"Armancja" Stendhala to jego pierwsza powieść, o trzy lata poprzedzająca "Czerwone i czarne". Nie jest to jednak debiut pisarza, bowiem stanowi już siódmą książkę w jego dorobku.
Powieść ta, nazwana w pierwotnej wersji przez autora "odpowiastką z XIX wieku" opowiada o miłości dwojga dwudziestolatków: Armancji i Oktawa. Można więc powiedzieć, że jest to romans. Jeżeli tak przyjmiemy, należy zaznaczyć, mamy do czynienia ze szczególnego rodzau romansem, gdzie niewiele miejsca poświęcono miłosnym uniesieniom (Oktaw całuje Armancję bodaj raz jeden) - więcej za to zajmują opisy wątpliwości, rozchwiania emocjonalnego, czy nawet rozpaczy bohaterów.
"Armancję" czyta się niezbyt wartko, pogłębiona analiza psychologiczna wydaje się spowalniać akcję, której i tak zresztą nie za wiele, oparta jest ona w głównej mierze na rozmowach zakochanych. Oczywiście, Stendhal nie byłby sobą, gdyby jednak nie skomplikował akcji w momentach, w których wydawać by się mogło, że wszystko zmierza do happy endu. Ale jednak odbiór tej powieści nie był dla mnie zbyt pociągający.
Miłośnicy Stendhala odnajdą tu niewątpliwie szczególny dla tego pisarza styl, któremu nie można zarzucić dłużyzn czy pustosłowia, książka ta jednak nie dorównuje późniejszym osiągnięciom: powieściom "Czerwone i czarne" czy "Pustelni parmeńskiej". Jak pisze w Posłowiu Maciej Żurowski: "Armancja" jesty tylko ubogą kreną "Czerwonego i czarnego". Ale należy do rodziny arcydzieła" (s. 261). Rodziny, owszem, ale niestety nieco dalszej.

"Armancja" Stendhala to jego pierwsza powieść, o trzy lata poprzedzająca "Czerwone i czarne". Nie jest to jednak debiut pisarza, bowiem stanowi już siódmą książkę w jego dorobku.
Powieść ta, nazwana w pierwotnej wersji przez autora "odpowiastką z XIX wieku" opowiada o miłości dwojga dwudziestolatków: Armancji i Oktawa. Można więc powiedzieć, że jest to romans. Jeżeli tak...