Przejmująca w swej prostocie opowieść o stracie, przemijaniu i pożegnaniach. O zmianach, które dla jednych są początkiem nowego życia, dla innych zaś drogą do śmierci. Obrazuje odwieczne różnice pokoleń oraz to, że każde kolejne jest wciąż szybsze i bardziej żądne życia niż wcześniejsze.

Przejmująca w swej prostocie opowieść o stracie, przemijaniu i pożegnaniach. O zmianach, które dla jednych są początkiem nowego życia, dla innych zaś drogą do śmierci. Obrazuje odwieczne różnice pokoleń oraz to, że każde kolejne jest wciąż szybsze i bardziej żądne życia niż wcześniejsze.

Piękna książka ukazująca odchodzenie starego świata - świata wsi, świata zapachu skoszonego siana ("gdzie jeszcze, w jakim kraju może tak pachnąć?"),folkloru i pracy.
Nie jest to zwyczajna pochwała, panegiryk. To raczej swego rodzaju epitafium ukazujące ostatnie chwile małej wyspy, tytułowej Matiory, która oto ma zostać zalana wskutek budowy elektrowni wodnej.

Książka, którą czyta się powoli. Więcej tu akcji niż u Wiesława Myśliwskiego, w pewnym sensie przypomina naszą Konopielkę, choć niestety w polskim tłumaczeniu nie da się oddać wiejskiego języka bohaterów. Niemniej jednak, szczerze polecam ją każdemu, kto interesuje się tematyką wiejską.

Piękna książka ukazująca odchodzenie starego świata - świata wsi, świata zapachu skoszonego siana ("gdzie jeszcze, w jakim kraju może tak pachnąć?"),folkloru i pracy.
Nie jest to zwyczajna pochwała, panegiryk. To raczej swego rodzaju epitafium ukazujące ostatnie chwile małej wyspy, tytułowej Matiory, która oto ma zostać zalana wskutek budowy elektrowni wodnej.

Książka,...

Przepiękna książka, z cudownym klimatem. Atmosfera wsi położonej na wyspie powoduje, że chce się tam zamieszkać, a pożegnanie boli czytelnika niemal tak bardzo jak mieszkańców Matiory.

Przepiękna książka, z cudownym klimatem. Atmosfera wsi położonej na wyspie powoduje, że chce się tam zamieszkać, a pożegnanie boli czytelnika niemal tak bardzo jak mieszkańców Matiory.

Dalekie miejsca, bezkresne przestrzenie.

Wspaniałe opisy wielkich przestrzeni, szerokich rzek, lasów, miejsc tak naturalnych, że wręcz uświęconych. Próżno takich szukać w naszej rzeczywistości.

Warto przeczytać, żeby odpłynąć myślami gdzieś do innego świata, żeby przypomnieć sobie, że nic nie trwa wiecznie i rzeczywistość w której istniejemy - przeminie.

Dalekie miejsca, bezkresne przestrzenie.

Wspaniałe opisy wielkich przestrzeni, szerokich rzek, lasów, miejsc tak naturalnych, że wręcz uświęconych. Próżno takich szukać w naszej rzeczywistości.

Warto przeczytać, żeby odpłynąć myślami gdzieś do innego świata, żeby przypomnieć sobie, że nic nie trwa wiecznie i rzeczywistość w której istniejemy - przeminie.

Dość ciężka lektura, zwłaszcza gdy czyta się ją bez znajomości tematu rosyjskiej prozy wiejskiej (której istotnym przedstawicielem jest Walentin Rasputin). Świetnie oddaje jednak uczucia towarzyszące przywiązaniu człowieka do swojego miejsca na ziemi oraz smutek i żal, towarzyszące konieczności opuszczenia go.

Dość ciężka lektura, zwłaszcza gdy czyta się ją bez znajomości tematu rosyjskiej prozy wiejskiej (której istotnym przedstawicielem jest Walentin Rasputin). Świetnie oddaje jednak uczucia towarzyszące przywiązaniu człowieka do swojego miejsca na ziemi oraz smutek i żal, towarzyszące konieczności opuszczenia go.

Trudna książka, ale wspaniale opisuje ludzkie emocje i przeżycia związane z przemijaniem.

Trudna książka, ale wspaniale opisuje ludzkie emocje i przeżycia związane z przemijaniem.

Ciężki orzech do zgryzienia, trochę nudnawy, gdyż nie lubię opisów przyrody, braku akcji... Jednak emocje i siła przekazu, tęsknoty, wizja przemijającego życia również przemawiają.
Tak naprawdę książka tragiczna. Pokazanie co czuje człowiek, kiedy pod koniec swojego życia, kiedy powinno się mu pozwolić już tylko spokojnie umrzeć, musi zmienić swoje życie, pożegnać się z tym do czego przez dziesięciolecia był przyzwyczajony.

Ciężki orzech do zgryzienia, trochę nudnawy, gdyż nie lubię opisów przyrody, braku akcji... Jednak emocje i siła przekazu, tęsknoty, wizja przemijającego życia również przemawiają.
Tak naprawdę książka tragiczna. Pokazanie co czuje człowiek, kiedy pod koniec swojego życia, kiedy powinno się mu pozwolić już tylko spokojnie umrzeć, musi zmienić swoje życie, pożegnać się z...

Zadrżały słowiańskie strzępy poszarpanej euroduszy.
"...Maszyny na was pracują. No, no. Dawno już one nie na was, ale wy na nie pracujecie..." Sama prawda!

Zadrżały słowiańskie strzępy poszarpanej euroduszy.
"...Maszyny na was pracują. No, no. Dawno już one nie na was, ale wy na nie pracujecie..." Sama prawda!