Cisza

Całkiem miłe w odbiorze.

Całkiem miłe w odbiorze.

Bardzo ciekawa książka, w której autor opisuje swoją podróż do Ameryki Południowej. Choć nie był to Cejrowski, którego styl bardzo lubię, narracja była równie ciekawa.

Bardzo ciekawa książka, w której autor opisuje swoją podróż do Ameryki Południowej. Choć nie był to Cejrowski, którego styl bardzo lubię, narracja była równie ciekawa.

Uwielbiam książki podróżnicze jak i samo podróżowanie. Z uwagi na pandemię trzeba jednak ograniczyć się tylko do pierwszej opcji.
„Cisza” zabierze Was do Peru. Będzie to zaledwie kilkugodzinna podróż, ale warto ja odbyć. Samą książkę czyta się dobrze choć jakościowo jest nierówna. Od wciągających momentów do dość mało interesujących stron. Bogata kolekcja fotografii jest dużym plusem.

Uwielbiam książki podróżnicze jak i samo podróżowanie. Z uwagi na pandemię trzeba jednak ograniczyć się tylko do pierwszej opcji.
„Cisza” zabierze Was do Peru. Będzie to zaledwie kilkugodzinna podróż, ale warto ja odbyć. Samą książkę czyta się dobrze choć jakościowo jest nierówna. Od wciągających momentów do dość mało interesujących stron. Bogata kolekcja fotografii jest...

Są góry, są ludzie, jest auta tajemniczości i egzotyki... Dla mnie bomba.

Są góry, są ludzie, jest auta tajemniczości i egzotyki... Dla mnie bomba.

Książka nierówna. Fragmenty bardzo fajne, które czyta się łatwo, szybko i przyjemnie, jednakże czasami zdarzają się także dłużyzny. Niewątpliwym plusem "wstawki" opisujące szerzej pewne zjawisko, znane mi z książek Pana Wojtka :)

Książka nierówna. Fragmenty bardzo fajne, które czyta się łatwo, szybko i przyjemnie, jednakże czasami zdarzają się także dłużyzny. Niewątpliwym plusem "wstawki" opisujące szerzej pewne zjawisko, znane mi z książek Pana Wojtka :)

Lubię czytać książki podróżnicze. Tym razem zawitałem do Ameryki Południowej, Peru i Ekwador. Machu Picchu najlepiej zachowane miasto Inków, Lima stolica, Cordillera Huayhuash pasmo górskie w zachodnim Peru. Widoki cudowne, prawdziwa cisza jak autor stwierdził, nie da da się ukryć.
Chimborazo szczyt wulkaniczny w Ekwadorze, który robi wrażenie. Każda podróż robi wrażenie, można poznać ciekawe miejsca, kulturę. O zdjęciach nie muszę wspominać, bo są bardzo dobre i naturalne, nikt nie pozuje na nich.

Lubię czytać książki podróżnicze. Tym razem zawitałem do Ameryki Południowej, Peru i Ekwador. Machu Picchu najlepiej zachowane miasto Inków, Lima stolica, Cordillera Huayhuash pasmo górskie w zachodnim Peru. Widoki cudowne, prawdziwa cisza jak autor stwierdził, nie da da się ukryć.
Chimborazo szczyt wulkaniczny w Ekwadorze, który robi wrażenie. Każda podróż robi...

Książka jak dla mnie napisana rewelacyjnie. Fantastyczny styl, tam gdzie to potrzebne akcja w innych miejscach skupienie się na krajobrazach, ludziach.. Brakowało mi jednak jednej rzeczy: podpisów pod zdjęciami. Nigdy nie byłam w tamtych stronach, tak naprawdę nigdy nie studiowałam nawet mapy Ameryki Południowej a ta książka dała mi ogromną wiedzę i gdyby dodać tylko podpisy pod zdjęciami - byłoby cudownie :) Ale i tak z mojej strony ogromny ukłon w stronę autora.

Książka jak dla mnie napisana rewelacyjnie. Fantastyczny styl, tam gdzie to potrzebne akcja w innych miejscach skupienie się na krajobrazach, ludziach.. Brakowało mi jednak jednej rzeczy: podpisów pod zdjęciami. Nigdy nie byłam w tamtych stronach, tak naprawdę nigdy nie studiowałam nawet mapy Ameryki Południowej a ta książka dała mi ogromną wiedzę i gdyby dodać tylko...

To mogła być dobra książka. Niestety tylko mogła. Styl autora jest, dla mnie, w odbiorze wybitnie toporny. Książka podróżnicza powinna sprawiać, że czytelnik czuje się, jakby eksplorował nieznane sobie rejony razem z autorem, jakby był tam z nim. Ja z panem Czernieckim nie byłam nigdzie.

Według mnie, nie potrafi odpowiednio przekazać emocji, opisać tego, co widzi, żeby w głowie czytelnika odmalował się odpowiedni obraz. Często nic nie pisze, twierdząc, że nie potrafi wyrazić słowami tego, co zobaczył. Jestem w stanie to zrozumieć - wielokrotnie pewne rzeczy zachwycają tak, że odbiera mowę - czy warto jednak pisać wtedy książkę?
Nieprzyjemny jest także wiecznie narzekający ton autora i kiepski humor, który stara się wpleść.

Oczekiwałam od tej książki zabrania mnie do Peru i Ekwadoru - pokazania piękna krajobrazów, miejsc, ludzi i potraw. Dostałam dość chaotyczną gadaninę zupełnie nieodpowiedzialnej osoby (wąż w dżungli, rowery, itd.), która chce być podróżnikiem.

Nie polubiłam się z autorem - prawdopodobnie nie sięgnę po inne jego książki.

To mogła być dobra książka. Niestety tylko mogła. Styl autora jest, dla mnie, w odbiorze wybitnie toporny. Książka podróżnicza powinna sprawiać, że czytelnik czuje się, jakby eksplorował nieznane sobie rejony razem z autorem, jakby był tam z nim. Ja z panem Czernieckim nie byłam nigdzie.

Według mnie, nie potrafi odpowiednio przekazać emocji, opisać tego, co widzi, żeby w...

recenzja pod linkiem
http://swiatwslowachiobrazach.pl/cisza-czerniecki-recenzja/recenzja-ksiazki/
W czasach, gdy czytałam "Dalej od Buenos" tego samego autora "Ciszę" oceniłabym wyżej. Dalej tak samo ubóstwiam literaturę podróżniczą. Jednak teraz poszukuję w niej tego czegoś dzikiego, nieokiełznanego. Ameryka Południowa jest fascynująca. Ale czytanie o kolejnych miastach mnie nuży. Dlatego "Cisza" zafascynowała mnie bardziej mniej więcej od jej połowy, gdy pojawił się element czystej natury, gór, dżungli - tego co osobiście uważam w świecie za najpiękniejsze.

recenzja pod linkiem
http://swiatwslowachiobrazach.pl/cisza-czerniecki-recenzja/recenzja-ksiazki/
W czasach, gdy czytałam "Dalej od Buenos" tego samego autora "Ciszę" oceniłabym wyżej. Dalej tak samo ubóstwiam literaturę podróżniczą. Jednak teraz poszukuję w niej tego czegoś dzikiego, nieokiełznanego. Ameryka Południowa jest fascynująca. Ale czytanie o kolejnych miastach...

Tak się zdarzyło, że niemalże jedna po drugiej przeczytałam dwie książki o podróży po Andach, a w szczególności po Peru i Ekwadorze dwóch polskich obieżyświatów: Hajera i Czernieckiego. Jakże różne są ich relacje, choć obaj starali się dotrzeć do ludzi zamieszkujących te rejony, spotkać się z nimi na gruncie prywatnym, spędzić razem trochę czasu. Z czego wynikają rozbieżności? Przede wszystkim z osobowości autorów. Książka Czernieckiego jest dużo bardziej refleksyjna, dialog wewnętrzny często towarzyszy czytelnikowi. Autor pozwala nam posmakować wszystkich swoich rozterek i niepokojów. Tyle, że jest ich trochę zbyt wiele. Aż chciałoby się zapytać – po co pojechałeś w te góry, skoro wiedziałeś, że pogoda będzie byle jaka i nic nie zobaczysz? Po co się tak dołować? Co prawda, kiedy już przypadkiem trafia się widok na najciekawsze wzniesienia w przemierzanej przez narratora okolicy, to zachwyca się nim bezgranicznie. Dodatkowym niedociągnięciem jest brak opisów pod zdjęciami. Czasami ma się wrażenie, że to właśnie o tym widoczku czytaliśmy kilka stron temu, ale może jednak to chodziło o to następne zdjęcie. Takie dylematy są zupełnie niepotrzebne. Książka zachęca do odkrywania tych odległych krain, jednocześnie przestrzegając, że należy zachować ostrożność, ponieważ nie wszyscy spotkani ludzie będą nam życzliwi. Dla niektórych z nich turysta to tylko sposób na zdobycie szybkiej i łatwej gotówki. Do przeczytania, ale nie jako lektura obowiązkowa.

Tak się zdarzyło, że niemalże jedna po drugiej przeczytałam dwie książki o podróży po Andach, a w szczególności po Peru i Ekwadorze dwóch polskich obieżyświatów: Hajera i Czernieckiego. Jakże różne są ich relacje, choć obaj starali się dotrzeć do ludzi zamieszkujących te rejony, spotkać się z nimi na gruncie prywatnym, spędzić razem trochę czasu. Z czego wynikają...