Do tych opowiadań należy podejść jak do młodego wina. Pozwolić im się oczarować. Nauczyć się ich klimatu. I już po trzecim, czy też czwartym odkryjecie, że nie możecie się od nich oderwać. A przecież jeszcze niedawno mieliście ochotę odłożyć książkę na półkę. Jeszcze niedawno kręciliście nosem, że takie nijakie. A tu nagle okazuje się, że starość może być zabawna. Zaskakująca. Przewrotna. Starość widziana oczami młodego człowieka kontra ta, którą relacjonuje osiemdziesięciolatek. Moim absolutnym faworytem są listy z domu opieki, pisane przez jedną z pensjonariuszek. „Moi współmieszkańcy są albo stuknięci, albo głusi. Ja, podobnie jak Felicyta, jestem głucha. Niestety, stuknięci nie są głusi, natomiast mnie jako głuchej nie bardzo wypada się tu zaklinać, że głusi nie są stuknięci”. Spodobał wam się ten cytat? To czemu jeszcze zwlekacie z lekturą. Polecam.

Do tych opowiadań należy podejść jak do młodego wina. Pozwolić im się oczarować. Nauczyć się ich klimatu. I już po trzecim, czy też czwartym odkryjecie, że nie możecie się od nich oderwać. A przecież jeszcze niedawno mieliście ochotę odłożyć książkę na półkę. Jeszcze niedawno kręciliście nosem, że takie nijakie. A tu nagle okazuje się, że starość może być zabawna....

DNF 6%
Po pierwsze nie doczytałam, że to zbiór opowiadań - mój błąd, ale chciałam dać szansę. Tylko, że język jest tu koszmarny, a moje zainteresowanie lekturą zerowe, więc nie będę się męczyć. Tematyka pierwszego opowiadania też w ogóle mnie nie chwyciła, więc...

DNF 6%
Po pierwsze nie doczytałam, że to zbiór opowiadań - mój błąd, ale chciałam dać szansę. Tylko, że język jest tu koszmarny, a moje zainteresowanie lekturą zerowe, więc nie będę się męczyć. Tematyka pierwszego opowiadania też w ogóle mnie nie chwyciła, więc...

Dobrze spędzony czas. Refleksje dojrzałego i wiekowo i emocjonalnie człowieka patrzącego na proces tego dojrzewania.

Dobrze spędzony czas. Refleksje dojrzałego i wiekowo i emocjonalnie człowieka patrzącego na proces tego dojrzewania.

Wybitny ironista znów popełnił małe arcydzieło na zadany sobie samemu temat, czyli schyłek życia. Sposobów podejścia do tego problemu dotyczącego każdego/każdej z nas są setki,. Autor z właściwą sobie przewrotnościa przedstawia ich reprezentatywaną dla większości paletę. Po tej ożywczej lekturze samokrytycznie odnalazlem w sobie z niepokojem (?),zdziwieniem (?),rezygnacją (?) pewne symptomy zachowań z książki - ale które, nie zdradzę (może oprócz obsesji bywalca filharmonii)....

Wybitny ironista znów popełnił małe arcydzieło na zadany sobie samemu temat, czyli schyłek życia. Sposobów podejścia do tego problemu dotyczącego każdego/każdej z nas są setki,. Autor z właściwą sobie przewrotnościa przedstawia ich reprezentatywaną dla większości paletę. Po tej ożywczej lekturze samokrytycznie odnalazlem w sobie z niepokojem (?),zdziwieniem (?),...

"Poczucie kresu" i "Zgiełk czasu" wpisałem na listę lektur ulubionych, ale z "Cytrynowym stolikiem" mam kłopot. Do tego zbioru opowiadań podchodziłem dwa razy. Za pierwszym razem gdzieś jesienią odrzuciło mnie w połowie pierwszego opowiadania. Książka na długie miesiące wylądowała na półce. W zimny i deszczowy majowy weekend postanowiłem dać Barnesowi jeszcze jedną szansę. Znów zaczęło się mało obiecująco. Strony przelatywały pod palcami, a zapisane na nich słowa pozostawiały mnie całkowicie obojętnym. Zero emocji, a tego podczas lektury bardzo nie lubię. Zaparłem się jednak, czytałem i o dziwo, z każdym kolejnym opowiadaniem było coraz lepiej. Barnes znów zaczął do mnie przemawiać. Niektóre fragmenty zaciekawiły mnie, zaintrygowały, zaskoczyły lub wywołały uśmiech. "Cytrynowy stolik" to jedenaście krótkich opowiadań, których wspólnym mianownikiem jest starość. Ten etap ludzkiej egzystencji Barnes nie traktuje jakość pompatycznie czy z nabożną czcią. Wręcz przeciwnie. Bohaterowie opowiadań są ludźmi krwi i kości. Przeważają u nich cechy, które zwykliśmy łączyć ze starością. Są oni zrzędliwi, zgorzkniali, groteskowi, gadatliwi, kłótliwi czy schorowani. Często toczą absurdalną walkę z upływem lat, wracają do młodzieńczych marzeń i gonią utracony czas. Ich zachowanie wywołuje w czytelniku zdziwienie, czasem zażenowanie czy ironiczny uśmiech.
Styl narracji jest typowy dla Barnesa: prozaiczny, niespieszny, "życiowy", na pozór pozbawiony głębszej refleksji. Naturalizm miesza się z groteską i absurdem. Niby wszystko jak we wcześniejszych przeczytanych przeze mnie książkach autora, a jednak ten "Cytrynowy stolik" nie do końca mnie przekonał. Nie wiem czemu. Do paru opowiadań z pewnością powrócę, o innych w ogóle już nie pamiętam.

"Poczucie kresu" i "Zgiełk czasu" wpisałem na listę lektur ulubionych, ale z "Cytrynowym stolikiem" mam kłopot. Do tego zbioru opowiadań podchodziłem dwa razy. Za pierwszym razem gdzieś jesienią odrzuciło mnie w połowie pierwszego opowiadania. Książka na długie miesiące wylądowała na półce. W zimny i deszczowy majowy weekend postanowiłem dać Barnesowi jeszcze jedną szansę....

zróżnicowane opowiadania. niektóre świetne i wybitne inne żenada...

zróżnicowane opowiadania. niektóre świetne i wybitne inne żenada...

Opowiadanie, czyli powieść, na którą zabrakło pomysłu.
Jestem długodystansowcem, w dodatku długorozkręcającym się długodystansowcem – podtrzymuję szkolne przyjaźnie; zakochuję się na zawsze; nie miewam miłostek; nigdy nie nudzą mi się moje ulubione potrawy – mogę jeść je dosłownie codziennie; podobnie jak nosić różne wersje tej samej granatowej sukienki – nigdy nie jest mi w niej nudno.

Może dlatego krótkie formy literackie nie są dla mnie. Zanim zdążę się zakochać w bohaterze (albo jego historii),muszę kończyć, a długodystansowcy nie znoszą tak szybko kończyć.

W „Cytrynowym stoliku” jest oczywiście mnóstwo tego, za co kocham Barnesa. Eksplorujemy zatem temat zmieniającego się w czasie małżeństwa, czyli – jak powiedział, nieprzywołany wprost przez Barnesa, Wolter - „jedynej przygody dostępnej dla tchórzliwych”. Temat ten przewija się bodaj przez wszystkie opowiadania, aluzja do Woltera zaś jest zawarta w otwierającej zbiór „Krótkiej historii fryzjerstwa”)). Uważni czytelnicy „Papugi Flauberta” przypomną sobie zapewne przywołany w tej książce wykład Nabokova o „Pani Bovary” ze słynnym stwierdzeniem: „Cudzołóstwo to najbardziej konwencjonalny sposób wzniesienia się ponad konwencjonalność”, będącym wyraźną paralelą tego słynnego zdania.

„Historia Matsa Izraelsona” opowiada o dwóch nieszczęśliwych małżeństwach: Mats Izraelson zakochał się w nowoprzybyłej do wioski mieszkance, która odwzajemnia jego uczucia. Żadne z nich jednak nie jest świadome uczuć tego drugiego. Kobieta myśli:

„Ach, czemu nie odgadł, co kryje moje serce, zanim ja sama się tego domyśliłam? Przecież nie rozmawiam w ten sposób z mężczyznami, nie słucham ich tak uważnie, nie patrzę im prosto w oczy. Czemuż nie zrozumiał?”

Ta historia nie ma happy endu. Mats umierając na raka w szpitalu marzy tylko o wyjawieniu swoich uczuć do sąsiadki, o poznaniu jej uczuć względem niego. Prosi ją, by odwiedziła go w szpitalu. Kobieta przyjeżdża, ale w wyniku niefortunnego nieporozumienia rozchodzą się niczego nie wyjaśniwszy i nie wyjawiwszy…

Bohaterkami opowiadania „Rzeczy, o których nie wiemy” są dwie przyjaźniące się z sobą wdowy. Analizując łączącą je przyjaźń, jedna z nich myśli: „Tak, to jest przyjaciółka. Chociaż… Może bardziej sojusznik? Jak w dawnych czasach? Póki człowiek był dzieckiem, uważał, że ma przyjaciół, ale tak naprawdę byli to tylko sojusznicy – ludzie stojący po jego stronie, którzy go przeprowadzili do dorosłości. Później – w jej przypadku sojusznicy zniknęli, zaczęło się dorosłe życie. Bill i dzieci, potem dzieci odeszły, Bill umarł. I co? Znów są potrzebni sojusznicy, ludzie, którzy zostaną już do końca”. Przyjaźń, miłość, czy sojusz?

Upływ czasu i jego wpływ na związek jest także przedmiotem opowiadania „Higiena”. Jego bohater - emerytowany żołnierz, którego teraz, na emeryturze, musztruje – zdradzana raz do roku z zawsze tą samą prostytutką – żona zastanawia się: „Czy człowiek jest taki młody, jak się czuje, czy taki stary, na jakiego wygląda?”

Czy gdyby łaknący długich czytelniczych dystansów odbiorca dostał powieść na któryś z wyżej wymienionych tematów, byłby w pełni szczęśliwy? Nie wiem. Zabrakło pomysłu, zabrakło tematu, zabrakło bohaterów, zabrakło treści. Książkę dźwiga tylko niezwykły Barnesowski język. To za mało, żeby się zachwycać.

Opowiadanie, czyli powieść, na którą zabrakło pomysłu.
Jestem długodystansowcem, w dodatku długorozkręcającym się długodystansowcem – podtrzymuję szkolne przyjaźnie; zakochuję się na zawsze; nie miewam miłostek; nigdy nie nudzą mi się moje ulubione potrawy – mogę jeść je dosłownie codziennie; podobnie jak nosić różne wersje tej samej granatowej sukienki – nigdy nie jest mi...

" Subtelność narracji połączona z głęboka intuicją" ten cytat z oceny ksiązki J.Barnesa przez Financial Times oddaje główną ideę "Cytrynowego stolika", a właściwie 11 opowiadań składających sie na tę pozycję literacką.

Ten wybitny brytyjski pisarz nie jest łatwy do czytania, ale jego błyskotliwe krótkie dziełka w "Cytrynowym stoliku", tak róznorodne, spaja jeden, główny temat przewodni: podejście do problemu starzenia się, zarówno przez tych bohaterów opowiadań, którzy sami starzeją się, jak i obserwatorów tego procesu, reprezentowanych przez ich młodszych członków rodziny, przyjaciół, znajomych.

Czy można odebrać te opisy stanu wewnętrznego reagowania na dochodzenie do kresu życia w rózny sposób? Na pewno tak i decyduje o tym przede wszystkim, moim zdaniem, świadomość tematu stosownie do wieku czytelnika. Dlatego czytająć większość zamieszczonych tu opinii , mogę sie jednoznacznie domyślić w jakim wieku jest dany opiniotwórca. Jednakże problem starości , chorób, fizycznego i psychicznego pogorszenia sprawności ,wcześniej lub pózniej dotknie nas wszystkich. Radzę więc sięgać po lekturę powieści Barnesa w dużych odstępach czasowych i sprawdzać aktualność swoich poprzednich opinii.

" Subtelność narracji połączona z głęboka intuicją" ten cytat z oceny ksiązki J.Barnesa przez Financial Times oddaje główną ideę "Cytrynowego stolika", a właściwie 11 opowiadań składających sie na tę pozycję literacką.

Ten wybitny brytyjski pisarz nie jest łatwy do czytania, ale jego błyskotliwe krótkie dziełka w "Cytrynowym stoliku", tak róznorodne, spaja jeden, główny...

mistrzowskie miniatury,kazda zachwycajaca w inny sposob

mistrzowskie miniatury,kazda zachwycajaca w inny sposob

To zbiór opowiadań różnej treści. Zmieniają się bohaterowie, motywy przewodniej sposób narracji, forma opowiadania. Lubię, kiedy artysta pokazuje w utworze cały wachlarz swoich umiejętności. Spoiwem są tutaj cytryny, które symbolizują śmierć. Bo to książka o umieraniu, o godzeniu się ze śmiercią bliskich, o żałobie, o skutkach rozstań.

Nie jestem zachwycona, ale to kawał solidnej literatury pięknej, po którą warto sięgać.

To zbiór opowiadań różnej treści. Zmieniają się bohaterowie, motywy przewodniej sposób narracji, forma opowiadania. Lubię, kiedy artysta pokazuje w utworze cały wachlarz swoich umiejętności. Spoiwem są tutaj cytryny, które symbolizują śmierć. Bo to książka o umieraniu, o godzeniu się ze śmiercią bliskich, o żałobie, o skutkach rozstań.

Nie jestem zachwycona, ale to kawał...