Rip it Up and Start Again: Postpunk 1978-1984

Póki co najlepsza w moim uznaniu książka o tym gatunku muzycznym. Rzetelna i niezwykle przyjemna w czytaniu.

Trudno mi ją ocenić. Najchętniej dałabym 10/10, ale "rewelacyjna" chyba najtrafniej oddaje jej poziom.

Póki co najlepsza w moim uznaniu książka o tym gatunku muzycznym. Rzetelna i niezwykle przyjemna w czytaniu.

Trudno mi ją ocenić. Najchętniej dałabym 10/10, ale "rewelacyjna" chyba najtrafniej oddaje jej poziom.

Pokaż mimo to

Interesująca rozprawa na temat tego co się stało po rozpadzie Sex Pistols, gdy punk już umarł. Nie przeczytałem od deski do deski, jedynie fragmenty, gdyż duża część z tego mnie po prostu nie interesowała.

Interesująca rozprawa na temat tego co się stało po rozpadzie Sex Pistols, gdy punk już umarł. Nie przeczytałem od deski do deski, jedynie fragmenty, gdyż duża część z tego mnie po prostu nie interesowała.

Pokaż mimo to

Jedna z najlepszych książek o muzyce. Z pewnością jest jedną z najlepiej opowiedzianych. A już z pewnością jest doskonale uargumentowana. Wszakże pan Reynolds stara się udowodnić, że z muzyki punk najlepsze co wyniknęło to postpunk. Trudno po przeczytaniu tej książki myśleć inaczej. „Podrzyj, wyrzuć, zacznij jeszcze raz” udowadnia również, że postpunk to jedno z najlepszych zjawisk jakie mogło się nam przydarzyć.

Wybiła kreatywność. Muzycy zapłodnieni ideami punku, a głównie odrzuceniem zaistniałego porządku, skupili się na twórczości. Łączyli muzykę gitarową z taneczną. Sięgnęli po syntezatory. Reynolds idzie szeroko. To efekt jego ciężkiej pracy. Z jednej strony przesłuchał nieprzytomną ilość płyt. Z drugiej przeprowadził masę rozmów z samymi twórcami, często oddalonymi stylistycznie od siebie. I powyciągał oryginalne wnioski. Świetna robota dziennikarska i tona muzyki do powtórnego przesłuchania.

Jedna z najlepszych książek o muzyce. Z pewnością jest jedną z najlepiej opowiedzianych. A już z pewnością jest doskonale uargumentowana. Wszakże pan Reynolds stara się udowodnić, że z muzyki punk najlepsze co wyniknęło to postpunk. Trudno po przeczytaniu tej książki myśleć inaczej. „Podrzyj, wyrzuć, zacznij jeszcze raz” udowadnia również, że postpunk to jedno z najlepszych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Spoko, dużo faktów, dużo kontekstów, odniesień do filozofii itd., ale razi częsta bałwochwalcza maniera i natarczywa propaganda wszelkiej maści ideologicznego pokłosia marksizmu.

Spoko, dużo faktów, dużo kontekstów, odniesień do filozofii itd., ale razi częsta bałwochwalcza maniera i natarczywa propaganda wszelkiej maści ideologicznego pokłosia marksizmu.

Pokaż mimo to

"Punk przeleciał mi praktycznie koło nosa."
Najlepsza jak dotąd książka o muzyce rozrywkowej, z jaką miałem do czynienia, mimo że gatunek zwany post-punkiem nie jest mi jakoś szczególnie bliski (choć jest tak różnorodny, że zawsze się coś dla siebie znajdzie - aż dziwne, że to wszystko mieści się pod jednym pojęciem). Książka składa się z 22 tematycznych rozdziałów w podziale na 2 części: Post punk oraz New pop i new rock. Największą jej zaletą jest powiązanie twórczości i kariery scenicznej poszczególnych zespołów z tłem społecznym (sytuacja społeczno-ekonomiczna nie tylko kraju, ale i miast, w których powstawały i działały), ruchem niezależnych wytwórni, inspiracjami muzycznymi (np. reagge) i pozamuzycznymi zarówno twórców jak i wydawców, a także roli mediów w popularyzacji tego rodzaju muzyki. Oczywiście odnosi się też do poszczególnych płyt i ich tekstów, które zawsze w przypisach podawane są w oryginalnym brzmieniu (wielkie dzięki dla wydawnictwa lub tłumacza!). Dodatkowym plusem książki jest język - nie naukowy, lecz właśnie rockowy, luźny, niejednokrotnie dowcipny, potoczny. Myślę, że tłumacz świetnie się wywiązał ze swego zadania - mimo czasem zawikłanej treści narracja jest jasna i czyta się bardzo dobrze. Autor, najwyraźniej sam mocno zaangażowany fan gatunku z czasu jego powstania, ogarnia całość ruchu, sięgając zarazem do wspomnień, wywiadów z epoki, komentując poszczególne utwory na płytach i ich przyjęcie przez publiczność. Mnie interesowały raczej grupy pierwszej części - poszukujące, o ambicjach artystycznych i społecznych (PiL, The Pop Group, The Slits czy nawet The Throbbing Gristle) niż nastawione na sukces rynkowy. Wiele z nich znałem bardzo mało. Poniżej plan książki wg. tematów i rozdziałów:
0.Niedokończona rewolucja - znaczenie punku dla post-punku.
POSTPUNK
1. John Lydon (ex Sex Pistols) i PiL (The Public Image Ltd.)
2. samoróbki i niezależne wytwórnie w GB.
3. Bristol: The Pop Group i The Slits
4. Leeds: Gang of Four i The Mekons
5. Akron / Cleveland (USA): Pere Ubu / Devo
6. Sheffield: The Human League i Cabaret Voltaire
7. Machester: The Fall i Joy Division
8. Throbbing Gristle (Manchester/Londyn)
9. Nowy Jork (USA): scena "no wave"
10. Talking Heads (Nowy Jork), Mission of Burma (Boston, USA) i Wire (Londyn)
11. Londyn: awangarda i scena "chaos": Scritti Politti, The Flying Lizzards, This Heat, The Raincoats, The Red Crayola, Art and Language, Young Marble Giants, radio Johna Peela i wytwórnia Fuck Off
12. San Francisco (USA): cabaret noir i teatr okrucieństwa (scena freak) - Tuxedomoon, Z'EV, Factrix, The Residents. Monte Cazazza, Survival Research Laboratories, Chrome, Flipper, Nervous Gender
13. PiL i upadek postpunku
NEW POP & NEW ROCK
14. 2-tone i ska - The Specials (Coventry), The Beat, Madness, The Selecter, Dexys
15. Malcolm McLaren (Bow Wow Wow)
16. Nowy Jork (USA): mutant disco i punk funk - The B-52's, Pylon, Gray, James White and the Blacks, Cristina, Kid Creole, Material, Was (Not Was), Liquid Liquid, ESG, The Contortions, Au Pairs, Grace Jones, New Order, A Certain Ratio
17. Szkocja: Postcard Records - Orange Juice, The Pastels, Josef K, The Fire Engines, Positive Noise, The Skids, The Associates
18. synthpop - The Human League, Visage, Spandau Ballet, Japan, Depeche Mode, DAF
19. new pop (początki) - ABC, B.E.F.
20. new pop (1981-1984 kulminacja) i MTV - Simple Minds, Altered Images, Duran Duran, Soft Cell, Haircut 100, Eurythmics, Culture Club, Thomson Twins, Wham!, Elvis Costello, The Psychodelic Furs, The Pretenders, Blondie, The Cars, The Stray Cats, The Go-Go's
21. gothic i new psychodelly - Dance Society, The March Violets, Flash for Lulu, Christian Death, 45 Grave, Kukl, Adam Ant, Siouxsie & The Banshees, The Cure, The Birthday Party, Nick Cave, Bauhaus, Killing Joke, Sisters Of Mercy, Southern Death Cult, Theatre of Hate, Television, Echo and the Bunnymen, U2
22. zapożyczenia z muzyki XX w.: ZTT, The Art Of Noise, Frankie Goes to Hollywood
UWAGA: Książka do czytania z TĄ muzyką w tle.
Na początku krótki wstęp Rafała Księżyka o polskich zespołach inspirujących się post-punkiem. Na końcu indeks zespołów i osób.

"Punk przeleciał mi praktycznie koło nosa."
Najlepsza jak dotąd książka o muzyce rozrywkowej, z jaką miałem do czynienia, mimo że gatunek zwany post-punkiem nie jest mi jakoś szczególnie bliski (choć jest tak różnorodny, że zawsze się coś dla siebie znajdzie - aż dziwne, że to wszystko mieści się pod jednym pojęciem). Książka składa się z 22 tematycznych rozdziałów w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niezbędne uzupełnienie historii punk rocka.

Niezbędne uzupełnienie historii punk rocka.

Pokaż mimo to

Najlepsza okołomuzyczna książka, z którą miałem okazję się zapoznać. Wiedziałem, na co się piszę, bo to właśnie muzyka opisywana w tej pozycji jest mi najbliższą, jednak nie spodziewałem się, że wciągnie mnie ona aż do takiego stopnia. Opisy poszczególnych zespołów, ich drogi do "sukcesu" to wcale nie najważniejsza jej część - najciekawsze są opisy tego, jak rozwijał się ten ruch, jak ewoluował, jak zmieniał świat muzyki i jaki miał wpływ na muzykę popularną w ogóle. Niektóre rozdziały są może cięższe do przyswojenia (szczególnie chodzi mi tutaj o drugą część książki), ale autor nadrabia to wszystko stylem wypowiedzi, który idealnie pasuje do opisywanego materiału. Nie wiem jednak jak książkę odbierają osoby, którym post-punk (i wszystkie pochodne gatunki) nie jest bliski. Podejrzewam, że w pewnym momencie można poczuć się zagubionym. Nie mniej jednak każdy, kto choć trochę interesuje się tym tematem, powinien sięgnąć po tę pozycję. Szczególnie mając za tło soundtrack opisywanych kolejno zespołów. Uczta dla maniaków muzyki (teraz już uznawanej za alternatywną) przełomu lat 70 i 80.

Najlepsza okołomuzyczna książka, z którą miałem okazję się zapoznać. Wiedziałem, na co się piszę, bo to właśnie muzyka opisywana w tej pozycji jest mi najbliższą, jednak nie spodziewałem się, że wciągnie mnie ona aż do takiego stopnia. Opisy poszczególnych zespołów, ich drogi do "sukcesu" to wcale nie najważniejsza jej część - najciekawsze są opisy tego, jak rozwijał się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Może i językowo jest to nieco wybrakowana kiszka, ale zawartość powala. Gęba sama się śmieje, gdy oczom ukazują się kolejne nazwy zespołów czy nazwiska twórców tak bliskich sercu. Doskonały prezent dla muzycznych poszukiwaczy.

Może i językowo jest to nieco wybrakowana kiszka, ale zawartość powala. Gęba sama się śmieje, gdy oczom ukazują się kolejne nazwy zespołów czy nazwiska twórców tak bliskich sercu. Doskonały prezent dla muzycznych poszukiwaczy.

Pokaż mimo to

Reynolds próbuje wypełnić rażącą lukę, przedstawiając czytelnikom znakomitą kronikę postpunku. Skupia się na kluczowym okresie 1978–1984, po kolei ukazując sylwetki najważniejszych zespołów tego nurtu razem ze wszystkimi towarzyszącymi im kontekstami. Nie ma tu mowy o oddzielaniu sztuki od jej związków społecznych, politycznych, ideologicznych i kulturowych. Każdy kolejny rozdział ukazuje kulisy innej sceny nowofalowego świata: mamy tu intelektualno-artystowski Nowy Jork z nieśmiertelnymi zespołami Talking Heads i Wire, mamy ponury, robotniczy Manchester spod znaku Joy Division czy zamęczony industrialny Sheffield, w którym narodziły się awangardowy funk Cabaret Voltaire i elektroniczny niepokój The Human League. Jest hippisowsko-bohemiczne San Francisco i targany ideologią Londyn. Jak nietrudno się domyślić, autor skupia uwagę na świecie anglosaskim, co chyba należy przyjąć ze zrozumieniem – wybadanie nowofalowych scen Francji, Niemiec, Włoch czy Polski wraz z ich kontekstem społeczno-politycznym byłoby zadaniem cokolwiek karkołomnym (zwłaszcza dla Anglosasa zastygłego w swoim kąciku cywilizacyjnym), choć bez wątpienia mogłoby przynieść fantastyczne efekty.

Cała recenzja na: http://zcyklu.pl/na-czasie/275/Opowiesc-punkowego-ignoranta.-Podrzyj-wyrzuc-zacznij-jeszcze-raz-Simona-Reynoldsa

Reynolds próbuje wypełnić rażącą lukę, przedstawiając czytelnikom znakomitą kronikę postpunku. Skupia się na kluczowym okresie 1978–1984, po kolei ukazując sylwetki najważniejszych zespołów tego nurtu razem ze wszystkimi towarzyszącymi im kontekstami. Nie ma tu mowy o oddzielaniu sztuki od jej związków społecznych, politycznych, ideologicznych i kulturowych. Każdy kolejny...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ułożony w spójną całość zbiór esejów o kilkunastu, w większości zapomnianych zespołach ze Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii, które próbowały swoich sił na przełomie lat 70. i 80. Opowieść o muzykach, którzy twierdzili, że nie chcą być gwiazdami i ekscentrycznych młodych artystach, którzy organizowali happeningi stanowiące połączenie spektaklu teatralnego i koncertu. Barwne, opowiedziane z werwą historie o ludziach, którzy mieli swoje 5 minut i nic nie osiągnęli. Pozornie, bo bez kilkorga z nich nie byłoby dziś Madonny i jej klonów, Arctic Monkeys i dziesiątek podobnych im, kilku sezonowych gwiazd z Wysp Brytyjskich. Hermetyczna książka o hermetycznym świecie popsztuki i popkultury. Dla jego mieszkańców prawdziwa uczta.

Ułożony w spójną całość zbiór esejów o kilkunastu, w większości zapomnianych zespołach ze Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii, które próbowały swoich sił na przełomie lat 70. i 80. Opowieść o muzykach, którzy twierdzili, że nie chcą być gwiazdami i ekscentrycznych młodych artystach, którzy organizowali happeningi stanowiące połączenie spektaklu teatralnego i koncertu....

więcej

mniej

Pokaż mimo to