylu i konkretne opisy są przykładem równowagi idealnej i nie pozwalają się nudzić. Wręcz przeciwnie - Nowakowski przeprowadził akcję z wyczuciem i niebywałą werwą. Wbrew pozorom (które może budować okładka) to nie jest książka tylko dla maniaków szeroko pojętego sportu. "Okrągły przekręt" spodoba się każdemu, kto lubi dopasowywać do siebie elementy układanki. Zmęczenie materiału też nam nie grozi - w końcu od czegoś są wątki poboczne.

Na koniec dodam tylko, że autor bardzo sprawnie posługuje się cynizmem i potrafi uwypuklić rzeczy za których uwypuklenie grozi mu lincz. Szczególnie do gustu przypadło mi scharakteryzowanie polskiej nacji w kilku słowach. "Jesteśmy takim narodem. Lubimy pomarudzić, ale jak nam zabierają nasz ulubiony powód do marudzenia, to szybko łapiemy za szabelki". Oj, prawda to! Bolesna, ale jednak.

Ze swojej strony mogę tylko pogratulować Maurycemu Nowakowskiemu i czekać na więcej. A w trawie piszczy, że pracuje nad drugą powieścią, tym razem kryminalno-sensacyjną.

Korupcja w piłce - problem powszechnie znany, taki co to nie znika z dnia na dzień. Media mogły z niego czerpać jak ze źródła. Kto by pomyślał, że jest w tym pomysł na dobrą książkę? Powieściowy debiut Maurycego Nowakowskiego wyjątkowo przypadł mi do gustu. Dajcie mi więcej takich opowieści!

"Okrągły przekręt" to przeplatanka dwóch historii z nie do końca różnych...

“Są rzeczy, których chciałbym nie pamiętać” – nucił w jednym ze swoich najlepszych kawałków Leszek Kaźmierczak, doskonale znany jako Eldo. Długo szukałem motywu, który mógłby posłużyć za trafny początek tego tekstu. Z pozoru jest to jedynie mała recenzja stosunkowo świeżej książki, za którą kryje się jednak cała masa wstydliwych wspomnień i niedokończonych opowieści. Rzecz jasna wstydliwych nie dla mnie, ani też dla przeciętnego odbiorcy. Czerwienić ze wstydu powinni się (w przypadkowej kolejności): sędziowie, działacze, prezesi, piłkarze, dziennikarze. Liczne grono przedstawicieli wymienionych zawodów może przyjąć przytoczony cytat z Eldo jako życiową mantrę. Bo o korupcji tutaj mowa, a w kraju nad Wisłą to temat niezwykle powszechny.

Kilka miesięcy temu dosyć przypadkowo trafiłem na zapowiedź nowej powieści piłkarskiej, która w sprytny sposób miała obnażyć dawne grzechy piłkarskiej “elity”. Zapowiadano przełom, jakiego nie było od czasów “Piłkarskiego pokera”. Na ogół szumne obietnice tego typu okazują się tylko marketingowym chwytem, dlatego też w mojej głowie zapaliła się czerwona lampka. Nazwisko autora, Maurycego Nowakowskiego, nie mówiło mi dosłownie nic i przypuszczam, że podobne wrażenia ma również większość odbiorców tego tekstu. Młody, anonimowy autor, który do tej pory obracał się w kręgach kulturalnych i spisywał biografie muzyków, w zestawieniu z kiczowatą na pierwszy rzut oka okładką początkowo wybił mi z głowy chęć sprawdzenia “Okrągłego przekrętu”. Ubrudzona piłka-biedronka i piłkarski but wypchany stuzłotowymi banknotami musiał kilka razy sprowokować mnie na sklepowej półce, zanim zdecydowałem się na sprawdzenie tego tytułu. Pozory mylą.

Już po lekturze w dalszym ciągu nie mam pojęcia, kim tak naprawdę jest pan Nowakowski i w jaki sposób zebrał wiedzę niezbędną do skonstruowania tak intrygującej powieści. Powieści, która według wydawcy klasyfikuje się jako sensacyjna fikcja z elementami kryminału, a tak naprawdę jest sprytnym splotem znanych i głośnych wydarzeń z piłkarskiego grajdołka. Tych negatywnych oczywiście. Ale zacznę od początku, mając na uwadze wskazówkę autora, aby nie wykorzystywać żadnego fragmentu książki (bez pisemnej zgody wydawcy).

Niemal od początku autor zapoznaje nas z dwoma głównymi bohaterami, którymi są: młody, warszawski dziennikarz Marcin Faron, pracujący dla “Kuriera Piłkarskiego” (łatwo znaleźć rzeczywisty odpowiednik) oraz sędzia piłkarski, który posiada wrodzony talent reżyserski – Maciej Bojarski (inicjały stanowią podpowiedź, na kim wzorowano postać przedsiębiorczego arbitra). Początkowo jedną z kluczowych postaci zostaje też niejaki Cyrulik, który jest po prostu odzwierciedleniem słynnego Ryszarda “Fryzjera” Forbricha. Trzeba przyznać, że przez ukrywanie rożnych podtekstów w rzekomo całkowicie fikcyjnych postaciach i wydarzeniach autor dostarcza znakomitej rozrywki – jeśli tak można to nazwać – w formie szukania istniejących analogii. Nie chcę nikomu zepsuć zabawy, ale pod nowymi nazwiskami ukryto m.in. byłego ministra sportu Jacka Dębskiego, trenera Oresta Lenczyka oraz ludzi z PZPN, którzy w kluczowym momencie afery korupcyjnej pojawiali się w nagłówkach gazet. Nie można dać się zwieść dziwnym nazwom klubów – książkowy Sokół Pniewy to najzwyczajniej w świecie znana drużyna z Wronek, a pochodzenia Silesii Wrocław i Lokomotywy Poznań tłumaczyć nie trzeba. W “Okrągłym przekręcie” aż roi się od tego typu smaczków, które czytelnik musi samodzielnie rozszyfrować. Kto wytrwale śledzi wydarzenia związane z polską piłką, ten bez problemu odnajdzie prawdę.

Tak, jak wspominałem, pod pozorem zwyczajnej powieści otrzymujemy bardzo realistyczny opis wydarzeń, który momentami po prostu mrozi krew w żyłach. Nie można oczywiście odbierać tej książki jako autentycznej relacji, chociażby ze względu na brak chronologii (moment poprzedzający Euro 2012 i zatrzymanie Fryzjera, które miało miejsce kilka lat wcześniej),ale już jako połączenie niewygodnych faktów, które trzeba samemu znaleźć i odczytać – jak najbardziej. To raj dla tych, którzy lubują się w czytaniu między wierszami. Cała atmosfera tajemniczości i ukrytych informacji sprawia, że rozwój fabuły wywołuje prawdziwy mętlik w głowie.

Nie wiem, w którym miejscu kończą się podteksty i zaczyna literacka fikcja, ale skłaniam się ku teorii, że za autorem “Okrągłego przekrętu” stoi ktoś znacznie poważniejszy – osoba, której spisane i opublikowane wspomnienia mogłyby zakończyć się na wizycie nieproszonych gości. Po prostu niemożliwe jest to, aby dziennikarz specjalizujący się w muzyce zdołał na podstawie medialnych doniesień stworzyć tak realistyczny obraz korupcji w polskim futbolu, zahaczający o sprawy pozakulisowe. Nie opuszcza mnie też wrażenie, że nowe dzieło Nowakowskiego pośrednio ujawniło kilka faktów, które do tej pory były przemilczane. Kto wie, być może to zapowiadana dalsza część “Spowiedzi Fryzjera”, która musiała uniknąć nadmiernego rozgłosu? Nasuwa się bowiem jeden bardzo odważny wniosek z przebiegu całej fabuły – społeczeństwo zostało otumanione aferą korupcyjną, a ludzie ze starego układu żyją, funkcjonują i mają się dobrze. Zaznaczam, że to moje prywatne odczucia, które skłaniają się ku teorii spiskowej.

Ciężko wypowiadać mi się na temat kwestii technicznych, gdyż – nie ma się co oszukiwać – nie jestem wybitnym znawcą w zakresie literatury. Z perspektywy przeciętnego czytelnika mogę jednak powiedzieć, że książka została napisana w ciekawy sposób i brakuje w niej dłużyzn, które bywają zmorą powieści sensacyjnych. Autorowi udało się wykreować wyraziste postaci, które odsłaniają przed odbiorcą swoje największe słabości. Akcja sprawnie przenosi się między wątkami, nie wprowadzając nadmiernego zamieszania. Błędy w postaci literówek raczej nie uchowały się przed korektą, także śmiało można czytać, bez obaw o własne samopoczucie.

Z czystym sumieniem mogę polecić “Okrągły przekręt” nie tylko miłośnikom (i przeciwnikom) polskiej piłki kopanej, ale też każdemu, kto nie stroni od teorii spiskowych i poszukiwania drugiego dna. Jako lekturę uzupełniającą zaserwowałem sobie natomiast wspomnianą “Spowiedź Fryzjera” z 2011 roku. Muszę jednak ostrzec – po takim zestawie żaden mecz polskiej ligi nie będzie już taki sam. Najłatwiej podsumować ten tekst krótkim i dosadnym uzasadnieniem tytułu, które zostało zawarte w dialogu bohaterów: ten przekręt jest okrągły, bo trwa na okrągło.

“Są rzeczy, których chciałbym nie pamiętać” – nucił w jednym ze swoich najlepszych kawałków Leszek Kaźmierczak, doskonale znany jako Eldo. Długo szukałem motywu, który mógłby posłużyć za trafny początek tego tekstu. Z pozoru jest to jedynie mała recenzja stosunkowo świeżej książki, za którą kryje się jednak cała masa wstydliwych wspomnień i niedokończonych opowieści. Rzecz...

Powieść o korupcji w polskim futbolu - brzmi banalnie. Tyle, że z banalnością "Okrągły przekręt" ma niewiele wspólnego. Temat trudny, bo o korupcji ciężko jest mówić, gdyż drobne grzeszki większość ma na sumieniu...

"Okrągły przekręt" to powieść, pełniąca o tym, że proces korupcyjny trwa i nie da się go zakończyć. Zmieniają się tylko okoliczności. Myślicie, że sprawa "Fryzjera" zamknęła temat korupcji w polskim futbolu? Mylicie się, proces trwa i tylko zmienili się ludzie i zmieniły się okoliczności. Polska piłka nie jest taką, na jaką wygląda. Pociesza tylko fakt, że fabuła książki jest fikcją literacką. Choć przyznam szczerze, że czasem widząc realia polskiej piłki i kulisy wydarzeń boiskowych, zaczynam mieć spore wątpliwości...

Dwaj bohaterowie - sędzia piłkarski i dziennikarz. Obie postacie mnie wyjątkowo bliskie z racji zainteresowań. Obie uwikłane w problemy dnia codziennego, bo kto owych nie posiada, obie stykające się ze złem i ciężkimi wyborami. Dzięki nim poznajemy trochę bliżej kulisy sędziowania i pracy dziennikarza, ale też w chodzimy w świat, który tylko na pozór jest taki, jaki widzimy na ekranach telewizorów.

Książka nie zamyka się w obrębie jednego meczu, jednego boiska i piłki nożnej. Są w niej wątki powieści obyczajowej, związanych z życiem rodzinnym i relacjami damsko-męskimi. Poznajemy bohaterów podczas ich pracy oraz podglądamy ich w ich życiu prywatnym. Poznajemy kulisy postępowania do tego stopnia, że mogą się nam zatrzeć granice między dobrem i złem. Zło, które powinniśmy potępić, zaczynamy usprawiedliwiać z czystej ludzkiej sympatii, bo przecież nic co ludzkie nie jest nam obce.

Motywy to jedno, a fakty to drugie. I te czasem mogą wywołać uczucie nienawiści. Piękne widowiska piłkarskie tracą na znaczeniu, a zaciskanie kciuków i modlitwy o tę jeszcze jedną zwycięską bramkę staną się przeszłością, bo w futbolu jest tylko jeden pan i władca - pieniądz, a scenariusz jest już dawno napisany na niejednym koncie bankowym ...

W jednym z wywiadów z byłym sędzią piłkarskim, dotyczącym korupcji w piłce, można przeczytać, że w latach 70., 80. i 90., nie dało się żyć w tym świecie tak, żeby nie być "umoczonym". A co najlepsze, tymi złymi nie byli tylko sędziowie i warto na to też zwrócić uwagę, czytając książkę Nowakowskiego. Można przeczytać, że "Fryzjer", to tylko kozioł ofiarny, który dał się złapać, po to, by inni mogli zachować czyste konta...

W powieści pojawia się niejaki "Cyrulik" - namierzony i zatrzymany szef piłkarskiej mafii. Rozpoczyna się wielkie śledztwo, a w tle rozgrywa się nie piłkarski mecz, a wielka polityka. Świat skorumpowanej piłki zostaje zdemaskowany, a robi to nie wielki dziennikarz śledczy, nie działacz, czy prawnik, a Maurycy Nowakowski, dziennikarz muzyczny, który nie musiał być częścią świata piłkarskiego, aby bardzo dobrze się w nim odnaleźć, poznać jego strukturę i jeszcze lepiej go opisać.

Przedstawiona rzeczywistość jest tylko fikcją literacką, ale wyselekcjonowane i starannie dodane motywy autentyczne sprawiają, że po przeczytaniu "Okrągłego przekrętu" zasieje się w nas wątpliwość, czy fakty rzeczywiście są takie, jak je widzimy, czy to tylko zwykła manipulacja osób pociągających za sznurki...

Bo przecież ciągle w futbolu mówimy o nieprzewidywalności, o słabym wejściu w mecz, o błędach sędziowskich i w tym miejscu trzeba się zastanowić, czy scenariusze boiskowe pisze życie, czy zwykła żądza pieniądza. Zwłaszcza, że czasy korupcyjne wcale nie były tak dawno i wiele osób funkcjonujących w latach 80. i 90., które bardzo dobrze pamiętają tamte czasy, nadal rządzi polską piłką...

Gratuluję autorowi wytrwałości i odwagi do poruszenia takiego tematu, gratuluję mistrzowskiego przedstawienia świata, który pozostawia wiele do życzenia i daleko mu do ideału.

Powieść o korupcji w polskim futbolu - brzmi banalnie. Tyle, że z banalnością "Okrągły przekręt" ma niewiele wspólnego. Temat trudny, bo o korupcji ciężko jest mówić, gdyż drobne grzeszki większość ma na sumieniu...

"Okrągły przekręt" to powieść, pełniąca o tym, że proces korupcyjny trwa i nie da się go zakończyć. Zmieniają się tylko okoliczności. Myślicie, że sprawa...

Dobrze się czyta, pewnie dlatego, że temat zawsze aktualny...

Dobrze się czyta, pewnie dlatego, że temat zawsze aktualny...

Ze mieszkam blisko i pracuje w Kielcach śmiesznie było czytać nazwę Korony jako BERŁO:)

Ze mieszkam blisko i pracuje w Kielcach śmiesznie było czytać nazwę Korony jako BERŁO:)