To jedyna książka Davida Irvinga, którą przeczytałam. Wbiła mi się w pamięć i to mocno - prawdopodobnie dzięki nieustannemu uczuciu złości, które jej czytaniu towarzyszyło...

Pomimo swojej rzetelności i skrupulatności jako historyka (w wielu historycznych książkach autorzy powołują się na poczynione przez niego ustalenia) punkt widzenia, z którego naświetla poruszane przez siebie zagadnienie jest dla mnie nie do przyjęcia. Dramatyczny opis bombardowania Drezna (i innych miast) mający wzbudzić współczucie czytelnika oraz ewidentne sympatie autora sytuujące się po stronie niemieckiej - czyni tę pozycję zupełnie dla mnie nie do strawienia. Należę do, niewielkiego prawdopodobnie, kręgu osób, które są zwolennikami tego (i innych również) alianckiego bombardowania, a wstrząsający opis cywilnych ofiar robi na mnie dużo mniejsze wrażenie niż autor chciałby wywołać. Uważam, że pierwszą myślą każdego normalnego, rozsądnego i czującego człowieka na, smutny skądinąd, opis zabitej kobiety wychodzącej z opery w ELEGANCKIEJ WIECZOROWEJ SUKNI będzie myśl, że gdy drezdeńczycy na bale i przedstawienia sobie chodzili - nas tutaj milionami mordowano...

Odradzam lekturę , szczególnie osobom wrażliwszym - autor próbuje grać tu emocjami i wywoływać współczucie - nie każdy potrafi się temu oprzeć. Szczególnie osoby o wciąż jeszcze pokutujących rycerskich poglądach na temat zabijania podczas wojny cywilów. Ja zawsze mam w głowie opinię Churchilla (straszliwie w książce przez Irvinga potępionego),że Niemcy co 50 lat powinny być profilaktycznie bombardowane. Święta prawda - obliczając, wypadłoby takie bombardowanie ok. 1995roku - gdy pomyślę, ileż to mniej problemów by teraz było...
Nawiasem mówiąc: cywile nie cywile, bajeczki o ich niewinności i nieświadomości wydarzeń to kompletne brednie. Dokumenty i pamiętniki przechowywane w brytyjskich archiwach - mówią same za siebie - naród niemiecki w większości doskonale zdawał sobie sprawę z tego, co się dzieje...

David Irving jako historyk skończył źle - zrujnowany po przegranym procesie. Śledząc jego sądowe perturbacje i ich zakończenie, wypada jedynie żałować, że ani żadna z pomówionych osób, ani Państwo Polskie nie jest w stanie poradzić sobie ani przeciwdziałać (co więcej, to drugie często wspiera je grantami - żałosny dowód ignorancji i głupoty) z ohydną twórczością różnej maści "historyków" (bo zazwyczaj nimi nie są),którzy dopuszczają się fałszerstw i manipulacji źródłami (co potwierdziły procesy) , a ich opluwające kraj i Polaków "dzieła" tłumaczone są na wszystkie języki świata...

To jedyna książka Davida Irvinga, którą przeczytałam. Wbiła mi się w pamięć i to mocno - prawdopodobnie dzięki nieustannemu uczuciu złości, które jej czytaniu towarzyszyło...

Pomimo swojej rzetelności i skrupulatności jako historyka (w wielu historycznych książkach autorzy powołują się na poczynione przez niego ustalenia) punkt widzenia, z którego naświetla poruszane...

Nie jest to dzieło Irvinga tak dobre, jak "Hitler", "Goring" czy "Goebbels", jednak temat jest ważny, a Irving od niego właśnie zaczynał "grzebanie" w dokumentach i znajdowanie świadków i rodzin. Oprócz makabrycznego nalotu na tytułowe Drezno znajdziemy opisy nalotów na inne miasta, jak Kassel, Monachium, Wuppertal czy opis słynnej "Gomory" - nalotu na Hamburg, podczas którego zginęło około 50 tysięcy ludności. Zwycięzcy straty ludności w potrójnie jednego dnia zbombardowanym Dreźnie oczywiście bardzo zaniżyli, więc warto się zapoznać. Nie tylko David Irving mówi o 200-250 tysiącach zabitych. Polecam.

Nie jest to dzieło Irvinga tak dobre, jak "Hitler", "Goring" czy "Goebbels", jednak temat jest ważny, a Irving od niego właśnie zaczynał "grzebanie" w dokumentach i znajdowanie świadków i rodzin. Oprócz makabrycznego nalotu na tytułowe Drezno znajdziemy opisy nalotów na inne miasta, jak Kassel, Monachium, Wuppertal czy opis słynnej "Gomory" - nalotu na Hamburg, podczas...

Opis i analiza najkrwawszego bombardowania w dziejach IIWŚ. Kontrowersyjny autor napisał ją pod wpływem informacji zdobytych podczas pobytu w Niemczech. Widać duży nakład pracy wykonanej aby dotrzeć do źródeł. Doskonały przykład tego, że historia pisana jest przez stronę wygrywającą, a na wojnie wszystkie chwyty dozwolone. Burzy obraz bohaterskich i rycerskich żołnierzy utrwalony w naszej (przynajmniej mojej) pamięci przez 'Czterech pancernych'. Obok bezsprzecznie wstrząsającego opisu skutków bombardowania Drezna znajduje się wiele informacji jak alianckie dowództwo planowało takie naloty. I, moim zdaniem, budzi to większe przerażenie gdy dowiadujemy się, że tęgie głowy z Oxfordu z własnej inicjatywy opracowywały plany jakimi bombami i w jaki sposób bombardować miasta aby wyrządzić jak największe szkody ludności. Autor informuje nas, że Anglicy po bombardowaniu Coventry przez Niemców (co wg autora było błędem w nawigacji pilotów niemieckich) doszli do wniosku, że dużo bardziej opłaca się niszczyć ludność cywilną niż fabryki. Okazało się, że fabryki znacznie szybciej jest naprawić niż zastąpić 'zniszczoną' siłę roboczą.

Opis i analiza najkrwawszego bombardowania w dziejach IIWŚ. Kontrowersyjny autor napisał ją pod wpływem informacji zdobytych podczas pobytu w Niemczech. Widać duży nakład pracy wykonanej aby dotrzeć do źródeł. Doskonały przykład tego, że historia pisana jest przez stronę wygrywającą, a na wojnie wszystkie chwyty dozwolone. Burzy obraz bohaterskich i rycerskich żołnierzy...