Dziewczynka, która nie wiedziała, kim jest

Pierwszy raz przeczytałam tę książkę jako dziecko. Już wtedy urzekło mnie w niej to, że nie jest kolejną zwyczajną, cukierkową bajeczką dla małych księżniczek. Była to pierwsza książka w tak świetnym klimacie, jaką przeczytałam i obiecałam sobie, że kiedyś sięgnę po nią ponownie.

Cóż, kiedyś właśnie nastało. I nadal uwielbiam tę historię.

Głównym bohaterem jest gadający psi detektyw Ares. Towarzyszy mu spostrzegawcza i szczera do bólu dziewczynka o imieniu Wiktoria. Jednakże Wiktoria ma poważny problem: w tajemniczych okolicznościach straciła pamięć.
Cała książka utrzymana jest w tajemniczym, trochę groteskowym klimacie. Fabuła jest zakręcona niczym Lombard Street w San Francisco, ale względnie łatwo się w niej odnaleźć. Mimo, że dialogi poprowadzone są odrobinę infantylnie (w końcu jest to książka dla dzieci),nie brakuje w nich słownictwa odpowiadającego faktycznemu śledztwu kryminalnemu. Dzięki temu czułam się, jakbym sama brała udział w wydarzeniach przedstawionych w powieści!

Podsumowując: czy polecam? - Nie wiem. Na pewno nie jest to książka dla każdego: z pewnością zadowoli osoby o specyficznym guście, żądne szalonych przygód i intrygującej fabuły, ale dla osób lubiących słodziutkie historie może wydać się przytłaczająca czy niepotrzebnie udziwniona. Raczej dla starszych dzieciaczków.

Pierwszy raz przeczytałam tę książkę jako dziecko. Już wtedy urzekło mnie w niej to, że nie jest kolejną zwyczajną, cukierkową bajeczką dla małych księżniczek. Była to pierwsza książka w tak świetnym klimacie, jaką przeczytałam i obiecałam sobie, że kiedyś sięgnę po nią ponownie.

Cóż, kiedyś właśnie nastało. I nadal uwielbiam tę historię.

Głównym bohaterem jest gadający...

"Dziewczynka, która nie wiedziała, kim jest" - Mariusza Niemyckiego to szalona pozycja, przypominająca o niezwykłości i cudowności dziecięcego świata. W niej nawet pies może być gadającym detektywem, a kilkuletnia dziewczynka jego asystentką. Nie dajcie się jednak zwieść, to nie jest tytuł dla dziecka!

Mariusz Niemycki to autor powieści dla dzieci i młodzieży, współpracujący z wieloma wydawnictwami. Dotychczas ukazało się wiele jego powieści, m. in: "Bohater Obi-Boków", "Chata dzikiego skrzata", "Francuski piesek", "Deszczyk na zmartwienie", "Detektyw Zuzia na tropie", a ta jest kolejną z nich.

Wiktoria nie pamięta kim jest, ani skont pochodzi. Dziewczynka czuje się zagubiona i porzucona, a jedyną wskazówko prowadzącą do jej poprzedniego życia jest identyfikator ze zdjęciem. Do pomocy w odszukaniu samej siebie, angażuje detektywa, który jest... mówiącym psem? Ares, postanawiający pomóc dziewczynce, rusza wraz z nią na przeciw czekającym ich niebezpieczeństwom.

Wiktoria i towarzyszący jej psiak nie widzą, że ich tropem ruszyło kilku zbirów oraz komisaż Niedźwiadek. A wszystko z powodu pewnego szalonego naukowca.

Czy uda im się uciec? I czy Wiktoria przypomni sobie kim jest oraz co robi w tej przedziwnej rzeczywistości? Te i wiele odpowiedzi na inne pytania, które nasuwają się podczas przygód Wiktorii i Aresa, w książce Mariusz Niemyckiego "Dziewczynka, która nie wiedziała, kim jest".

Dwunastoletnia dziewczynka, miła i skromna, której nie trudno nie polubić, nie jest najważniejszą postacią w tej historii. Ares, psi towarzysz Wiktorii, to on w niej rządzi. To właśnie z punktu widzenia tego psiaka, o którym często można dobierać jako zwykłego człowieka, widzimy całą sytuację. Nie jest on tak przyjemny, jak zwykły przyjaciel, który szczeka zamian mówić. Jego dar mowy, często objawia się w beszczelny i nieprzyjemny sposób, którym oczywiście są wymawiane przez niego słowa. Do tego jeszcze dochodzi tajemniczy Niedźwiadek, okrutni i źli gangsterzy oraz szalony naukowiec. Iście złowieszcze grono, któremu Wiktoria musi strawić czoło. Nie dajcie się jednak zwieść pozorom i ponieść emocją, gdyż nie wszyscy odgrywają swoje prawdziwe role i na pierwszy rzut oka tridno ich wyczuć.

Światem, w którym odbywa się opowiadana przez Aresa historia, jest tak jakby rzeczywistość. Nie zrozumcie mnie źle. Wiktoria i Ares chodzą normalnymi ulicami z latarniami, między domami. Jednak bohaterowie w tym świecie umieszczeni, wcale nie podlegają rzeczywistości.

Mariusz Niemycki pisze bardzo wyniośle, co objawia się najczęściej w dialogach prowadzonych przez bohaterów. Prawie wszyscy oni wyrażają się w sposób bezczelny, wynioły, nie szczędząc sobie retorycznych pytań lub obelg. Tekst Mariusza Niemyckiego czyta się szybko i płynnie, jednak atmosfera oraz wrażenie, które buduje u czytającego, nie wszystkim przypadnie do gustu.

To smutne, szare wydanie, którego wyjątkiem jest przepasana kilkoma kolorami okładka, na pierwszy rzut oka może dawać wrażenie pozycji dla dzieci. Pozycji, która została wydana na małym budżecie. To jednak tylko kolejny pozór. Książka wygląda świetnie, adekwatnie do swojej treści. Po zapoznaniu się z fabułą, może sami dojdziecie do tego wniosku.

"Dziewczynka, która nie wiedziała, kim jest" - Mariusza Niemyckiego nie przywarła mi do gustu. Lektora rozpoczęła się smutnie i tak też zakończyła. Akcja po między początkiem i końcem nie była fascynująca, raczej szalona, zbyt szalona jak dla mnie. Książka może spodobałaby mi się bardziej, gdyby była napisana dla pięcio - siedmioletniego odbiorcy. Wtedy pisarz tworzący ją, miałby milsze i kolorowsze usposobienie względem historii, jak i jej odbiorcy. A tak odnoszę wrażenie, że autor naoglądał się "Sucker Punch" - Zacka Snydera.

Tak, moim mili. Jeżeli sądziliście, że jest to tom idealny dla waszego, wkraczającego w świat książek dziecka, to przemyślcie tę decyzję jeszcze raz. "Dziewczynka, która nie wiedziała, kim jest" niweczy w sobie całe piękne młodzieńczego świata.

"Dziewczynka, która nie wiedziała, kim jest" - Mariusza Niemyckiego to szalona pozycja, przypominająca o niezwykłości i cudowności dziecięcego świata. W niej nawet pies może być gadającym detektywem, a kilkuletnia dziewczynka jego asystentką. Nie dajcie się jednak zwieść, to nie jest tytuł dla dziecka!

Mariusz Niemycki to autor powieści dla dzieci i młodzieży,...

Bardzo fajna książka. Podczas czytania czułem się tak, jak bym się cofnął do lat młodości, kiedy zaczytywalem się w książkach Adama Bahdaja. Jest tajemnica, sledztwo no i... gadający pies w roli detektywa. :) Jest sympatycznie. Autorowi udało się zachować naturę psa. To nie człowiek w skórze psa, ale prawdziwy pies, tyle że gada. :) Córce się podobało, mnie też - oklaski.

Bardzo fajna książka. Podczas czytania czułem się tak, jak bym się cofnął do lat młodości, kiedy zaczytywalem się w książkach Adama Bahdaja. Jest tajemnica, sledztwo no i... gadający pies w roli detektywa. :) Jest sympatycznie. Autorowi udało się zachować naturę psa. To nie człowiek w skórze psa, ale prawdziwy pies, tyle że gada. :) Córce się podobało, mnie też - oklaski.

Co byście zrobili, gdybyście pewnego dnia odkryli, że nie wiecie kim jesteście? Jedyne co posiadacie, to identyfikator z Waszym zdjęciem i drobne pieniądze w kieszeni dżinsów.
Nastoletnia Wiktoria nie pamięta niczego ze swojego życia. Postanawia, więc znaleźć kogoś, kto pomoże jej poznać przeszłość. Jej wybór pada na biuro detektywistyczne „BURAS”. Możecie sobie tylko wyobrazić, jakie jest jej zdziwienie, gdy detektywem okazuje się gadający pies. Po krótkiej rozmowie okazuje się, że prawdziwy właściciel biura miał wypadek i leży w szpitalu. Pies Ares zaciekawiony historią Wiktorii, postanawia jej pomóc. Dziewczynka nie posiada jednak wystarczającej ilości pieniędzy, żeby zapłacić za wyjaśnienie jej zagadki, więc Ares zatrudnia ją jako asystentkę. Ich pierwszą klientką zostaje pani Gil, zaniepokojona tajemniczym hałasem dobiegającym z jej garażu. Wiktoria i Ares postanawiają rozwiązać tą zagadkę. W tym celu wyruszają na przedmieścia, gdzie mieszka ich klientka.
Co wydarzyło się w garażu pani Gil? Jaki związek ze sprawą mają pacjenci szpitala, w którym leży detektyw? Kim tak naprawdę jest komisarz Niedźwiadek? I jaką tajemnicę skrywa stara fabryka? O tym dowiecie się czytając przygody Wiktorii.
Powieść detektywistyczna z zawiłą fabuła i wieloma wątkami, w ciekawy sposób prowadzi nas do rozwiązania zagadki tajemniczej dziewczynki. Czytając książkę do końca nie wiemy, kto jest dobry, a kto zły, co sprawia, że historia pochlania nas całkowicie. Polecam wszystkim miłośnikom przygód, tajemnic i intryg.

Co byście zrobili, gdybyście pewnego dnia odkryli, że nie wiecie kim jesteście? Jedyne co posiadacie, to identyfikator z Waszym zdjęciem i drobne pieniądze w kieszeni dżinsów.
Nastoletnia Wiktoria nie pamięta niczego ze swojego życia. Postanawia, więc znaleźć kogoś, kto pomoże jej poznać przeszłość. Jej wybór pada na biuro detektywistyczne „BURAS”. Możecie sobie tylko...

Bardzo ciekawa książka. Dziewczynka o imieniu Wiktoria staje przed biurem detektywistycznym ,,Buras". Prawdziwego detektywa nie ma, ale jest... pies! Bardzo się polubili, ale co z tego wyniknie?

Bardzo ciekawa książka. Dziewczynka o imieniu Wiktoria staje przed biurem detektywistycznym ,,Buras". Prawdziwego detektywa nie ma, ale jest... pies! Bardzo się polubili, ale co z tego wyniknie?

Książka zapowiada się ciekawie, poznajemy dziewczynkę i psa-detektywa, ale potem w treść wkrada się chaos, zbyt dużo "dorosłego" słownictwa, namiastki scen z "dorosłych" kryminałów i dziecko traci wątek i zainteresowanie.

Książka zapowiada się ciekawie, poznajemy dziewczynkę i psa-detektywa, ale potem w treść wkrada się chaos, zbyt dużo "dorosłego" słownictwa, namiastki scen z "dorosłych" kryminałów i dziecko traci wątek i zainteresowanie.

Książka mi się podobała, ale czasem nie było wiadomo co kto mówi. Najfajniejszy w tej książeczce był detektyw BURAS, który był wilczurem.

Książka mi się podobała, ale czasem nie było wiadomo co kto mówi. Najfajniejszy w tej książeczce był detektyw BURAS, który był wilczurem.