Córki chrzestne. Rozmowy w cieniu terroryzmu RAF

przeczytałam z zapartym tchem, ciekawy temat, pięknie napisany. Jednak dla badacza tego okresu dość infantylna np. łzawe historie o dziadkach uciekających z terenów obecnej Polski. Nie skupiałam się jednak na warstwie historycznej ale na warstwie opisów emocji młodych autorek. Ciekawe spojrzenie na życie młodych dziewczyn w RFN w latach 70, które jest naznaczone tak wielką niewyobrażalną tragedią. Nie miałam niedosytu jeżeli chodzi o fakty historyczne bowiem dziewczyny nie mogły ich rzetelnie z wiadomych względów przedstawić. Chodź rzeczywiście dla osób mniej wtajemniczonych w działania RAF mógłby się znaleźć jakiś wartościowy wstęp napisany przez znawcę okresu.

przeczytałam z zapartym tchem, ciekawy temat, pięknie napisany. Jednak dla badacza tego okresu dość infantylna np. łzawe historie o dziadkach uciekających z terenów obecnej Polski. Nie skupiałam się jednak na warstwie historycznej ale na warstwie opisów emocji młodych autorek. Ciekawe spojrzenie na życie młodych dziewczyn w RFN w latach 70, które jest naznaczone tak wielką...

O ile przedstawienie tragedii (zamachu terrorystycznego dokonanego przez RAF) z punktu widzenia krewnej sprawczyni oraz krewnej ofiary wydaje się materiałem na ciekawą książkę, to na koniec pozostał mi niedosyt. Nie tylko o funkcjonowaniu samego RAF czy zaangażowania w niego Stasi dowiemy się niewiele, to także wątek osobisty dwóch bohaterek (autorek) wcale nie jest pogłębiony, choć momentami się dłuży.

O ile przedstawienie tragedii (zamachu terrorystycznego dokonanego przez RAF) z punktu widzenia krewnej sprawczyni oraz krewnej ofiary wydaje się materiałem na ciekawą książkę, to na koniec pozostał mi niedosyt. Nie tylko o funkcjonowaniu samego RAF czy zaangażowania w niego Stasi dowiemy się niewiele, to także wątek osobisty dwóch bohaterek (autorek) wcale nie jest...

Zbrodnia to niesłychana. Pani zabiła Pana. Tym nieslychansza, że połączona z najnikczemniejszym rodzajem zdrady i zaprzanstwa.
Tymczasem siostra Pani i córka Pana próbują po latach traum przeprocesowac wzajemne przebaczenie.
Szlachetne to i godne podziwu. Z pewnością wartościowe dla narodowej terapii gojenia blizn po bekartach cioci Stasi.
No i fajnie.

Niemniej.

Dlaczego sprawczyni całego zamieszani, Siksa, która z kolegami z RAF wysyła na tamten świat głowę rodu zaprzyjaźniona serdecznie ze swoją własną rodziną. W jego własnym salonie. Z zimną krwią, cynicznie wykorzystując nieświadomość i sympatię ofiar.
Dlaczego osoba z taką plama na biografii, po latach chowania się przed sprawiedliwościa pod parasolem Stasi. Niech nawet i będzie, że po uwieńczonej sukcesem resocjalizacji musi byc w nowym zyciu akurat nauczycielką.
Tego to nasze ciasne, niezbyt wielkoduszne wschodnioeuropejskie sumienia juz nie pojmują.
Słowem niemiecka hipermoralnosc w nieustannej misji zbawienia świata.

Zbrodnia to niesłychana. Pani zabiła Pana. Tym nieslychansza, że połączona z najnikczemniejszym rodzajem zdrady i zaprzanstwa.
Tymczasem siostra Pani i córka Pana próbują po latach traum przeprocesowac wzajemne przebaczenie.
Szlachetne to i godne podziwu. Z pewnością wartościowe dla narodowej terapii gojenia blizn po bekartach cioci Stasi.
No i...

Jestem rozczarowana. Spodziewałam się informacji o działalności RAF, a przynajmniej o okolicznościach śmierci Ponto i szczegółach na temat procesu. Tymczasem autorki rozmawiają wyłącznie o swoich uczuciach i przemyśleniach. O głównej inicjatorce zamachu na Ponto jest zaskakująco niewiele informacji.

Podobały mi się wyłącznie ostatnie strony, zawierające kalendarium działalności RAF. Szkoda, że nic z tych rzeczy nie znalazło się w treści.

Bardzo się zawiodłam.

Jestem rozczarowana. Spodziewałam się informacji o działalności RAF, a przynajmniej o okolicznościach śmierci Ponto i szczegółach na temat procesu. Tymczasem autorki rozmawiają wyłącznie o swoich uczuciach i przemyśleniach. O głównej inicjatorce zamachu na Ponto jest zaskakująco niewiele informacji.

Podobały mi się wyłącznie ostatnie strony, zawierające kalendarium...