Nie wiem do końca. Mam jakieś nie najlepsze skojarzenia. Majaczy mi się po głowie Mistyfikacja Medeiros, czy jakieś nie do końca lubiane powieści Krahn. Chyba najprościej byłoby powiedzieć, że to nie moja grupa krwi. Ciężko zarzucić coś konkretnego, bo książka sama w sobie jest moim zdaniem bardzo spójna. Ze swoją opowieścią o zemście, opowiedzianej z silną egzaltacją, z dużym naciskiem na namiętności, pożądanie, pragnienie posiadania. W sumie wszystkie emocje tutaj są dosyć mocne. Opowiedziana bardzo wyraziście, przesadnie jak dla mnie.
Bohaterowie z nienawiścią i pożądaniem w jednym garnku. Wyszedł z tego taki lekki misz-masz emocjonalny, który chyba nie do końca mógłby być tutaj rozwiązany. Ale z drugiej strony czy ta książka takowego wymaga?
Opowieść o zemście przez poślubienie młodziutkiej siostry wroga. Wroga, którego starszą siostrę doprowadziło się do samobójstwa (czy coś koło tego) w efekcie czego bohater na wiele lat usunął się z życia towarzyskiego. Wraca by przerwać zaręczyny wroga i przez przypadek – który tutaj pojawia się pod postacią białej sowy Orfeusza, poznaje jego siostrę. Szybciutko potem ratując życie królewskiej córki w nagrodę otrzymuje rękę dziewczyny, która ukochała przyrodę, brata, nieżyjącą siostrę. I nienawiść do bohatera.
To nie jest zła książka, a już na pewno nie jest to zły temat na powieść, ale do mnie kompletnie nie przemówił sposób jego opowiedzenia. Pomijając już niekonsekwentnych bohaterów, niekiedy śmiesznych w swoich wyborach, zupełnie niezrozumiałych, to całość przez tę huśtawkę emocjonalną, sprawia wrażenie chaotycznej. W pewnym momencie zaczęłam się zastanawiać czy bohaterów nie dopadło jakieś szaleństwo. Jakkolwiek absurdalnie to brzmi, odrobina konsekwencji w swoistym szaleństwie bohatera dobrze zrobiłaby jego chwiejnej postaci.
Miałam nieodparte wrażenie, że książka się rozwijała. Z początku wolna i choć podszyta mrocznymi chęciami, nie miała w sobie tego czegoś co sprawiało, że czytało się szybko, szybko do przodu. Później, gdy akcja zaczęła nabierać tempa, rozwijać się, wymusiła na mnie „konieczność” czytania. Zatrzymywałam się jedynie w momentach w których autorka jakby przypomniała sobie, że to romans historyczny więc należy okrasić go sporą ilością przymiotników, porównań i głębokich uniesień..
Sceny płomienne pełne są: rajskich rozkoszy, aksamitnych, wilgotnych korytarzy prowadzących do bram raju, rozlewania w gorącej, ciasnej muszelce stanowiącej ósmy cud świata, nieskończonego, najgłębszego spełnienia odbierającemu ciału siły w magiczny sposób odradzającego duszę.
To i tym podobne cudeńka nagromadziły się głównie w scenach płomiennych, resztę w sumie można spokojnie czytać

Wcale nie odrzucam tej książki.

Raczej jestem zła, bo mogłaby być o niebo lepsza.

Fajna jest intryga. Bardzo ciekawy pomysł. Nietuzinkowy. Jednak moim zdaniem, autorka go nie uniosła. Może chciała za dużo wrzucić do książki, może nie rozpisała się jeszcze w tym czasie na tyle, żeby spiąć tę historię. Nie mam pojęcia, ale sprawia to, że czyta się ją nierówno, a momenty „ble, ble, ble” przeplatają się z tymi, które czyta się „szybko, szybko”.
Bardzo chętnie przeczytałabym kolejny, jej romans historyczny, aby stwierdzić czy to początek dobrej drogi, czy wypadek przy pracy czy… coś tam jeszcze.

Nie wiem do końca. Mam jakieś nie najlepsze skojarzenia. Majaczy mi się po głowie Mistyfikacja Medeiros, czy jakieś nie do końca lubiane powieści Krahn. Chyba najprościej byłoby powiedzieć, że to nie moja grupa krwi. Ciężko zarzucić coś konkretnego, bo książka sama w sobie jest moim zdaniem bardzo spójna. Ze swoją opowieścią o zemście, opowiedzianej z silną egzaltacją, z...