Rozdziały poświęcone postaciom archeologów, opisujące ich odkrycia i przygody czytało się bardzo dobrze, ale ten o Pompejach jest po prostu dluugim opisem co w ruinach Pompei jest, w czasach braku internetu może przydatne, ale obecnie lepiej wpisać hasło "Pompeje" w google grafika.

Rozdziały poświęcone postaciom archeologów, opisujące ich odkrycia i przygody czytało się bardzo dobrze, ale ten o Pompejach jest po prostu dluugim opisem co w ruinach Pompei jest, w czasach braku internetu może przydatne, ale obecnie lepiej wpisać hasło "Pompeje" w google grafika.

Niesamowita książka!
Czytałam ją z wypiekami na twarzy, zupełnie jak kiedyś książki przygodowe. Pomijając irytujące, na szczęście nieliczne, fragmenty podkreślające zasługi wybitnych radzieckich uczonych na polu światowej nauki, a także opisujące krzywdy prostego ludu doznawane ze strony arystokratycznych ciemiężycieli, jest to doskonałe kompendium wiedzy na temat podwalin współczesnej archeologii i historii odkryć wielkich cywilizacji.
To opowieść o niezwykłych ludziach - marzycielach, ich obsesjach, nieustępliwości i wytrwałości w dążeniu do celu. To opowieść o nieistniejących światach, niewyobrażalnych skarbach i ich odkrywcach, przybliżająca "najbardziej malowniczy, awanturniczy i pionierski okres w dziejach światowej archeologii". Opowieść wciągająca i wspaniałe napisana.

Niesamowita książka!
Czytałam ją z wypiekami na twarzy, zupełnie jak kiedyś książki przygodowe. Pomijając irytujące, na szczęście nieliczne, fragmenty podkreślające zasługi wybitnych radzieckich uczonych na polu światowej nauki, a także opisujące krzywdy prostego ludu doznawane ze strony arystokratycznych ciemiężycieli, jest to doskonałe kompendium wiedzy na temat podwalin...

Pamiętam, że jako nastolatek czytałem tę książkę na zmianę z Ceramem. Bo kto się wtedy nie interesował starożytnością, skoro współczesność nudna była jak flaki z olejem....

Pamiętam, że jako nastolatek czytałem tę książkę na zmianę z Ceramem. Bo kto się wtedy nie interesował starożytnością, skoro współczesność nudna była jak flaki z olejem....

Zawartość merytoryczna i przyjemny, gawędziarski styl są niewątpliwymi plusami, jak we wszystkich książkach Kosidowskiego. Jako, że książka opowiada o odkryciach XIX wieku, większość informacji jest jak najbardziej aktualna.

Natomiast niestety narracja przesiąknięta jest typowym marksistowsko-leninowskim duchem. Co i rusz napotykamy potępienie imperialistycznych celów kapitalistów brytyjskich, ich opresyjnej polityki wobec ludności rdzennej, lub (o zgrozo!) podjudzania ich przeciwko Rosji. Antyczne ustroje są notorycznie pokazywane w kategoriach walki klas ludu pracującego i kasty kapłańsko-arystokratycznej. Nie to, żebym bronił brytyjskiego czy francuskiego kolonializmu, tudzież opresyjnej teokracji i niewolnictwa, ale nachalność propagandy troszkę bije po oczach. Ponadto, gdzie tylko się da, sporo jest wtrącania o zasługach jakichś mało znanych rosyjskich badaczy, którzy nieodmiennie są "wielkimi uczonymi", w przeciwieństwie do całej galerii zachodnich naukowców, którzy są po prostu astronomami, fizykami, przyrodnikami itp.

Jeśli jednak jednak przymkniecie oko na te "signa temporum" lat 50-tych (w sumie nie wiadomo ile z nich jest tak naprawdę autorstwa cenzorów, a nie ZK),to czeka Was fascynująca podróż przez historię, nie tylko antyczną. Ponieważ oprócz galerii starożytnych królów książka poświęca sporo fabuły niepowtarzalnym geniuszom pokroju Champolliona czy Schliemanna i różnym mniej lub bardziej znanym awanturnikom XIX w.

Zawartość merytoryczna i przyjemny, gawędziarski styl są niewątpliwymi plusami, jak we wszystkich książkach Kosidowskiego. Jako, że książka opowiada o odkryciach XIX wieku, większość informacji jest jak najbardziej aktualna.

Natomiast niestety narracja przesiąknięta jest typowym marksistowsko-leninowskim duchem. Co i rusz napotykamy potępienie imperialistycznych celów...

Śladami starożytności. Autor otwiera przed nami wspaniały, cudowny świat pierwszych cywilizacji. Powtórka z Ceramu opowiedziana z większym literackim zacięciem.

Śladami starożytności. Autor otwiera przed nami wspaniały, cudowny świat pierwszych cywilizacji. Powtórka z Ceramu opowiedziana z większym literackim zacięciem.

Zenon Kosidowski urodził się w ostatnich latach XIX wieku. Później służył w pruskiej armii, a po wojnie, już w wolnej Polsce, studiował w Poznaniu i Krakowie, dyrektorował lokalnej rozgłośni polskiego radia i przewodniczył poznańskiemu Związkowi Zawodowemu Literatów Polskich. Podczas drugiej wojny światowej przebywał w USA, gdzie uczył historii polskiej kultury na uniwersytecie w Los Angeles. W 1951 roku zdecydował się na powrót do kraju. Pięć lat później opublikował Gdy słońce było bogiem, bohaterkę niniejszej recenzji.

To nie jest powieść, to książka popularnonaukowa opowiadająca o osiemnastowiecznych i dziewiętnastowiecznych odkryciach archeologicznych. O wszystkich tych niezwykle mężnych i uczonych badaczach, którzy próbowali poznawać dawne kultury. Poszukiwali dawnych ruin, zbierali i badali znalezione tam przedmioty, analizowali zapomniane pisma i uczyli się języków przeszłości. Często dokonywali wielkich szkód, gdyż kierowali się zyskiem lub pragnieniem sławy, czasami z niewiedzy popełniali karygodne błędy. Bez nich jednak nie wiedzielibyśmy tyle, ile wiemy dziś.

Książka podzielona jest na pięć rozdziałów. Pierwszy poświęcony jest Mezopotamii, próbom rozszyfrowania tamtejszego pisma klinowego, zaginionej Niniwie i Persepolis. Drugi przenosi nas do starożytnego Egiptu i pokazuje odkrywców zasypanych i zapomnianych świątyń, a nawet całych piramid, opisuje zwyczaje pogrzebowe starożytnych oraz tysiąclecia okradania ich grobowców. Potem jest basen Morza Egejskiego, Troja i Priam, Agamemnon i labirynty Minotaura, zaś w czwartym rozdziale Pompeja i Herkulanum. Książkę kończą odkrycia dokonane w Ameryce i opowieści o krwawych podbojach Corteza. Rzeź, jakiej Hiszpanie dokonali w stolicy Azteków, przypomina swoimi rozmiarami zniszczenia Warszawy z 1944 roku, a przecież wtedy na świecie żyło o wiele mniej ludzi.

Wnioski płyną z Gdy słońce było bogiem trzy. Po pierwsze, wiele dawnych opowieści bezpowrotnie utraciliśmy, bo nikt ich nie zapisał, a nawet jak zapisał, to owe zapiski nie przetrwały (także z winy „archeologów”) lub nie potrafią być odpowiednio odczytane. Po drugie, ludzie zawsze się zabijali, wojny mają wpisane w geny, historia jest opowieścią o przelewie krwi. Po trzecie, religia chrześcijańska naprawdę sporo zapożyczyła z wierzeń innych ludów. Stary Testament to tak naprawdę zbiór mitów i legend ze wszystkich stron świata. Niektóre motywy uporczywie powracają i różnią się tylko drobnymi szczegółami.

Książkę warto przeczytać. To dobrze napisana lektura, chwilami równie ekscytująca co powieści przygodowe. Przydałoby się ją co najwyżej zaktualizować o współczesną wiedzę, bo jednak ma już te 64 lata. Sporo jak na książkę historyczną…

Więcej recenzji:
https://zdalaodpolityki.pl/category/ksiazka/

Zenon Kosidowski urodził się w ostatnich latach XIX wieku. Później służył w pruskiej armii, a po wojnie, już w wolnej Polsce, studiował w Poznaniu i Krakowie, dyrektorował lokalnej rozgłośni polskiego radia i przewodniczył poznańskiemu Związkowi Zawodowemu Literatów Polskich. Podczas drugiej wojny światowej przebywał w USA, gdzie uczył historii polskiej kultury na...

Dobrze się czyta.
Czasem tylko autor wyjedzie tekstem pochwalnym wobec rosyjskich naukowców. Niebezpośrednio chwali socjalizm, a niektóre wrzutki na temat kapitalizmu powodują u czytelnika lekkie odczucie zażenowania (nie ma co się dziwić - książka ma już "parę" lat). Ale jak się przymknie na to oko, jest to dobra pozycja wyjściowa dla kogoś, kto chciałby się czegoś dowiedzieć o starożytnych cywilizacjach.
Naukowo aktualna umiarkowanie, bo niektóre twierdzenia zawarte w książce zostały już obalone. Tak przynajmniej słyszałem - nie znam się.

Dobrze się czyta.
Czasem tylko autor wyjedzie tekstem pochwalnym wobec rosyjskich naukowców. Niebezpośrednio chwali socjalizm, a niektóre wrzutki na temat kapitalizmu powodują u czytelnika lekkie odczucie zażenowania (nie ma co się dziwić - książka ma już "parę" lat). Ale jak się przymknie na to oko, jest to dobra pozycja wyjściowa dla kogoś, kto chciałby się czegoś...

Książka wyjątkowo ciekawa. Autor bardzo starannie dobrał fakty, nie jest przeładowana a jednocześnie dość konkretna. Do tego styl sprawia dużą przyjemność czytania.

Książka wyjątkowo ciekawa. Autor bardzo starannie dobrał fakty, nie jest przeładowana a jednocześnie dość konkretna. Do tego styl sprawia dużą przyjemność czytania.

Fascynująca lektura dla miłośników wieków odległych. Świetnie się ją czyta

Fascynująca lektura dla miłośników wieków odległych. Świetnie się ją czyta

Dobra pozycja, ale jeśli patrzeć na nią pod kątem walorów estetycznych charakterystycznych dla eseistyki. Odradzałbym tę książkę komuś, kto chce dowiedzieć się czegoś na temat historii - o wiele lepiej sięgnąć po nią, gdy się już zdobędzie odrobinę wiedzy.

Dobra pozycja, ale jeśli patrzeć na nią pod kątem walorów estetycznych charakterystycznych dla eseistyki. Odradzałbym tę książkę komuś, kto chce dowiedzieć się czegoś na temat historii - o wiele lepiej sięgnąć po nią, gdy się już zdobędzie odrobinę wiedzy.