Lubię historię. lubię historię dawno minioną więc książkę czytało mi się bardzo przyjemnie 🙂

Lubię historię. lubię historię dawno minioną więc książkę czytało mi się bardzo przyjemnie 🙂

Czytałam tę książkę w dzieciństwie i po jej lekturze zapragnęłam być archeologiem. Życie zweryfikowało moje marzenia . Archeologiem nie jestem ale miłość do historii pozostała. Czyta się ją bardzo dobrze, jak gawędę ale razi mnie wplatana co jakiś czas pochwała ustroju komunistycznego i radzieckich naukowców.

Czytałam tę książkę w dzieciństwie i po jej lekturze zapragnęłam być archeologiem. Życie zweryfikowało moje marzenia . Archeologiem nie jestem ale miłość do historii pozostała. Czyta się ją bardzo dobrze, jak gawędę ale razi mnie wplatana co jakiś czas pochwała ustroju komunistycznego i radzieckich naukowców.

Zbiór szkiców popularnonaukowych, których tematem przewodnim jest próba odtworzenia dziejów zaginionych cywilizacji: ludy Mezopotamii, Egiptu, cywilizacje minojska i mykeńska, Pompeja, Herkulanum, państwa Azteków i Majów.
Warto zaznaczyć, że autor nie był historykiem, archeologiem, czy filologiem klasycznym, był polonistą i germanistą.
Książkę czyta się szybko, dzięki niewątpliwemu talentowi pisarskiemu Kosidowskiego. Jego język jest obrazowy i komunikatywny.
Zraża mnie natomiast jakikolwiek brak obiektywnej oceny faktów i wyraźne manifestowanie swoich poglądów. Taki stan rzeczy jest nie na miejscu w literaturze popularnonaukowej. Było to tak częste, że zaczęło mnie irytować i znacząco wpłynęło na moją ocenę tej książki.

Zbiór szkiców popularnonaukowych, których tematem przewodnim jest próba odtworzenia dziejów zaginionych cywilizacji: ludy Mezopotamii, Egiptu, cywilizacje minojska i mykeńska, Pompeja, Herkulanum, państwa Azteków i Majów.
Warto zaznaczyć, że autor nie był historykiem, archeologiem, czy filologiem klasycznym, był polonistą i germanistą.
Książkę czyta się szybko, dzięki...

Rozdziały poświęcone postaciom archeologów, opisujące ich odkrycia i przygody czytało się bardzo dobrze, ale ten o Pompejach jest po prostu dluugim opisem co w ruinach Pompei jest, w czasach braku internetu może przydatne, ale obecnie lepiej wpisać hasło "Pompeje" w google grafika.

Rozdziały poświęcone postaciom archeologów, opisujące ich odkrycia i przygody czytało się bardzo dobrze, ale ten o Pompejach jest po prostu dluugim opisem co w ruinach Pompei jest, w czasach braku internetu może przydatne, ale obecnie lepiej wpisać hasło "Pompeje" w google grafika.

Niesamowita książka!
Czytałam ją z wypiekami na twarzy, zupełnie jak kiedyś książki przygodowe. Pomijając irytujące, na szczęście nieliczne, fragmenty podkreślające zasługi wybitnych radzieckich uczonych na polu światowej nauki, a także opisujące krzywdy prostego ludu doznawane ze strony arystokratycznych ciemiężycieli, jest to doskonałe kompendium wiedzy na temat podwalin współczesnej archeologii i historii odkryć wielkich cywilizacji.
To opowieść o niezwykłych ludziach - marzycielach, ich obsesjach, nieustępliwości i wytrwałości w dążeniu do celu. To opowieść o nieistniejących światach, niewyobrażalnych skarbach i ich odkrywcach, przybliżająca "najbardziej malowniczy, awanturniczy i pionierski okres w dziejach światowej archeologii". Opowieść wciągająca i wspaniałe napisana.

Niesamowita książka!
Czytałam ją z wypiekami na twarzy, zupełnie jak kiedyś książki przygodowe. Pomijając irytujące, na szczęście nieliczne, fragmenty podkreślające zasługi wybitnych radzieckich uczonych na polu światowej nauki, a także opisujące krzywdy prostego ludu doznawane ze strony arystokratycznych ciemiężycieli, jest to doskonałe kompendium wiedzy na temat podwalin...

Pamiętam, że jako nastolatek czytałem tę książkę na zmianę z Ceramem. Bo kto się wtedy nie interesował starożytnością, skoro współczesność nudna była jak flaki z olejem....

Pamiętam, że jako nastolatek czytałem tę książkę na zmianę z Ceramem. Bo kto się wtedy nie interesował starożytnością, skoro współczesność nudna była jak flaki z olejem....

Zawartość merytoryczna i przyjemny, gawędziarski styl są niewątpliwymi plusami, jak we wszystkich książkach Kosidowskiego. Jako, że książka opowiada o odkryciach XIX wieku, większość informacji jest jak najbardziej aktualna.

Natomiast niestety narracja przesiąknięta jest typowym marksistowsko-leninowskim duchem. Co i rusz napotykamy potępienie imperialistycznych celów kapitalistów brytyjskich, ich opresyjnej polityki wobec ludności rdzennej, lub (o zgrozo!) podjudzania ich przeciwko Rosji. Antyczne ustroje są notorycznie pokazywane w kategoriach walki klas ludu pracującego i kasty kapłańsko-arystokratycznej. Nie to, żebym bronił brytyjskiego czy francuskiego kolonializmu, tudzież opresyjnej teokracji i niewolnictwa, ale nachalność propagandy troszkę bije po oczach. Ponadto, gdzie tylko się da, sporo jest wtrącania o zasługach jakichś mało znanych rosyjskich badaczy, którzy nieodmiennie są "wielkimi uczonymi", w przeciwieństwie do całej galerii zachodnich naukowców, którzy są po prostu astronomami, fizykami, przyrodnikami itp.

Jeśli jednak jednak przymkniecie oko na te "signa temporum" lat 50-tych (w sumie nie wiadomo ile z nich jest tak naprawdę autorstwa cenzorów, a nie ZK),to czeka Was fascynująca podróż przez historię, nie tylko antyczną. Ponieważ oprócz galerii starożytnych królów książka poświęca sporo fabuły niepowtarzalnym geniuszom pokroju Champolliona czy Schliemanna i różnym mniej lub bardziej znanym awanturnikom XIX w.

Zawartość merytoryczna i przyjemny, gawędziarski styl są niewątpliwymi plusami, jak we wszystkich książkach Kosidowskiego. Jako, że książka opowiada o odkryciach XIX wieku, większość informacji jest jak najbardziej aktualna.

Natomiast niestety narracja przesiąknięta jest typowym marksistowsko-leninowskim duchem. Co i rusz napotykamy potępienie imperialistycznych celów...

Śladami starożytności. Autor otwiera przed nami wspaniały, cudowny świat pierwszych cywilizacji. Powtórka z Ceramu opowiedziana z większym literackim zacięciem.

Śladami starożytności. Autor otwiera przed nami wspaniały, cudowny świat pierwszych cywilizacji. Powtórka z Ceramu opowiedziana z większym literackim zacięciem.

Zenon Kosidowski urodził się w ostatnich latach XIX wieku. Później służył w pruskiej armii, a po wojnie, już w wolnej Polsce, studiował w Poznaniu i Krakowie, dyrektorował lokalnej rozgłośni polskiego radia i przewodniczył poznańskiemu Związkowi Zawodowemu Literatów Polskich. Podczas drugiej wojny światowej przebywał w USA, gdzie uczył historii polskiej kultury na uniwersytecie w Los Angeles. W 1951 roku zdecydował się na powrót do kraju. Pięć lat później opublikował Gdy słońce było bogiem, bohaterkę niniejszej recenzji.

To nie jest powieść, to książka popularnonaukowa opowiadająca o osiemnastowiecznych i dziewiętnastowiecznych odkryciach archeologicznych. O wszystkich tych niezwykle mężnych i uczonych badaczach, którzy próbowali poznawać dawne kultury. Poszukiwali dawnych ruin, zbierali i badali znalezione tam przedmioty, analizowali zapomniane pisma i uczyli się języków przeszłości. Często dokonywali wielkich szkód, gdyż kierowali się zyskiem lub pragnieniem sławy, czasami z niewiedzy popełniali karygodne błędy. Bez nich jednak nie wiedzielibyśmy tyle, ile wiemy dziś.

Książka podzielona jest na pięć rozdziałów. Pierwszy poświęcony jest Mezopotamii, próbom rozszyfrowania tamtejszego pisma klinowego, zaginionej Niniwie i Persepolis. Drugi przenosi nas do starożytnego Egiptu i pokazuje odkrywców zasypanych i zapomnianych świątyń, a nawet całych piramid, opisuje zwyczaje pogrzebowe starożytnych oraz tysiąclecia okradania ich grobowców. Potem jest basen Morza Egejskiego, Troja i Priam, Agamemnon i labirynty Minotaura, zaś w czwartym rozdziale Pompeja i Herkulanum. Książkę kończą odkrycia dokonane w Ameryce i opowieści o krwawych podbojach Corteza. Rzeź, jakiej Hiszpanie dokonali w stolicy Azteków, przypomina swoimi rozmiarami zniszczenia Warszawy z 1944 roku, a przecież wtedy na świecie żyło o wiele mniej ludzi.

Wnioski płyną z Gdy słońce było bogiem trzy. Po pierwsze, wiele dawnych opowieści bezpowrotnie utraciliśmy, bo nikt ich nie zapisał, a nawet jak zapisał, to owe zapiski nie przetrwały (także z winy „archeologów”) lub nie potrafią być odpowiednio odczytane. Po drugie, ludzie zawsze się zabijali, wojny mają wpisane w geny, historia jest opowieścią o przelewie krwi. Po trzecie, religia chrześcijańska naprawdę sporo zapożyczyła z wierzeń innych ludów. Stary Testament to tak naprawdę zbiór mitów i legend ze wszystkich stron świata. Niektóre motywy uporczywie powracają i różnią się tylko drobnymi szczegółami.

Książkę warto przeczytać. To dobrze napisana lektura, chwilami równie ekscytująca co powieści przygodowe. Przydałoby się ją co najwyżej zaktualizować o współczesną wiedzę, bo jednak ma już te 64 lata. Sporo jak na książkę historyczną…

Więcej recenzji:
https://zdalaodpolityki.pl/category/ksiazka/

Zenon Kosidowski urodził się w ostatnich latach XIX wieku. Później służył w pruskiej armii, a po wojnie, już w wolnej Polsce, studiował w Poznaniu i Krakowie, dyrektorował lokalnej rozgłośni polskiego radia i przewodniczył poznańskiemu Związkowi Zawodowemu Literatów Polskich. Podczas drugiej wojny światowej przebywał w USA, gdzie uczył historii polskiej kultury na...

Dobrze się czyta.
Czasem tylko autor wyjedzie tekstem pochwalnym wobec rosyjskich naukowców. Niebezpośrednio chwali socjalizm, a niektóre wrzutki na temat kapitalizmu powodują u czytelnika lekkie odczucie zażenowania (nie ma co się dziwić - książka ma już "parę" lat). Ale jak się przymknie na to oko, jest to dobra pozycja wyjściowa dla kogoś, kto chciałby się czegoś dowiedzieć o starożytnych cywilizacjach.
Naukowo aktualna umiarkowanie, bo niektóre twierdzenia zawarte w książce zostały już obalone. Tak przynajmniej słyszałem - nie znam się.

Dobrze się czyta.
Czasem tylko autor wyjedzie tekstem pochwalnym wobec rosyjskich naukowców. Niebezpośrednio chwali socjalizm, a niektóre wrzutki na temat kapitalizmu powodują u czytelnika lekkie odczucie zażenowania (nie ma co się dziwić - książka ma już "parę" lat). Ale jak się przymknie na to oko, jest to dobra pozycja wyjściowa dla kogoś, kto chciałby się czegoś...