Poprawnie napisane przeżycia biednego, złamanego przez okrutników człowieka. A mógłby powstać z tego całkiem zacny reportaż. Natomiast autor nie ma za krzty talentu pisarskiego. Książka napisana pod linijkę, byłem, zjadłem, spałem...
Natomiast jest to pierwsze moje zetkniecie z tematem obozów jenieckich.. Zazwyczaj czytam o obozach koncentracyjnych. Tylko dlatego dałam 5.
Nie polecam, szkoda czasu.

Poprawnie napisane przeżycia biednego, złamanego przez okrutników człowieka. A mógłby powstać z tego całkiem zacny reportaż. Natomiast autor nie ma za krzty talentu pisarskiego. Książka napisana pod linijkę, byłem, zjadłem, spałem...
Natomiast jest to pierwsze moje zetkniecie z tematem obozów jenieckich.. Zazwyczaj czytam o obozach koncentracyjnych. Tylko dlatego dałam...

Od razu zaznaczę, że nie oglądałam filmu ale lubię książki oparte na faktach, biograficzne to muszę z przykrością przyznać, że ta mnie przerosła. Początkowo byłam zainteresowana ale z czasem już zmęczona, znużona i zupełnie nie poruszona. To trudna pozycja dlatego nie zniechęcam ale otwarcie piszę: musicie sami siegnąć i zdecydować czy to jest pozycja dla Was.

Od razu zaznaczę, że nie oglądałam filmu ale lubię książki oparte na faktach, biograficzne to muszę z przykrością przyznać, że ta mnie przerosła. Początkowo byłam zainteresowana ale z czasem już zmęczona, znużona i zupełnie nie poruszona. To trudna pozycja dlatego nie zniechęcam ale otwarcie piszę: musicie sami siegnąć i zdecydować czy to jest pozycja dla Was.

Eric Lomax nie jest pisarzem i nigdy nie rościł sobie pretensji do wielkiej literatury. W roku 1995, mając 76 lat wydał swoją autobiografię „Droga do zapomnienia”. Nie ukrywa w niej, iż książka miała być w pewnym sensie jedną z terapii, która umożliwiłaby mu uporanie się z koszmarem wspomnień.

W momencie wybuchu II Wojny Światowej miał 20 lat. Po przeszkoleniu w Królewskim Korpusie Łączności uzyskał stopień porucznika i w roku 1941 wysłany został wraz ze swoją jednostką do Azji w celu obrony Singapuru.

Singapur, niezdobyta twierdza, nosząca nawet miano „Gibraltaru wschodu” był świadkiem największej klęski militarnej w historii Wlk. Brytanii. Na początku lutego 1942 roku Singapur zajęły wojska japońskie a do niewoli dostało się ok. 80 tys. żołnierzy brytyjskich, australijskich i indyjskich. Razem z ok. 50 tys. jeńców, którzy dostali się do niewoli japońskiej w bitwie o Malaje było to ponad 130 tys. jeńców. Winston Churchill nazwał kapitulację Singapuru „najgorszą katastrofą” i „największą kapitulacją” w historii Wlk. Brytanii.

Wśród tych 130 tys. jeńców znalazł się również porucznik Eric Lomax.

Autor opowiada o swoim życiu. O młodzieńczej pasji związanej z kolejnictwem, początkach swojej pracy zawodowej, okresie szkolenia wojskowego, bitwie o Singapur i pobycie w obozie jenieckim. Koszmar, którego był uczestnikiem trwał ponad trzy lata. Obóz w Changi, obóz w Kanchanaburi w Tajlandii, gdzie jeńcy brali udział w budowie birmańskiej Kolei Śmierci, przesłuchania prowadzone przez Kempeitai, japońską żandarmerię wojskową pełniącą w czasie wojny funkcje policji politycznej i służby kontrwywiadu, siejącą grozę swoimi dokonaniami, porównywaną, nie bez powodu z niemieckim Gestapo i pobyt w więzieniu Outram Road.

Porucznik Eric Lomax przeżył wojnę, podjął pracę zawodową i próbował prowadzić w miarę normalne życie. Ale czy można prowadzić normalne życie po tak traumatycznych doświadczeniach?

Psychiatrzy potrafią takie traumatyczne doznania zdefiniować i nazwać. Zostały one określone syndromem KZ, dotyczy on więźniów obozów koncentracyjnych i obozów jenieckich. Jedną z jego charakterystycznych objawów jest społeczne wycofanie i trudności w nawiązywaniu głębokich relacji z najbliższymi osobami.

Dramatyczna historia człowieka o którego przyszłym losie zadecydowały trzy lata spędzone w niewoli, o walce jaką prowadził codziennie po wyzwoleniu, by prowadzić zwykłe życie, o próbie uporania się z traumą. Ale też i o tym jak nienawiść zmienić w wybaczenie.

Na podstawie autobiografii Erica Lomaxa powstał znakomity film pod tym samym tytułem w reżyserii Jonathana Teplitzky’ego a główne role zagrali Colin Firth i Nicole Kidman.

Może „Droga do zapomnienia” nie jest arcydziełem jak „Król szczurów” Jamesa Clavell’a, nie jest tak błyskotliwa jak „Ścieżki północy” Richarda Flanagan’a ani tak znana jak „Most na rzece Kwai” Pierre Bouell’a. Ma za to niezaprzeczalnie inną wielką zaletę. Jest prawdziwa.

Eric Lomax nie jest pisarzem i nigdy nie rościł sobie pretensji do wielkiej literatury. W roku 1995, mając 76 lat wydał swoją autobiografię „Droga do zapomnienia”. Nie ukrywa w niej, iż książka miała być w pewnym sensie jedną z terapii, która umożliwiłaby mu uporanie się z koszmarem wspomnień.

W momencie wybuchu II Wojny Światowej miał 20 lat. Po przeszkoleniu w...

Kwiecień w tym roku to dla mnie miesiąc do refleksji, dlatego zaplanowałam na ten czas dość specyficzne lektury. Jedną z nich jest "Droga do zapomnienia" - prawdziwa historia o przeżyciach wojennych jej autora, Erica Lomaxa. Powieść została zekranizowana w 2013 r. W role głównych postaci wcielili się m. in. Colin Firth, Nicole Kidman i Jeremy Irvine.

Eric Lomax rozpoczyna swoją historię od dzieciństwa, w czasie którego rozpoczęła się jego fascynacja koleją i pociągami. Niezwykłym zrządzeniem losu po latach, będąc oficerem armii brytyjskiej, trafił do japońskiego obozu jenieckiego, z którego wrócił do Wielkiej Brytanii po zakończeniu II wojny światowej. Jego koszmar się jednak nie skończył. Powrót do domu okazał się zupełnie inny od oczekiwanego - matka od kilku lat nie żyje, a ojciec związał się w tym czasie z inną kobietą. Lomax musiał zatem poszukać innego miejsca dla siebie. Rozwiązaniem na to stało się małżeństwo z dziewczyną poznaną przed wojną. Trauma obozu okazała się jednak silniejsza niż rodzinne relacje. Musiało minąć kilkadziesiąt lat, by Eric Lomax mógł odetchnąć spokojniej i zacząć normalnie żyć. Wszystko dzięki mądrej kobiecie i małej fundacji pomagającej ludziom zmagającym się z wojennym koszmarem.

Książek o II wojnie światowej napisano już wiele. "Droga do zapomnienia" została napisana przez Lomaxa po przejściu terapii i spotkaniu z jednym ze swoich oprawców. Stała się niejako rozliczeniem z przeszłością oraz zwieńczeniem długiej drogi do normalności i - jak to ujęła polska tłumaczka - zapomnienia. Może dlatego nie ma w niej wrogości czy nienawiści. Autor skupia się bardziej na faktach i ze współczuciem pisze o sobie, jakby pisał o dobrym znajomym.

Przyznaję, że nie znałam faktów z II wojny światowej związanych z Japonią. Jak większość Polaków wiedziałam dotychczas tylko o amerykańskich atakach atomowych na Hiroszimę i Nagasaki w sierpniu 1945 r. Z kart książki poznałam inną część historii - japońskie zbrodnie wojenne, naród dążący po trupach do nierealnego celu, okrutnych Japończyków za wszelką cenę zmuszających do pracy ponad siły i nawykłych do torturowania, a wręcz maltretowania ludzi innej narodowości.

Przerażające są też przeżycia autora książki po powrocie do kraju. Okazuje się, że dla Brytyjczyków stał się kolejną ofiarą, jakich wiele wokół. Mam wrażenie, że ludzie mieli dość wojny, w związku z czym chcieli jak najszybciej wrócić do normalności. Jeńców wojennych traktowano więc jak podobnych sobie. A skoro wszyscy przeżyli wojnę, nie było powodu, by jakoś inaczej spojrzeć na tych, którzy zostali psychicznie okaleczeni przez wojenne doświadczenia, bo np. ten czas spędzili na froncie w innym kraju czy byli torturowani w obozie jenieckim. Duża część tych ludzi przeżywała poważne problemy psychiczne w wyniku wojennej traumy, z czasem nazwane przez terapeutów długotrwałym stresem bojowym. U Erica Lomaxa objawiało się to przeżywaniem wspomnień w samotności, markowaniem bólu, spychaniem emocji, by zapomnieć. Całą swoją nienawiść przeniósł na jednego ze swoich oprawców. Dostosowywał się do życia w społeczeństwie milczeniem, które stało się jego nawykiem i sposobem obrony. Nie pomogło w tym małżeństwo, założenie rodziny, domowy rozgardiasz czy praca zawodowa.
Dopiero druga jego żona dostrzegła problem i zaczęła szukać sposobów rozwiązania. W ten sposób Lomax trafił pod opiekę fundacji zajmującej się ofiarami długotrwałego stresu bojowego. Ostatecznym jednak sposobem na tę traumę stało się spotkanie z człowiekiem, który go torturował. Oprawca też przez dziesiątki lat przeżywał koszmar wojny. Nie znalazł się wśród ukaranych zbrodniarzy wojennych. Z czasem zajął się dobroczynnością i opieką nad dawnym obozem, by niejako ustrzec potomnych przed powieleniem błędu wojny. Nie mógł jednak normalnie żyć. Sposobem na życie stało się zabieganie o przebaczenie.

"Droga do zapomnienia" jest zatem z jednej strony opisem prawdziwych wydarzeń z okresu II wojny światowej, a z drugiej - historią, w której najważniejszą rolę odgrywa przebaczenie, pozwalające na dalsze normalne życie.

Kwiecień w tym roku to dla mnie miesiąc do refleksji, dlatego zaplanowałam na ten czas dość specyficzne lektury. Jedną z nich jest "Droga do zapomnienia" - prawdziwa historia o przeżyciach wojennych jej autora, Erica Lomaxa. Powieść została zekranizowana w 2013 r. W role głównych postaci wcielili się m. in. Colin Firth, Nicole Kidman i Jeremy Irvine.

Eric Lomax rozpoczyna...

O istnieniu tej książki dowiedziałam się po obejrzeniu filmu o tym samym tytule. Historia Erica Lomaxa jest bardzo dramatyczna - podczas wojny dostał się do japońskiej niewoli i tam, jak inni jeńcy wojenni, zmuszony był do pracy przy budowie Kolei Śmierci. Jest to opowieść o traumie, woli przeżycia, miłości, a także o przebaczeniu.
Dopiero po lekturze książki zobaczyłam, że historia opowiedziana w filmie została bardzo okrojona, kilka faktów pominiętych albo zmienionych.
Początek może wydawać się trochę nużący - Lomax opisuje swoją pasję, która towarzyszyła mu przez całe życie - kolej (i wszystko co się z nią wiąże).
Dzięki tej książce można dowiedzieć się trochę o historii II WŚ, o losie jaki spotkał weteranów wojennych.
Najbardziej wartościowe w historii Lomaxa jest to, że wydarzyła się ona na prawdę!

O istnieniu tej książki dowiedziałam się po obejrzeniu filmu o tym samym tytule. Historia Erica Lomaxa jest bardzo dramatyczna - podczas wojny dostał się do japońskiej niewoli i tam, jak inni jeńcy wojenni, zmuszony był do pracy przy budowie Kolei Śmierci. Jest to opowieść o traumie, woli przeżycia, miłości, a także o przebaczeniu.
Dopiero po lekturze książki zobaczyłam, że...

Książka przede wszystkim o straconej młodości, marzeniach i próbie powrotu do normalności po przeżyciach wojennych.
Czytałam wiele wspomnień ludzi, którzy przeżyli gehennę w trakcie II wojny światowej i muszę przyznać , że sposób narracji Eric'a Lomax'a , choć opisuje wydarzenia mrożące krew w żyłach, jest trochę bezosobowa. Może wynika to z jego odcięciem po przejściu traumy na dalekim wschodzie, nie wiem.
Ogólnie książkę czyta się ( pomimo tematu) łatwo , obserwacje na temat upadku Imperium Brytyjskiego trafne. Przeczytałam, ale nie wiem czy polecam tak do końca....

Książka przede wszystkim o straconej młodości, marzeniach i próbie powrotu do normalności po przeżyciach wojennych.
Czytałam wiele wspomnień ludzi, którzy przeżyli gehennę w trakcie II wojny światowej i muszę przyznać , że sposób narracji Eric'a Lomax'a , choć opisuje wydarzenia mrożące krew w żyłach, jest trochę bezosobowa. Może wynika to z jego odcięciem po przejściu...

Pierwsze sto stron jak dla mnie irytujące. Zbyt dużo zdań typu "później miało się okazać.." " jeszcze nie wiedziałem", "dopiero później okazało się". Kolejnie strony to opowieść o torturach, o czasie w niewoli i tu poszło szybko, czytało się ok. Nie jestem co prawda miłośniczką literatury wojennej i mimo że współczuję to przebiegłam po stronach bez większej zadumy. Ostatnie strony książki to obsesyjne poszukiwanie winnych, wybaczenie, pogodzenie się z losem.

Nie wiem, nie przekonała mnie ta książka mimo że wiem że na faktach, że straszne przeżycia, że dla samego autora to straszna trauma i całe życie.

Pierwsze sto stron jak dla mnie irytujące. Zbyt dużo zdań typu "później miało się okazać.." " jeszcze nie wiedziałem", "dopiero później okazało się". Kolejnie strony to opowieść o torturach, o czasie w niewoli i tu poszło szybko, czytało się ok. Nie jestem co prawda miłośniczką literatury wojennej i mimo że współczuję to przebiegłam po stronach bez większej zadumy. Ostatnie...

7 plusików za niesamowitą historię...
Trochę ciężko się czytało, ale jest to historia na faktach, biograficzna,
w dodatku o traumatycznych przeżyciach autora, więc sądzę że nie mogę się czepiać...

POLECAM!!! POLECAM!!! POLECAM!!!

7 plusików za niesamowitą historię...
Trochę ciężko się czytało, ale jest to historia na faktach, biograficzna,
w dodatku o traumatycznych przeżyciach autora, więc sądzę że nie mogę się czepiać...

POLECAM!!! POLECAM!!! POLECAM!!!

Książka jest swoistym pamiętnikiem brytyjskiego żołnierza, jeńca japońskiej armii. Przed wojną był zwykłym człowiekiem, miał pasję, pracował. Później doświadczył zła i upokorzeń, które rzuciły długi cień na całe późniejsze życie. Najważniejsze przesłanie - nie musisz zapomnieć, żeby wybaczyć.

Książka jest swoistym pamiętnikiem brytyjskiego żołnierza, jeńca japońskiej armii. Przed wojną był zwykłym człowiekiem, miał pasję, pracował. Później doświadczył zła i upokorzeń, które rzuciły długi cień na całe późniejsze życie. Najważniejsze przesłanie - nie musisz zapomnieć, żeby wybaczyć.

Były więzień japońskiego obozu jenieckiego całe swoje życie poświęca poszukiwaniu swojego oprawcy. Niesamowita książka o przebaczeniu.Polecam wszystkim.

Były więzień japońskiego obozu jenieckiego całe swoje życie poświęca poszukiwaniu swojego oprawcy. Niesamowita książka o przebaczeniu.Polecam wszystkim.