Kolejna interpretacja mitu trojańskiego. Jest to ,,przepisanie" przez polskiego renesansowego pisarza oryginalnego tekstu Seneki. Nie wiem jak ma się sprawa z wersją rzymską, podejrzewam, że w polskiej dodano różne zagadnienia związane z patriotyzmem i obroną ojczyzny.

Akcja rozpoczyna się po upadku Troi i skupia się na cierpieniu trojańskich kobiet, które zostały przeznaczone jako branki. Jak na historię spisaną oryginalnie przez Rzymianina, którzy uważali się za potomków Trojan, Grecy to głównie czarne charaktery, niszczące pradawne królestwo. Nawet Helena, z której wypowiedzi wynika, że nie czuła się szczęśliwa w Troi i uważała się za niewolnicę Parysa, jest przedstawiona raczej w sposób negatywny, jako ta, która nie zauważa cierpienia branek. Co ciekawe, najpozytywniej z Greków wypada Agamemnon, opisany jako dobry król, który wszystko robi dla chwały ojczyzny, chociaż w innych tekstach jego postać można uznać za wręcz psychopatyczną.

Sprawy nie ułatwia archaiczny język i bardzo długie monologi bohaterów, którzy często powtarzają to samo. Najlepiej wypada tu zdecydowanie Andromacha w której postawie widać ból i żałobę po stracie męża Hektora, ale też świadomość, że żyć trzeba dalej i znosić cierpienie z godnością. Mimo to Andromacha otwarcie mówi, że uważa się za skrzywdzoną i nie akceptuje nowego stanu rzeczy.

Wydaje mi się, że w przypadku tego typu utworów trudno mówić o tym, czy się je poleca czy nie, bo są one bardziej świadectwem swojej epoki. Dlatego też nie będę ich recenzować w typowy sposób, a jedynie postaram się Wam przybliżyć tematykę.

,,Kto zginął, tego sercu bojaźń nie dokuczy,
I to dobre: nie bać się, rozum nas tak uczy."

Kolejna interpretacja mitu trojańskiego. Jest to ,,przepisanie" przez polskiego renesansowego pisarza oryginalnego tekstu Seneki. Nie wiem jak ma się sprawa z wersją rzymską, podejrzewam, że w polskiej dodano różne zagadnienia związane z patriotyzmem i obroną ojczyzny.

Akcja rozpoczyna się po upadku Troi i skupia się na cierpieniu trojańskich kobiet, które zostały...