Perdido Street Station

Książka przeczytana, ufff.
Mam mieszane odczucia do tej pozycji. Przy ocenie zastanawiałem się czy dać 6 czy może 8. Dałem uśrednione 7.
O co chodzi? Otóż powieść jest dość dziwna. I nie chodzi mi o wykreowany świat, który jest mocno odjechany. Osobiście lubię takie klimaty.
Autor przez pierwsze 200 stron stara się opisywać wykreowany świat i zawiązywać intrygę. Niestety te pierwsze 200 stron jest mocno przegadane. Nie wciąga tak jak powinno.
Później robi się ciekawiej. Akcja zaczyna nas pochłaniać, kolejne elementy zaczynają układać się w całość i mieć sens. Są tu momenty naprawdę świetne. Pomysłowość autora przynosi zamierzony skutek. Czuje się jakby naprawdę to miasto żyło.
Przeciwnicy są ciekawi, sprzymierzeńcy jeszcze bardziej. I w momencie, gdy lektura aż woła aby ją dalej czytać następuje załamanie. Niestety fragmenty takie jak „ciągnięcie kabla” przez pół miasta nie powinny się tu znaleźć w tak rozwlekłych opisach. To niestety rozkłada cały klimat na łopatki. I znowu pojawia się dłużyzna. Zakończenie na szczęście poprawia tą sytuację.
Bardzo rzadko to mówię, ale tej akurat powieści dobrze by zrobiło skrócenie o jakieś 200 stron. Zostałoby wtedy to co warte uwagi.

Książka przeczytana, ufff.
Mam mieszane odczucia do tej pozycji. Przy ocenie zastanawiałem się czy dać 6 czy może 8. Dałem uśrednione 7.
O co chodzi? Otóż powieść jest dość dziwna. I nie chodzi mi o wykreowany świat, który jest mocno odjechany. Osobiście lubię takie klimaty.
Autor przez pierwsze 200 stron stara się opisywać wykreowany świat i zawiązywać intrygę. Niestety...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Początek bardzo wciągający, potem nieco gorzej z koszmarnym Deus Ex Machina na końcu.

Generalnie bardzo polecam.

Jeden rzeczy nie zrozumiałem i być może ktoś z Was mi podpowie. Do Ministerstwa przybyła paczka zawierająca 5 gąsienic. 1 została skradziona przez woźnego i wysłana do Isaaca, a cztery trafiły w ręce pani naukowiec. Pracownica Działu Badań i Rozwoju zaniosła te gąsienice do tajemniczego stworzenia. Musiała założyć kask z lusterkami, żeby móc zbliżyć się do klatki. Byłem przekonany, że tym stworzeniem jest ćma, którą Motley wykorzysytywał przy produkcji narkotyku. W dalszej cześci książki mowa była tylko o 5 ćmach (4 z paczki i jednej karłowatej nakarmionej przez Isaaca). Co stało się z ćmą-matką? Czy przegapiłem jakieś nawiązanie fabularne do niej?

Początek bardzo wciągający, potem nieco gorzej z koszmarnym Deus Ex Machina na końcu.

Generalnie bardzo polecam.

Jeden rzeczy nie zrozumiałem i być może ktoś z Was mi podpowie. Do Ministerstwa przybyła paczka zawierająca 5 gąsienic. 1 została skradziona przez woźnego i wysłana do Isaaca, a cztery trafiły w ręce pani naukowiec. Pracownica Działu Badań i Rozwoju zaniosła...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przeczytana po raz drugi, wciąż bardzo ok, niesamowita pomysłowość, różnorodność postaci i wszystko do ogarnięcia:)

Przeczytana po raz drugi, wciąż bardzo ok, niesamowita pomysłowość, różnorodność postaci i wszystko do ogarnięcia:)

Pokaż mimo to

Uff... Przebrnąłem. I cóż mogę rzec.
Powieść niezwykle oryginalna i to niestety jest jej główna zaleta, a jednocześnie wada. Autor chcąc zapewne (takie tam domysły) być oryginalny stworzył świat, w którym czytelnik czuje się nieco zagubiony i owo zagubienie tudzież dezorientacja nie pozwalało w pełni cieszyć się naprawdę zgrabną fabułą, oraz ciekawie nakreślonymi bohaterami.
Coś jak bardzo smaczne danie, które jednak drapie w gardło.
Pozycja dobra, nie rewelacyjna. I jeśli szukasz ciekawych doznań i nietuzinkowych pomysłów, to poleciłbym raczej "Inne pieśni", lub "Perfekcyjną Niedoskonałośc" Dukaja. Podobny "próg wejścia", znacznie większa satysfakcja.

Uff... Przebrnąłem. I cóż mogę rzec.
Powieść niezwykle oryginalna i to niestety jest jej główna zaleta, a jednocześnie wada. Autor chcąc zapewne (takie tam domysły) być oryginalny stworzył świat, w którym czytelnik czuje się nieco zagubiony i owo zagubienie tudzież dezorientacja nie pozwalało w pełni cieszyć się naprawdę zgrabną fabułą, oraz ciekawie nakreślonymi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dworzec Perdido to przedstawiciel subgatunku fantastyki New Weird. I faktycznie jest momentami trochę dziwnie, ale ostatecznie wszystko to okazuje się dekoracjami, a sama historia jest dość klasyczna i linearna. Ale po kolei - postaram się nie spoilować :)

Zaczyna się frapująco - Mieville serwuje nam panoramę społeczną Nowego Crobuzon. Przez 200 stron dostajemy sporo tropów, zawiązanych zostaje mnóstwo wątków i naprawdę nie wiadomo czego spodziewać się dalej - czy któraś z historii wyjdzie na pierwszy plan? Czy będzie chodziło o politykę i społeczne napięcia? Czy wszystko zacznie się kręcić wokół perpetuum mobile tworzonego przez naukowca Grimnebulina, a może do gry włączy się szef przestępczego półświatka, który wydaje się być raczej zafiksowany na punkcie swej podobizny rzeźbionej przez owadziogłową artystkę? Jest tego znacznie więcej, ale gdzieś tak w 1/3 powieści wszystko się klaruje i akcja, która do tej pory toczyła się dość niemrawo, rusza z kopyta. To naprawdę działa. Nic co prawda nie jest wyjątkowo odkrywcze, ale czyta się nieźle.

Jest tylko jedno "ale". Składniki tej fabularnej sałatki jakoś nie chcą się połączyć, a jeśli już, to są traktowane przedmiotowo - ot, jakaś postać pojawia się, daje bohaterom cynk / pomaga i znika, by nie pojawić się więcej, niczym NPC (postać niegrywalna) z gier RPG. Drużyna bohaterów wędruje z miejsca w miejsce, odbywa kolejne questy i przy czterechsetnej stronie zaczęło to wiać nudą. Na początku styl Mieville'a, wieloakapitowe opisy i epatowanie dekadencją robi klimat, ale gdy któryś raz z rzędu dostaję po głowie panoramą upadającego miasta, albo czytam parę stron o tym, że jacyś ludzie kładą kable (serio)... Ugh. Zacząłem przeskakiwać wzrokiem linijki tekstu.

W ogóle jakoś łatwo mi było sobie wyobrazić Crobuzon w widoku izometrycznym niczym klasyczne D&D w rodzaju Wrót Baldura czy Tormenta (ci starsi pewnie kojarzą o czym mówię). Może dla niektórych to plus. Ale ja, gdy czytam, wolę być nieco bliżej literatury niż gier. No i w kontekście niezłego początku boli dość mocno, że od połowy wszystko staje się przewidywalne - co ma się bohaterom udać, udaje się; kto zaginął, nagle się odnajduje; ktoś inny ginie tak jak można było przewidzieć. Atmosfera braku zaufania okazuje się jak najbardziej słuszna, bo nikomu nie można ufać. Itp, itd.

Na tle kilku wcześniejszych lektur sf, które ostatnio wpadły mi w ręce Dworzec wypada naprawdę nieźle. Przede wszystkim wydaje się być napisany od serca, a nie jako chłodna kalkulacja z cyklu "co się może dziś sprzedać". Jest jednak zbyt przegadany i choć wiem, że ma dwie kontyuacje jakoś nie chce mi się po nie sięgać. Może to tam wspomniani NPC'e okazują się czymś więcej niż fabularną zapchajdziurą - jeśli tak, to bardzo dobrze. Ja w każdym razie poszukam sobie teraz czegoś innego do czytania.

Oceniam na 7, choć osobiście dałbym 6. Byłoby to chyba nieuczciwe, i wynikałby być może z mojej marudności :)

Dworzec Perdido to przedstawiciel subgatunku fantastyki New Weird. I faktycznie jest momentami trochę dziwnie, ale ostatecznie wszystko to okazuje się dekoracjami, a sama historia jest dość klasyczna i linearna. Ale po kolei - postaram się nie spoilować :)

Zaczyna się frapująco - Mieville serwuje nam panoramę społeczną Nowego Crobuzon. Przez 200 stron dostajemy sporo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przeczytałam "Dworzec..." drugi raz. Było warto.

Książka nie będzie się podobała osobom, które lubią realizm, drobiazgową analizę psychiki bohaterów i wolno rozwijające się wątki.

Spodoba się za to takim, które lubią porządnie odjechane światy.
Aż strach pomyśleć skąd China Miéville bierze pomysły...
Niesamowita "fizyka" świata, niesamowite rasy inteligentne go zamieszkujące, zwierzęta, flora. A wszystko to ulokowane w mieście, które mogłoby wyjść spod pióra Dickensa (oczywiście gdyby zabrał się za pisanie fantastyki). Nowe Crobuzon jest żarłoczne, okrutne i witalne.
Bohaterowie są ekscentrykami, ale dają się lubić.
Akcja toczy się dynamicznie i z sensem.
Jest to proza rozrywkowa, ale ta rozrywka jest z górnej półki.

Cykl "Nowe Crobuzon", dla początkujących miłośników prozy fantastycznej, mógłby stać się świetnym wstępem i rozgrzewką do czytania naprawdę ambitnej fantastyki, Lema czy serii "Uczta Wyobraźni".

Polecam.

Przeczytałam "Dworzec..." drugi raz. Było warto.

Książka nie będzie się podobała osobom, które lubią realizm, drobiazgową analizę psychiki bohaterów i wolno rozwijające się wątki.

Spodoba się za to takim, które lubią porządnie odjechane światy.
Aż strach pomyśleć skąd China Miéville bierze pomysły...
Niesamowita "fizyka" świata, niesamowite rasy inteligentne go...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytanie tej książki po ciężkich narkotykach z pewnością ułatwiłoby przyswojenie świata wymyślonego przez autora. Dużo wątków zostało uciętych, jeszcze więcej wtrąconych bez żadnego uzasadnienia dla fabuły czy szeroko pojętej estetyki tekstu, postacie (z wyjątkiem kilku głównych) raczej przedstawione szczątkowo i jednowymiarowo. A mimo tych zarzutów, brnęłam przez tę powieść jak zakładnik z syndromem sztokholmskim i nie mogłam się oderwać. Jest w niej coś organicznego, obrzydliwego, a jednocześnie niesamowicie interesującego. Czytanie Dworca to jak oglądanie sztuki nowoczesnej, gdzie dwa pytania obijają się w kółko po czaszce: dlaczego? i po co? A odpowiedź jest tylko jedna. Bo można.

Czytanie tej książki po ciężkich narkotykach z pewnością ułatwiłoby przyswojenie świata wymyślonego przez autora. Dużo wątków zostało uciętych, jeszcze więcej wtrąconych bez żadnego uzasadnienia dla fabuły czy szeroko pojętej estetyki tekstu, postacie (z wyjątkiem kilku głównych) raczej przedstawione szczątkowo i jednowymiarowo. A mimo tych zarzutów, brnęłam przez tę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zgadzam się z opinią Jacka,z początku fascynująca, pełna nowych, niebanalnych pomysłów,potem sztucznie przeciągana, ciągnąca się do granic wytrzymałości.Ciekawiły mnie rasy garudów, ciem i skąd wziął sie szkielet dworca Perdido,niestety nie otrzymałam odpowiedzi.Szkoda.

Zgadzam się z opinią Jacka,z początku fascynująca, pełna nowych, niebanalnych pomysłów,potem sztucznie przeciągana, ciągnąca się do granic wytrzymałości.Ciekawiły mnie rasy garudów, ciem i skąd wziął sie szkielet dworca Perdido,niestety nie otrzymałam odpowiedzi.Szkoda.

Pokaż mimo to

Ocena w pełni zasłużona! Niesamowity, brudny i krwisty steampunkowy świat, w którym bohaterowie zdradzają swoje wartości i siebie nawzajem. Piękne opisy i ciekawa intryga doskonale uzupełniają wciągającą rzeczywistość miasta Nowe Corbuzon. Naprawdę nie mogłem się oderwać!

Ocena w pełni zasłużona! Niesamowity, brudny i krwisty steampunkowy świat, w którym bohaterowie zdradzają swoje wartości i siebie nawzajem. Piękne opisy i ciekawa intryga doskonale uzupełniają wciągającą rzeczywistość miasta Nowe Corbuzon. Naprawdę nie mogłem się oderwać!

Pokaż mimo to

Fantastyczna książka.
Wątpiłam, aby steampunkowy świat można był w satysfakcjonujący i w miarę łatwy w odbiorze sposób przenieść na język literatury. Przecież steampunk to przede wszystkim obraz - rdza, trybiki, mechanizmy, kable, rury, budynki, znowu rdza...
A jednak udało się. W sposób nienużący (a przynajmniej rzadko - przyznam, że zawiłości kryzysu ominęłam dosyć szybko wzrokiem) i bardzo, bardzo plastyczny.

Najbardziej zaskakujący był dla mnie główny bohater. Długo, praktycznie chyba do końca, nie mogłam sobie poradzić z jego wizerunkiem. Najwidoczniej jeśli chodzi o fantasy, mój umysł czytelniczy jest skażony wirusem Mary Sue. No bo jak tu przejść obojętnie nad faktem, że główny bohater jest... tłusty? Wielki, zwalisty i gruby. Tłusty. To się zbyt często nie zdarza, a już na pewno rzadko w tego typu literaturze. W sumie jest to również na plus dla książki, gdyż to ewidentny dowód na to, że autor z daleka omija utarte ścieżki i nie wpasowuje się w żadne schematy.

Fantastyczna książka.
Wątpiłam, aby steampunkowy świat można był w satysfakcjonujący i w miarę łatwy w odbiorze sposób przenieść na język literatury. Przecież steampunk to przede wszystkim obraz - rdza, trybiki, mechanizmy, kable, rury, budynki, znowu rdza...
A jednak udało się. W sposób nienużący (a przynajmniej rzadko - przyznam, że zawiłości kryzysu ominęłam dosyć...

więcej

mniej

Pokaż mimo to