najbardziej pozytywnym określeniem jakie mogłabym dać książce to dalekie echo klimatu u Władysława Myśliwskiego. Słowo "dalekie" oddaje tu całą różnicę między świadomą kompozycją i przekazem a postmodernistyczną formą dialogową, zupełnie chaotyczną i niepowiązaną fabularnie . Taką formę zapisywania samych dialogów wykorzystała np Ivy Compton-Burnett , ale efekt jest o wiele lepszy. Jako eksperyment literacki "Uroda na czasie'' jest ciekawa , ale nic ponad to.

najbardziej pozytywnym określeniem jakie mogłabym dać książce to dalekie echo klimatu u Władysława Myśliwskiego. Słowo "dalekie" oddaje tu całą różnicę między świadomą kompozycją i przekazem a postmodernistyczną formą dialogową, zupełnie chaotyczną i niepowiązaną fabularnie . Taką formę zapisywania samych dialogów wykorzystała np Ivy Compton-Burnett , ale efekt jest o...

"Uroda na czasie" to jedna z tych książek, wobec których czytelnik może pozostać bezradny. Może jednak też popaść w zachwyt. Zachwyt nad materią języka, stylem, który w tym wypadku zdaje się stanowić absolutne centrum zainteresowania. Bo oto mamy przed sobą powieść bez bohaterów i bez akcji, z mnóstwem dialogujących głosów.
Czy można nie ulec magii języka, który tak bardzo wdzięczy się do czytelnika? Ani to stylizacja, ani archaizacja. Buczkowski staje się doskonałym imitatorem stylu, właściwego dla dawnych rozmówek, dziecięcych elementarzy, czy staromodnych powieści. A przy tym potrafi doskonale ukryć siebie. Można odnieść wrażenie, że pisarza w tej książce nie ma, jakkolwiek niedorzecznie by to nie brzmiało.
Bowiem równie dobrze książka mogła by być zbiorem samych cytatów, do tego stopnia została posunięta pisarska mimikra.
Język, który rozmawia sam ze sobą, a to o przechadzce, wojnie, czy też narzeczonym urzeka. Sprawia, że mimo braku narracji chce się kontynuować lekturę, aby zobaczyć, czym jeszcze może nas zaskoczyć ta niezwykła tkanina słów.
Nie ma chyba drugiej takiej książki w polskiej literaturze. Nie przypominam sobie, co więcej, podobnej pozycji w innym języku - tym bardziej dziwi fakt znikomego zainteresowania tym dziełem. To słowo może jest bardziej właściwe od określenia "powieść", bo przez wcześniej wspomniane zabiegi książka wymyka się łatwej klasyfikacji.
Posługując się tytułowymi słowami, książka ta jest tak urodziwa, a zarazem tak bardzo na czasie, trzeba przyznać, że nie jest to ani niezrozumiały bełkot, czy elitarny hermetyzm, a "jedynie" jeszcze jedno z arcydzieł Buczkowskiego, który dalej czeka na odkrycie i zajęcie należnego miejsca w polskiej literaturze.

"Uroda na czasie" to jedna z tych książek, wobec których czytelnik może pozostać bezradny. Może jednak też popaść w zachwyt. Zachwyt nad materią języka, stylem, który w tym wypadku zdaje się stanowić absolutne centrum zainteresowania. Bo oto mamy przed sobą powieść bez bohaterów i bez akcji, z mnóstwem dialogujących głosów.
Czy można nie ulec magii języka, który tak bardzo...