Książka podejmuje niezwykle ważny temat. Wszystkie opisane wydarzenia są prawdziwe i potwierdzone przez naocznych świadków. Dowodami są też notatki w dziennikach i nagrania na taśmach magnetofonowych. Na początku pojawia się kapitalne stwierdzenie papieża Piusa XII, że największym zwycięstwem szatana jest to, iż sprawił, że świat nie wierzy wcale w jego istnienie. I rzeczywiście, we wszystkich czterech opisanych tu historiach mamy do czynienia z brakiem wiary i niechęcią spojrzenia prawdzie w oczy. Te cechy charakteryzowały nie tylko zwykłych ludzi, ale też i sędziów, lekarzy, dziennikarzy, a nawet duchownych.
„Cztery głośne przypadki wypędzenia szatana” to książka nie tylko o szatanie i ludziach przez niego opętanych. Stawia ona pytania i odpowiada na nie. Dlaczego szatana wstąpił w dobrych i pobożnych ludzi? Dlaczego ci, którzy oferowali im jakąkolwiek pomoc (łącznie z egzorcyzmami) byli strasznie karani za to? Co miał na celu szatan opętując ludzi, a co – Pan Bóg, zezwalając na te opętania? Te i wiele pytań znajdują nie tylko odpowiedzi, ale i głębokie wnioski, które czytelnik może wyciągnąć.
Czytając książkę w pewnym momencie siebie stawia się na miejsce biednych opętanych. Bo czym ja różnię się od tych ludzi? Przecież tak samo jestem prostym człowiekiem, którym może owładnąć szatan... Dopiero w takich chwilach zdaje się sobie sprawę jak bardzo jesteśmy bezbronni i jakże konieczna jest modlitwa. W książce jest m.in. Mowa o tym, co szatanowi sprawiało największe cierpienia.
Jak wskazuje tytuł, lektura jest podzielona na 4 podstawowe części tj.: Wemding, Luksemburg, Earling i Klingenberg. Są to miasta, w których miały miejsce opętania. Tego rodzaju przeżycia różnie trwają w czasie (nawet do 26 lat). Wiek ofiar również nie jest jednakowy. Najmłodsza opętana osoba miała zaledwie 10 lat.