"Pewien młodzieniec - pisze Erenburg w swoich wspomnieniach pt. »Ludzie, lata, życie« - opowiedział mi długą, zagmatwaną, ale nie nazbyt skomplikowaną historię: niedawno jeszcze był uczciwym komsomolcem, dobrze się uczył, kolega wciągnął go w bagno. Cel na pozór był bardzo wzniosły - zlecono mu zbiórkę pieniędzy na flotę powietrzną; jak się okazało, zbiórkę zorganizowała zgraja oszustów! Oburzony student chciał pójść do GPU, ale gdy dostał paczkę banknotów, dał się skusić blichtrowi życia...

Wzięła mnie chęć, żeby napisać o nim, o takich jak on. Zacząłem chodzić na rozprawy sądowe, dostałem zezwolenie na rozmowy z więźniami w izolatorach (tak wtedy nazywano więzienia). Pociągała mnie oczywiście nie malowniczość środowiska, nie przestępczość, ale historia wzlotu i upadku owych stromych, śliskich lat.

Wchodziło wówczas w użycie nowe słówko »rwacz«, nazwałem więc mojego bohatera, syna kelnera kijowskiego, rwaczem".

Powieść napisana w roku 1924 w Paryżu i tam wydana po raz piewrszy.